Νόμος(?) Μανιφέστο(?)
01/03/2008
Νομίζω ότι και μόνο η ενασχόληση με μια τόσο αστεία ιστορία, όπως η απόπειρα χειραγώγησης του blogging, με νομοθετικά μέσα, την κάνει να φαίνεται πιο σοβαρή από όσο πραγματικά είναι, όμως επειδή έχει γίνει πολύ λόγος τελευταία θα ήθελα να πάρω θέση. Mάζεψα διάφορα comments που έχω αφήσει εδώ κι εκεί (δεν δίνω links, είναι πολλά) και με αρκετές μετατροπές και προσθήκες συνέθεσα το παρακάτω κείμενο το οποίο θεωρώ ότι απεικονίζει αρκετά καλά την άποψη που έχω διαμορφώσει αυτές τις μέρες.
α) Περί νόμου και επωνυμίας
Η όλη ιστορία με τον νόμο είναι κατά τη γνώμη μου μια φούσκα που θα ξεφουσκώσει και γίνεται απλά για εντυπωσιασμό. Αυτό συμβαίνει πάντα άλλωστε στην Ελλάδα, όταν μια κυβέρνηση χάνει τη μπάλα εξαγγέλλει πιο αυστηρές ποινές, τύπου πονάει κεφάλι – κόβει κεφάλι, για να εικονογραφήσει μια εικόνα ελέγχου και τάξης. Αν καθίσουμε να μετρήσουμε τέτοια παραδείγματα θα γελάμε, καθώς θα μετράμε, μέχρι μεθαύριο. Πιο παλιά έλεγαν ότι θα απαγορεύσουν τα video games. Πρόσφατα εξήγγειλαν την αυστηροποίηση των ποινών για τις υποκλοπές με τρόπο υπερβολικό κι αναίτιο. Μόνο σαν παράδειγμα θα αναφέρω ότι αν με εκβιάζει κάποιος ότι θα σκοτώσει την οικογένεια μου δεν έχω δικαίωμα να τον ηχογραφήσω προκειμένου να τον καταγγείλω γιατί θα διώκομαι για κακούργημα. Όλα αυτά επειδή δεν μπορούν να ελέγξουν τους Μάκηδες και τους Θέμους… Έτσι είναι η Ελλάδα και το ξέρουμε, όταν δεν μπορεί να ελέγξει κάτι ή κάποιους νομοθετεί αυστηρά προκειμένου να τους ποινικοποιήσει όλους και όταν κάτι αδυνατεί να κάνει διακρίσεις μοιραία αποτυγχάνει γιατί αδυνατεί να περιλάβει την εξαίρεση… Μάλλον γι’ αυτό τελικά τους νόμους τους γράφουν όλοι στα τέτοια τους, και ίσως καλά κάνουν! (Ναι… αυτό μπορεί να εκληφθεί ως προτροπή σε παράνομες πράξεις! Χαχαχά)
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να ισχύσει τέτοιος νόμος κι αν ισχύσει δεν θα έχει ποτέ σοβαρή εφαρμογή, είναι τουλάχιστον αστείο να πιστέψουμε ότι μπορεί ποτέ να υπάρξει ελεγκτικός μηχανισμός ή νομικό πλαίσιο για κάτι που αναπτύσσεται ταχύτερα από τον ίδιο τον νόμο και ταυτόχρονα είναι φαινόμενο παγκόσμιας κλίμακας. Επιπλέον, σε μια χώρα που το ΕΣΡ δεν μπορεί να ελέγξει τους 10 τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας μου φαίνεται αστείο να πιστεύει κάποιος ότι είναι ποτέ δυνατόν να καταφέρει να ελέγξει τους 10.000 bloggers (κρατάω την κοιλιά μου από τα γέλια). Στο κάτω κάτω αν μου την βαρέσει παίρνω το nickname και το blog μου και το κάνω σελίδα σε έναν server στην Μαλαισία που θα μου εγγυάται ότι δεν θα δώσει ποτέ το IP μου σε κανέναν. Τέλος πάντων, το νόημα είναι ότι αν έχω σκοπό να γράφω με δόλο χωρίς να με βρουν μπορώ να το κάνω και δεν θα με βρουν που να χτυπάνε τον κώλο τους κάτω! Άλλωστε ένας ισχυρός ελεγκτικός μηχανισμός ή ένας νόμος το μόνο που θα καταφέρει είναι αυτό ακριβώς, να οργανώσει καλύτερα τους μηχανισμούς που επιτρέπουν την ηλεκτρονική ανωνυμία, ακόμα και το ηλεκτρονικό έγκλημα, γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο αμέσως θα εμφανιστεί μια εταιρία που θα παρέχει απόλυτη ανωνυμία και θα εδρεύει στα νησιά του Πάσχα, στις Αντίλλες ή στην Γουατεμάλα και τότε είναι που δεν θα μπορεί να διώκεται κανείς και για τίποτα, ακόμα κι αν ανεβάζει υλικό με παιδική πορνογραφία. Αυτός είναι και ο λόγος που ένας τέτοιος νόμος θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό.
Επίσης ένα άλλο μη επιλύσιμο πρόβλημα είναι ο προσδιορισμός του πεδίου της ισχύος του νόμου. Κοινώς, πριν φτιάξουν τον νόμο πρέπει να προσδιορίσουν το τι είναι ελληνικό blog. Αν είμαι Ινδός και γράφω από την άλλη άκρη του Ατλαντικού με Γερμανικό IP, ανεβάζω τα κείμενα που έχω γράψει στα Αρμενοκούρδικα σε έναν server στην Σιβηρία, και τα posts μου αφορούν Ελληνικά θέματα, ακόμα και αν με ανακαλύψουν, σε ποιο πλαίσιο κανόνων εμπίπτω; Κοινώς, ο οποιοσδήποτε νόμος θα είναι ανόητος γιατί εκτός του ότι δεν υπάρχει τρόπος ελέγχου, η πληροφορία είναι παγκόσμια ενώ οι νόμοι αφορούν τα στενά γεωγραφικά όρια μιας χώρας.
Επιπλέον, την ελευθερία του λόγου των Ελλήνων bloggers την προστατεύει η ελευθερία του λόγου όλων των bloggers του πλανήτη οι οποίοι προφανώς θα αντιδράσουν προς τις εταιρίες τους (wordpress, blogger) αν αυτές επιτρέψουν τον παρεμβατισμό και την λογοκρισία από κρατικούς μηχανισμούς. φοβούμενοι ότι αυτό είναι ικανό να δημιουργήσει προηγούμενο και το φαινόμενο της λογοκρισίας, ή της άρσης της ανωνυμίας να επεκταθεί και στην χώρα τους. Αν συμβεί λοιπόν κάτι τέτοιο αρκεί μια ελάχιστη κινητοποίηση για να κάνουμε την ελληνική κυβέρνηση ρεζίλι σε όλο το ίντερνετ (ναι… αυτό μπορεί να εκληφθεί σαν εκβιασμός! Χα!) και θα πάρει πίσω τον νόμο όπως πήρε πίσω και τον βασικό μέτοχο (άλλη μαλακία εκεί) όταν η ΕΕ έκρινε ότι ήταν καταχρηστικός.
Ο νόμος λέει αφορά τα ενημερωτικά blogs. Υπάρχει ένα ζήτημα το οποίο είναι άλυτο και μάλλον θα παραμείνει. Ποια είναι τα κριτήρια που ταυτοποιούν ένα blog ως ενημερωτικό ή ως λογοτεχνικό; Τα περισσότερα blogs είναι ποικίλης ύλης και γράφονται χωρίς να έχουν στόχο μια συγκεκριμένη θεματολογία ή ένα σταθερό ύφος αλλά διαμορφώνονται δυναμικά.
Ένα άλλο θεμελιώδες λάθος είναι ότι ζήτημα της εγκυρότητας παρά το γεγονός ότι άπτεται σε αυτό της επωνυμίας – ανωνυμίας, δεν θέτει δίλημμα ανάμεσα στην επώνυμη και ανώνυμη γραφή. Δεν είναι η ανωνυμία ή η επωνυμία που καθιστούν έγκυρο έναν λόγο, είναι ο τρόπος γραφής, είναι η παρουσίαση στοιχείων για τους ισχυρισμούς μας. Η εγκυρότητα δεν είναι μια εξωτερικότητα αλλά είναι μέσα στο κείμενο ως κάτι εγγενές γι’ αυτό και η υπογραφή δεν συνιστά καμία εγκυρότητα παρά μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη του κειμένου.
Ο επώνυμος ιστολόγος (τι θα πει αυτό αλήθεια; μπορώ να υπογράφω σαν Χάρης και το πραγματικό μου όνομα να είναι Γεώργιος Παπαδόπουλος) ας πούμε ότι είναι πιο έγκυρος γιατί ρισκάρει το όνομα του (κι εγώ το nickname μου θα πει κάποιος άλλος) όταν λέει την άποψη του. Όμως η άποψη είναι μόνο άποψη, δεν είναι είδηση και γι’ αυτό μπορεί να υπάρχει ανώνυμα ή επώνυμα γιατί δεν μπορεί και δεν υπάρχει λόγος να ποινικοποιείται. Αυτό που είναι μεμπτό είναι η ψευδής είδηση ή η παρουσίαση της άποψης σαν είδηση αλλά αυτό είναι κάτι άμεσα επιλύσιμο γιατί είναι αναγνωρίσιμο. Αν κάποιος γράφει επώνυμα μια είδηση χωρίς να δίνει στοιχεία και χωρίς να αποκαλύπτει τις πηγές του το βάρος των λεγομένων του το σηκώνει η υπογραφή του μέσω της οποίας αναλαμβάνει να εγγυηθεί την εγκυρότητα του και αυτό είναι σεβαστό. Αν κάποιος γράφει ανώνυμα μια είδηση χωρίς να δίνει στοιχεία ή πηγές τότε δεν υπάρχει λόγος να εμπιστευθούμε την είδηση. Αν όμως αυτός δίνει στοιχεία και πηγές που διασταυρώνουν την είδηση οφείλουμε να τον σεβαστούμε έστω και αν είναι ανώνυμος. Η εγκυρότητα λοιπόν δεν είναι ζήτημα ανωνυμίας ή επωνυμίας, ζήτημα τεκμηρίωσης είναι. Πρέπει να αποθαρρύνουμε όχι τους ανώνυμους αλλά αυτούς που δεν τεκμηριώνουν τις ειδήσεις που διασπείρουν. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τι διαβάζουμε και να διακρίνουμε την βλακεία από την είδηση αντί να φτιάξουμε έναν νόμο που να το ελέγχει επιβάλλοντας μια εγκυρότητα (όπως ο νόμος την θεωρεί) και να μας προστατεύει επειδή είμαστε ανίκανοι να διακρίνουμε την αλήθεια από το ψέμα, την είδηση από το σχόλιο, τη σοβαρότητα από την μαλακία, την φήμη από το γεγονός. Με έναν τέτοιο νόμο κινδυνεύουμε να χάσουμε περισσότερα από όσα θα κερδίσουμε!
Απαιτείται απλά μια νέα αντίληψη για το ποιες πληροφορίες εμπιστευόμαστε και ποιες όχι. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η αντίληψη μας για το μέσο, όχι ο τρόπος χρήσης του. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για το blogging σαν να είναι δημοσιογραφία. Δεν είναι και δεν πρέπει να γίνει!
Είναι ανόητο να θεωρείται σοβαρή απειλή η οποιαδήποτε ανώνυμη πηγή όταν ισχυρίζεται ότι διαδίδει ειδήσεις και όχι απλά απόψεις ή σχόλια. Η είδηση, όταν δεν περιέχει απόδειξη ή υπόδειξη τη πηγής της, εξαιτίας της ανωνυμίας του πομπού αυτόματα μετατρέπεται σε κοινή φημολογία η οποία άσχετα από το αν είναι σωστή η λάθος τελικά είναι μια ανεπιβεβαίωτη φημολογία. Κοινώς, όταν κάποιος μεταφέρει μια είδηση χωρίς αποδείξεις αλλά επώνυμα το βάρος της ευθύνης και της εγγύησης της αξιοπιστίας του το φέρει η υπογραφή του και για αυτό τον παίρνουμε λίγο παραπάνω σοβαρά. Όποιος ισχυρίζεται κάτι ανώνυμα χωρίς να παραθέτει αποδείξεις μάλλον απλά δεν έχουμε κανένα λόγο να τον πάρουμε στα σοβαρά γιατί ο ίδιος αρνείται να αναλάβει την ευθύνη των λεγομένων του τα οποία έχουν τόση αξία όσο και ένα σύνθημα σε έναν τοίχο, τύπου «Γαμιέται η ΑΕΚ και η Τουρκία».
Από εκεί και πέρα το ζήτημα δεν λύνεται ούτε με μηνύσεις ούτε με νομικά πλαίσια, με κοινή λογική λύνεται και με συνείδηση ότι υπάρχουν σοβαρές και μη σοβαρές πηγές. Αν κάποιος αισθάνεται θιγμένος γιατί του αποδίδεται κάτι που δεν έπραξε ας βγει να απαντήσει ότι είναι κοινές συκοφάντες και δεν έχουν στοιχεία. Δεν καταλαβαίνω προς τι ο πανικός τους και μου φαίνεται αστεία η λέξη εκβιασμός. Εκβιασμός ως προς τι; Άμα είναι έτσι να το κάνω κι εγώ, να πάρω τηλέφωνο τον Μάκη και να του πω “Δώσε μου 100.000 ευρώ αλλιώς θα διαδώσω ανώνυμα και χωρίς αποδείξεις φήμες από το blog μου που χτυπάει 1000 hits την μέρα και θα σου κλάσω τ’ αρχίδια”… και θα μου απαντήσει ο Μάκης “Φυσικά και θα μου τα κλάσεις!”
Για να μην παρεξηγηθώ… Δεν υπερασπίζομαι το Press-gr, μπορεί να είναι μια πολύ ειδική περίπτωση που να απαιτούσε ειδική μεταχείριση. Υπερασπίζομαι όμως το δικαίωμα του καθένα να γράφει ανώνυμα και να καταγγέλλει ανώνυμα όταν έχει αποδείξεις κι όταν δεν έχει αποδείξεις το δικαίωμα του να λέει τη βλακεία του όπως την λέει στο καφενείο παίζοντας πρέφα με τους φίλους του… Τόσο αυτονόητο… Εκτός αν κάποιος μπορεί να μας δώσει έναν σαφή ορισμό του τι σημαίνει δημοσιοποίηση! Κοινώς, δημοσιοποιημένη είναι η πληροφορία που διαδίδεται σε 10, σε 100, σε 100000 άτομα; Αν κάποιος έχει απάντηση να μας την πει και σε εμάς ή να αρχίσει να κυνηγάει και τον κόσμο που κουβεντιάζει στα καφενεία!
Τέλος, επειδή όλα τα επιχειρήματα είναι αντιστρέψιμα, μπορώ να ισχυριστώ κι εγώ ότι υπάρχει ο κίνδυνος η επώνυμη υπογραφή, που είναι το νόμισμα που πληρώνει κάποιος ώστε να θεωρείται έγκυρος ακόμα και όταν γράφει χωρίς στοιχεία, να κάνει κατάχρηση αυτού του δικαιώματος (της γραφής χωρίς στοιχεία) ώστε να στοχοποιεί να καταγγέλλει και ίσως να εκβιάζει χρησιμοποιώντας το βάρος του ονόματος του. Άλλωστε το press-gr δεν εκμεταλλεύτηκε την ανωνυμία του για να μπορεί να εκβιάζει (αν το εκβίαζε), αλλά την δημοσιότητα του που το έκανε «επώνυμο» και αναγνωρίσιμο (ως blog, όχι ως φυσικό πρόσωπο).
Ένας νόμος τέτοιου είδους τοποθετεί νομικά, αλλα και στην συνείδηση του κόσμου, σε φοβερά προνομιακή θέση την επώνυμη γραφή και άποψη (τεκμηριωμένη ή όχι) ενώ ουσιαστικά αντί αυτής θα έπρεπε να τοποθετεί υψηλά την τεκμηριωμένη είδηση, ανεξάρτητα από το αν είναι επώνυμη ή ανώνυμη! Ένας τέτοιος νόμος, εκτός από το τι ποινικοποιεί, νομιμοποιεί μια πραγματικότητα που ο παραγωγός και η υπογραφή του είναι πιο σημαντικά από το ίδιο το περιεχόμενο του έργου του και την τεκμηρίωση του. Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να ενισχύσει τις πηγές που εκμεταλλευόμενες την επωνυμία τους διαδίδουν ατεκμηρίωτες ειδήσεις και θέσεις υπό την μορφή αξιώματος ή θεσφάτου!
Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι η κουβέντα περί ανωνυμίας – επωνυμίας είναι μια λάθος κουβέντα. Το ζήτημα είναι η τεκμηρίωση και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μάθουμε και να μας γίνει συνείδηση. Αυτός άλλωστε είναι ο τρόπος που λειτουργεί και συντάσσεται ο ακαδημαϊκός λόγος ο οποίος στοχεύει στην εγκυρότητα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο είδος “λόγου”.
β) Περί «Μανιφέστων»
Μέσα στον τρόμο τους να αποφύγουν την επιβολή ενός εξωτερικού κανονιστικού πλαισίου (νόμου) κάποιοι προχώρησαν σε ένα λάθος που ήταν μάλλον αναμενόμενο, λειτούργησαν οι ίδιοι κανονιστικά. Η άποψη μου (και μπορείτε να διαφωνήσετε ελεύθερα) είναι ότι δεν χρειάζεται κανένα κανονιστικό πλαίσιο, ούτε εξωτερικό αλλά ούτε και εσωτερικό, από τους ίδιους τους bloggers.
Η ιδέα ενός μανιφέστου είναι μάλλον παλιοκαιρισμένη στην εποχή μας και μοιάζει να κουβαλάει την ιδεοληψία ότι ένα κοινό ιδεολογικό πλαίσιο, μια κοινή θέση ή σύνολο θέσεων είναι προαπαιτούμενα για την διαμόρφωση των αιτημάτων μιας συλλογικής διεκδίκησης. Εδώ όμως μιλάμε για την διεκδίκηση του δικαιώματος της ατομικότητας, της προσωπικής αυτοδιάθεσης και της υποκειμενικότητας, όχι δηλαδή για θέση αλλά για το δικαίωμα στην μεταξύ μας αντίθεση και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πως αυτό μπορεί να υπάρξει μέσα από την ενιαία σύνταξη ειδικά όταν αυτή φέρει τον συμβολικό και άκρως φορτισμένο τίτλο «μανιφέστο».
Το κυρίως πρόβλημα είναι ότι, το κατά τα άλλα το συμπαθές «μανιφέστο», λειτουργεί ακριβώς ως τέτοιο. Επιλέγει να προσδώσει ένα τεχνητό «τέλος» σε αυτό που λέγεται blogging, πράγμα που προσωπικά βρίσκω ιδιαίτερα φιλόδοξο, πολύ παραπάνω από όσο θα ήμουν έτοιμος να αποδεχθώ, και πολύ λάθος. Όταν λέω τέλος «εννοώ» την λέξη όπως θα την έλεγε ο Heidegger, υπό την έννοια του σκοπού ή της εκπλήρωσης. Αυτό άλλωστε κάνει πάντα ένα μανιφέστο, δημιουργεί κλειστά συστήματα που παράγουν «τεχνητά», εξιδανικευμένες τελικές φόρμες και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα που υπάρχει ως κάτι εγγενές σε όλα τα μανιφέστα ιστορικά. Το θεμελιώδες ερώτημα λοιπόν που κάνει την ιδέα του μανιφέστου να καταρρέει είναι το «πως μπορείς να δημιουργήσεις ένα κλειστό σύστημα αρχών που επιχειρεί να περιγράψει και να προσδιορίσει μια ανοιχτή δομή η οποία είναι χωροχρονικά μεταβαλλόμενη;»
Αλλά έστω ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μερικώς με open ended δομές που είναι υπό διαρκή αναδιαμόρφωση (οι νόμοι είναι τέτοια συστήματα αν και είναι αμφίβολο αν μπορούν να αναδιαμορφώνονται τόσο γρήγορα όσο το internet ώστε να δρουν προληπτικά, σε αυτό ακόμα και τα antivirus έχουν αποτύχει!). Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο μανιφέστο θα παρέμενε καθώς κάποιες θέσεις στις οποίες βασίζεται, εκτός ότι είναι επίσης ιδιαίτερα κλειστές, είναι υπερβολικά γενικές και θεμελιωδώς λάθος.
Η θέση ότι «τα blogs είναι διάλογος» εμπεριέχει ένα θεμελιώδες λογικό λάθος. Μπλέκει την χρήση ενός μέσου με το ίδιο το μέσο, που είναι δύο πράγματα μη ταυτόσημα και δηλώνει ότι το μέσο είναι η χρήση του ή καλύτερα μια από τις δυνατές χρήσεις του. Το μέσο είναι απλά ένα μέσο, αφόρτιστο και αυτοτελές που συντίθεται από ομάδες ιδιοτήτων που του προσδίδουν δυνατότητες. Το αν αυτές οι δυνατότητες είναι αναγνωρίσιμες από όλους και αν ενεργοποιούνται με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνουν πραγματικότητες ή πιο απλά το πως χρησιμοποιείται το μέσο και η πράξη της χρήσης του είναι κάτι έξω από το ίδιο το μέσο και προϋποθέτει την διάδραση του με ένα υποκείμενο. Αυτή διάδραση δρα εξίσου διαμορφωτικά τόσο για το υποκείμενο όσο και για το μέσο.
Κοινώς το blog δεν είναι παρά μόνο ένα εργαλείο που δεν κουβαλάει έναν generic σκοπό ή ένα προκατασκευασμένο στόχο σαν αυτός να ήταν μια ουσία (essence) που ενυπάρχει στην φύση ή την εργαλειακότητα του μέσου ως κάτι καθολικά αναγνωρίσιμο που μπορεί να γίνει κοινά αποδεκτό. Το να λέμε λοιπόν ότι το blog είναι διάλογος, πόσο μάλλον το να προσδιορίζουμε και τι είδους διάλογος είναι (ελεύθερος και ανεμπόδιστος) είναι υπεραπλουστευτικό και εισάγει έναν σκοπό που είναι a priori λάθος γιατί το blog μπορεί να είναι διάλογος αλλά μπορεί να είναι και ένας εξωτερικευμένος εσωτερικός μονόλογος ή ένα μανιφέστο με κλειστά σχόλια ή ένα καταστασιακό derive χωρίς τέλος, χωρίς σκοπό, με μοναδικό στόχο την ίδια την πράξη. Μπορεί να είναι ένα κλειστό αυτοαναφορικό σύστημα ή ένα πανταχόθεν ελεύθερο. Μπορεί να είναι ένα σωρό πράγματα που δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμα γιατί δεν έχουμε ενεργοποιήσει τις ανάλογες ιδιότητες του μέσου που θα μας έδιναν την δυνατότητα να τις ανακαλύψουμε. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να δεσμευτεί το μέσο και η δυνατότητες του, ούτε από τη νομοθεσία αλλά ούτε και από εμάς.
Αν δεχθούμε αυτό που λέει ο Henri Bergson «Reality… is a perpetual becoming. It makes or remakes itself, but it is never something made» τότε μάλλον τα blogs είναι και αυτά μια τέτοια πραγματικότητα. Ας αφήσουμε λοιπόν το blogging να γίνεται, να πορεύεται προς την ολοκλήρωση του χωρίς να καταλήγει ποτέ γιατί τα blogs είναι από τα λίγα τεχνητά δημιουργήματα που ομοιάζουν με φυσικά φέροντας ως εγγενές αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμασε «εντελέχεια».
Χαράλαμπος Χεϊζάνογλου, Rotterdam 2008
(για να με βρουν και οι τελευταίοι που με ψάχνουν…)
Crazy Cows 
Αν φτάσατε μέχρι τα σχόλια θαυμάζω το κουράγιο σας και περιμένω το σχόλιο σας! 🙂
lol ρε! δε μοιάζεις καθόλου!
Ρε, μη με καρφώνεις! Το ξέρουν άλλωστε και οι πέτρες ότι είμαι πιο ωραίος στην πραγματικότητα!
Comment επί της ουσίας θα κάνεις; Χαχαχαχα
Καλό μήνα Χάρη, έγινες πολυλογάς σαν κι εμένα, και μάλιστα… επώνυμος, ΠΟΙΟΣ τη χάρη σου! 🙂
Λοιπόν, διάβασα στα γρήγορα το άρθρο, μπορώ να πω ότι συμφωνώ σε γενικές γραμμές, με μερικές όμως ενστάσεις.
Προβληματίστηκα κι εγώ για τους λόγους που εξηγείς ήδη σχολαστικά, αν χρειάζεται ή όχι «μανιφέστο για τα μπλογκ». Κατέληξα ότι χρειάζεται, και μάλιστα για τη χώρα αυτή είναι σχεδόν απαραίτητο, έστω κι αν δεν συμφωνούν όλοι. Μάζεψα άλλα ποστ περί αυτού εδώ
(επίκειται αναβάθμιση ΚΑΙ με το δικό σου ποστ)
Παρεμπιπτόντως, δεν βλέπω σε ΤΙ μπορεί να διαφωνήσει κανείς, με το συγκεκριμμένο μίνι-μανιφέστο του συνάδελφού μου(μάλλον) Νίκου στο μπλογκ NYLON.
Σίγουρα θα είδες και τα ποστ μου όπου συζητώ το μανιφέστο του, ιδίως τη χιουμοριστική εκείνη παρωδία το «Αντι-μανιφέστο» (που όμως ξεκαθαρίζω σε ειδικό σχόλιο ότι είναι αποκριάτικη και ΔΕΝ αποτελεί επίθεση κατά του ορίτζιναλ μανιφέστου, απλώς δείχνει και μία άλλη πλευρά του μπλόγκιγκ, περισσότερο dark):
Γιατί λοιπόν είμαι υπέρ του μανιφέστου (και των κάθε είδους μανιφέστων); Διότι…
1) Το συγκεκριμμένο μανιφέστο όπως είπα είναι σχεδόν αυτονόητα σωστό και δύσκολο να φέρει κανείς αντίρρηση με κάποια από τις 9 θέσεις του (που αν βρω χρόνο θα κάτσω και θα αναλύσω εκτενώς, και επίσης θα μεταφράσω αγγλιστί(!) για να ενημερώσω τη διεθνή μπλογκόσφαιρα περί ενός μανιφέστου που σίγουρα αφορά και ξένους.
2) Τα μανιφέστα εν γένει μπορούν να ερμηνευτούν είτε σαν «κλειστά και περιοριστικά κείμενα» είτε αν ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή ΑΝΟΙΧΤΑ κείμενα που απλώς ορίζουν κάποιες γενικές αρχές με σκοπό άπειρες επεκτάσεις τους από άλλους ή στο μέλλον. Ενα ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ μανιφέστο δεν είναι απαραίτητο να τηρηθεί με έναν τρόπο δογματικό ή περιορισμένο/πεπερασμένο αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν είδος «set of guidelines» ή διακήρυξη θεμελιακών αρχών. Προφανέστατα συμφωνώ με τον τελευταίο τρόπο…
3) ΚΑΙ εσύ ΚΑΙ εγώ ΚΑΙ πολλοί άλλοι (ακόμη και ο φίλος μου ο καλλιτέχνης Δήμος Δημητρίου που εξέφρασε περίπου ίδιες αντιρρήσεις με τις δικές σου), εμείς οι ΙΔΙΟΙ… τείνουμε να φτιάνουμε (συνεχώς -χεχε) μανιφέστα, είτε συνειδητά είτε όχι. ΤΙ σημαίνει «μανιφέστο», τι άλλο από αυτό που στα αγγλικά είναι «manifested», δηλαδή αυτό που «εκδηλώνεται» (σαν είδος αυτοπροσδιορισμού);
ΟΛΟΙ οι καλλιτέχνες ανέκαθεν συνέτασσαν μανιφέστα. Και σε άλλες τέχνες, μπορεί κάποιος να συντάξει μανιφέστο π.χ. των Ταινιών Μικρού Μήκους. Είναι προφανές ότι σε μία τέτοια περίπτωση απλώς δείχνει το ΔΙΚΟ του τρόπο ή τις ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ αρχές να φτιάνει τέτοιες ταινίες. Και μετά, ακολουθεί η προσυπογραφή ενός τέτοιου μανιφέστου από άλλους, που δημιουργούν ίσως «σχολή» ή ομάδα, κλπ.
Εμείς, δηλαδή εσύ, ο Διαγόρας, εγώ, κάποιοι φίλοι μου εκτός διαδικτύου και ορισμένοι άλλοι εντός του, έχουμε ΗΔΗ συντάξει μανιφέστο «αρχών λειτουργίας» για τα δικά μας μπλογκ, στις «αρχές χρήσης»! Remember? 🙂
Με τα υπόλοιπα συμφωνώ απολύτως!
[…] Διαβάστε το όλο. Είναι και γαμώ. […]
Χάρη, πολλά μπράβο για το κείμενο. Είναι εξαιρετικά πλήρες και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη (πράγμα δύσκολο γιατί είμαι δύστροπη xD).
@omadeon: Νομίζω ότι διαφωνία υπάρχει, όχι με τα λεγόμενα του Nylon, αλλά με τον ορισμό «μανιφέστο». Αν οι 9 προτάσεις που έγραψε είχαν άλλον τίτλο, δεν νομίζω να τις σχολιάζαμε.
OMG!
Τι έγραψε το παλικάρι!
Μπράβο ρε Χάρη, είσαι πολύ Χαρησματικό άτομο τελικώς! Indeed «και γαμω» τα κειμένα.
(μη το πεις πουθενά, αλλά πήδηξα 1-2 παραγράφους, όχι παραπάνω…)
@attack-of-the-quasars. Νομίζω ότι ο τίτλος «μανιφέστο» έχει διαφορετική χροιά (και «connotations») για διάφορους ανθρώπους. Δεν ξέρω π.χ. αν πρόσεξες ένα μεγάλο σνομπάρισμα των ίδιων των 9 θέσεων από μερικούς… «δεξιούληδες» επειδή ΟΠΟΥ δουν τη λέξη «μανιφέστο» το συνδέουν αυτομάτως με πολιτικούς και «αριστερούληδες» και ανάβουν κατασταλτικά γλομπάκια που τους κάνουν να υποτιμούν ΚΑΙ το περιεχόμενο του ίδιου κειμένου.
Πάντως το ποστ είναι όντως από τα καλύτερα του Χάρη και θα το τιμήσω με ειδική αναφορά σε λίγο ή αύριο.
Χάρη, η σοφή Αγελάδα σου χάρισε τη Θεία Χάρη! 🙂
[…] UPDATE: Ανάμεσα στα καλύτερα σχετικά κείμενα είναι και το ποστ του Χάρη (CrazyCows) “Νόμος? Μανιφέστο?. […]
ΑΝΑΘΕΩΡΩ μία θέση μου, ξαναδιαβάζοντας ΤΡΙΤΗ φορά το κείμενό σου Χάρη. Πράγματι το αδύνατο σημείο του μανιφέστου ήταν το εξής (που εντόπισες):
Ετοιμαζόμουν να γράψω ποστ όπου εξηγεί ότι (ναι μεν έχεις δίκιο) αλλά το συγκεκριμμένο μανιφέστο ήταν απλή άμυνα απέναντι σε κυβερνητικές μεθοδεύσεις και έπρεπε να μιλήσει τη δική τους γλώσσα εν μέρει, κάνοντας και κάποιες απλουστεύσεις. Αλλά… ΔΕΝ μου αρέσει ο ρόλος του «ναιμεναλλά» (αλλάχ, αλλάχ… αχ βαχ) κι έτσι θα ακολουθήσει ποστ που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ τις προηγούμενες κριτικές σου (άσχετα με τη λειτουργικότητα του μανιφέστου στη συγκεκριμμένη ιστορία με το press-gr).
κατ’αρχήν τώρα που μόστραρες τη φωτογραφία σου, θέλω να σου πω ότι πηγαίνω συχνά στο αγαπημένο μου Dordrecht (ήμουν εκεί πριν 2 μέρες) για δουλειά, αποφεύγω το Rotterdam γιατί μου έχει κάτσει στο στομάχι (σόρρυ).
Στο θέμα μας.
Έγραψες ένα πολύ ωραίο κείμενο αναπτύσσοντας επιχειρήματα κυρίως γι αυτό το «νομοσχέδιο» το οποίο όπως λές, δεν γίνεται να εφαρμοστεί, σε διαβεβαιώ ότι το ξέρουν.
Σκέφτηκα όμως κάτι που μπορούμε να κάνουμε (κάποιοι μπλοκγερς). Ίσως εγώ, έτσι για το στανιό το εφαρμόσω. Δηλαδή, να δημιουργήσω σε όλες τις δωρεάν πλατφόρμες μπλογκ, και από ένα κλώνο του «Ροΐδη Εμμονές», και εννοώ σε όλες τις πλατφόρμες, δεν είναι λίγες αυτές οι εταιρείες…Γράψτε «create free blog» στο google και θα δείτε ότι ξεπερνούν τις 40-50 (τις αξιόλογες εννοώ, υπάρχουν και άλλες).
Το πιάσατε το νόημα;
Δάσκαλε Ροίδη, ΠΟΛΛΑ νοήματα διαβλέπω. Κατ΄ αρχήν θα σας στείλω με μέηλ ένα μικρό θαυματουργό software με το οποίο μπορείτε να κάνετε εύκολα αντίγραφα του ιστολογίου σας (και στο Χάρη θα το στείλω) και να τα βάλετε μετά σε ΟΠΟΙΟ site θέλετε). Μετά επανέρχομαι σε προτάσεις για
1) κλωνισμό και αντιγραφή ακροδεξιών site σε ειδικές τοποθεσίες που δεν πλήττονται από απειλές ούτε και από λογοκρισίες, με σκοπό να… τους αλλάζουμε τα φώτα στην κριτική ΧΩΡΙΣ να παίρνουν Hits αναγνωσιμότητας
2) Εισήγηση για υιοθέτηση νέων τεχνικών δυνατοτήτων που θα αποστομώσουν στο μέλλον ΟΠΟΙΟΝ (αλητήριο) αρχίζει πάλι π.χ. να συκοφαντεί έντιμα blog ότι «λογοκρίνεται άδικα»…
Νομίζω ότι εσείς, ο Χάρης και άλλοι με/μας εμπνέετε για πολύ δημιουργικά πράγματα, μακάρι να βρεθεί χρόνος να προχωρήσουν και σε υλοποίηση.
[…] κανείς (πλην ενός αδύνατου σημείου που επεσήμανε ο Χάρης / Crazycows), αν και το δικό μου… αποκριάτικο […]
Τα θερμά μου συγχαριτήρια για την μεστότητα του λόγου σου. Συμφωνώ απολύτως και έχει φύγει ήδη cross-link για το συγκεκριμένο ποστ 🙂
Haris πολύ ωραίο το κείμενο. Συμφωνώ ότι στην πράξη δύσκολα θα εφαρμοστούν τα πέρι ‘ενημερωτικών blogs’ αλλά φαίνεται ότι πάνε να περάσουν άρση του απόρρητου για περιπτώσεις δυσφήμισης. Αυτό είναι εφαρμόσιμο και αρκετά επικίνδυνο. Είναι μια εξουσία η οποία δεν πρέπει να υπάρχει για το κράτος.
Άποψη μου ότι πρέπει να δράσουμε άμεσα. Ρίξε εδώ μια ματιά για τη δική μου πρόταση: http://atheoi.org/2008/02/29/blogs_are_only_the_beginning/
ta blogs ειναι μα τεχνη, ανονυμια, θρησκεια
διαφημιστικο πολιτικο μεσο
αμαρτια
φιλι
@Οmadeon, Για να ξεκαθαρίσω κάτι, διαφωνώ με το μανισφέστο, αλλά θεωρώ ουσιαστικό το να υπάρχει ώστε να μπορεί να τεθεί μια βάση για να αμφισβητήσουμε. Οι αυστηρές δομές του μοντερνισμού δημιούργησαν τους πιο δεκτικούς σε αμφισβήτηση καμβάδες. Ο μεταδομισμός και η αποδόμηση δεν θα υπήρχαν σαν φιλοσοφικά κινήματα αν δεν είχε προηγηθεί ο στρουκτουραλισμός. Οι ιδέες δεν είναι παρά σκαλωσιές για να χτίσουμε άλλες πιο σύνθετες και πιο έγκυρες ιδέες και να αφήσουμε τις παλιές να καταρρεύσουν. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και αποσπασμένος από κάθε είδους πίστη σέβομαι την εργαλειακότητα ενός «μανιφέστου» αλλά δεν το ενστερνίζομαι! Ακριβώς γι’ αυτό τις ιδέες μου, που τις έχω μέχρι να τις αναθεωρήσω μέσα από διαρκή αμφισβήτηση, δεν τις ονομάζω «μανιφέστα». Είναι αυτή η συνειδητοποίηση της παροδικότητας που δεν μου επιτρέπει να χρησιμοποιήσω μια λέξη που είναι φορτισμένη με την ιδέα της στασιμότητας, του τέλους, της ολοκλήρωσης και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι συμφωνείς! 🙂
@attackofthequasars, Ευχαριστώ πάρα πολύ, καλώς με βρήκες!
@Γιώργος Μαργαρίτης, Ρε μη μου πηδάς τις παραγράφους! 🙂
@Ομαδεον, (διευκρίνηση) Δεν διαφωνώ με τις θέσεις του «μανιφέστου», το blogging είναι και αυτό που περιγράφουν, όμως αυτό που περιγράφουν είναι ένα μέρος και όχι το όλο. Το όλο δεν το γνωρίζουμε και δεν θα το μάθουμε ποτέ γιατί παράγεται και μεταβάλλεται καθημερινά και εντελώς δυναμικά!
@Ροϊδης, Φυσικά και το γνωρίζουν και οι ίδιοι, γι’ αυτό και είναι απολύτως έγκυρο να θεωρήσουμε ότι ο στόχος του νόμου είναι αποκλειστικά ο εκφοβισμός και η χειραγώγηση του μέσου και όχι η ουσιαστική επίλυση του προβλήματος. Γι’ αυτό λέω ανοιχτά ότι η άποψη μου είναι (και αυτή δεν ποινικοποιείται) ότι δεν είναι ατύχημα, εμπεριέχει πρόθεση, δεν είναι βλακεία, είναι φασισμός! (το φασισμός είναι πολιτικός χαρακτηρισμός όχι βρισιά)
Kαταρχάς σε καταγγέλω γιατί έχεις φωτοσοπάρει τη φωτογραφία τρελά για να φαίνεσαι πιο ωραίος! Ματαιόδοξε!
Κατα δεύτερον το κείμενό σου το προτιμώ γαι μανιφέστο -όπως και ένα του Ροϊδη που έγραψε πριν λίγες μέρες. Και συμφωνώ!
Τρίτον, η ιδέα του ομαδεόν είναι πάρα πολύ καλή -πότε ξεκινάμε?
@Krot, Δεν είναι φωτογραφία μου, την έφτιαξα με ένα πρόγραμμα από αυτά που χρησιμοποιεί η αστυνομία για να κάνει σκίτσα καταζητούμενων! 😉 Δεν κάνω πλάκα!
@Simon, συμφωνώ, στόχος του νόμου είναι η συνολικότερη χειραγώγηση και όχι το blogging, αυτός ο νόμος δεν έχει σκοπό να είναι εφαρμόσιμος όσο να είναι «εκπαιδευτικός», να κατασκευάσει δηλαδή συνειδήσεις δεκτικές στον έλεγχο! Μπορώ να κάνω μια αναφορά σε κάτι που γράφει ο Foucault (επώνυμα χαχα!):
Στις αρχές του 17ου αιώνα ο Walhausen υποστήριζε πως η «καθαρή πειθαρχία» είναι η τέχνη της «ορθής εκγύµνασης». Πράγµατι, η πειθαρχική εξουσία είναι μια εξουσία που αντί να αποµυζά και να χαρατσώνει, έχει ως µείζονα ρόλο να εκγυµνάζει, ή µάλλον να εκγυµνάζει για να αποµυζά και να χαρατσώνει καλύτερα.
Αυτός είναι ο στόχος του νόμου και τίποτα παραπάνω, η εκγύμναση μέσα σε μια εικονογράφηση ελέγχου, όχι το δίκαιο!
Εγώ γράφω από τον υπολογιστή ενός φίλουβ που βαριέται να ασχοληθεί με τα μπλογκ για να πω ότι διάβασα τα σχόλια, μου άρεσαν όλα και μου αρέσει ότι σιγά-σιγά αξιοποιούμε όλοι τον καλύτερο εαυτό μας… Η Penguin Witch έβαλε και το άρθρο σου Χάρη σε κύριο ποστ της και πολύ το χάρηκα.
Thanks Krot, BTW, θα τα πούμε εκτενώς.
εμ, το ήξερα πως δεν είναι δυνατόν να είσαι τόσο ωραίος!!! 😛
Omadeon, οκ!
@Omadeon, κι εμένα μου αρέσει αυτό, ακόμα κι όταν συμβαίνει να διαφωνούμε ή ακόμα και να συγκρουόμαστε. Είναι απολύτως υγιές και απολύτως αναίμακτο!
@Krot, φυσικά και δεν είναι δυνατόν να είμαι μόνο τόσο ωραίος, είμαι ακόμα πιο ωραίος! 😉
[…] συζητιέται το θέμα. Και καλύτερα από μένα τα είπαν ο Χάρης και ο ΑΦΜ -οπότε ας μην τα επαναλαμβάνω. Αν μάλιστα […]
Συντρόφισα Κρότκαγια, καλησπέρα… αντιγράφω ειδικά για σένα και για τον Χάρη ένα απόσπασμα από σχόλιο που μου «βγήκε» αυθόρμητα μέσα στο μπλογκ του Argos:
Το βαθύτερο πρόβλημα είναι ταξικό, γιατί οι πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι καν ιστολόγοι, αλλά μπορούν να γίνουν αναγνώστες ιστολόγων (και ήδη οι αναγνώστες/σχολιαστές είναι πολλαπλάσιοι). Επομένως η μπλογκόσφαιρα προετοιμάζεται, σιγά-σιγά ΚΑΙ αυτή για έναν σαφέστατα ΔΥΝΑΜΕΙ κατασταλτικό ρόλο, να ΕΛΕΓΧΕΙ την έκφραση των ανθρώπων, ΟΧΙ των ίδιων των ιστολόγων (που πάντα θα είναι μειοψηφία) αλλά της μάζας ή της πλειοψηφίας. Αυτά τα προβλήματα βέβαια δεν είναι καν ορατά στην παρούσα κατάσταση, γιατί τα μπλογκ μοιάζουν με τους επαναστάτες Ιακωβίνους ΠΡΙΝ αρχίσει η τρομοκρατία της λαιμητόμου και η ενθρόνιση του… Αυτοκράτορα Ναπολέοντα.
Μερικοί λοιπόν την έχουνε δει Ναπολέοντες αλλά και μάζεψαν ήδη τους αυλικούς τους και λένε διάφορα που απέχουν ΠΟΛΥ από τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ τρόπο που φέρονται σε φίλους, σε σχολιαστές τους, και σε άλλους. Αντί να γίνω κακός όμως συστρατεύομαι με τον αγώνα κατά του Λουδοβίκου 16ου… 🙂
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, ο λόγος που στηρίζω ανεπιφύλακτα ιστολόγια όπως του Χάρη, του Polsemannen, της Penguin Witch, και πάρα πολλών άλλων, είναι ΚΥΡΙΩΣ ο σεβασμός απέναντι στους σχολιαστές. Με κάποιους άλλους που δεν εκτιμώ ΔΕΝ θα ασχοληθώ προς το παρόν, αντί αυτού τονίζω τον ταξικό χαρακτήρα του βαθύτερου προβλήματος, που δείχνει τον μάλλον άσχημο ρόλο που θα κληθεί να παίξει η μπλογκόσφαιρα όταν μετατραπεί ΚΑΙ αυτή στο Status Quo του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.
(τα υπόλοιπα στο http://futurepolitics.wordpress.com ΟΤΑΝ βρω χρόνο να τα εξιστορήσω διασκεδαστικά ΚΑΙ σοβαρά μαζί)
Υ.Γ. Και φυσικά οι μεθοδεύσεις για καταστολή ανώνυμων ιστολόγων και σχολιαστών έχουν στόχο τον ΕΛΕΓΧΟ, την ανάδειξη της «μεταρρυθμισμένης» (με αυτό τον τρόπο) μπλογκόσφαιρας σαν εργαλείου εξουσίας, εξίσου πλέον ελεγχόμενου με άλλα παραδοσιακά Μέσα. ΟΠΕΡ ΕΔΕΙ ΔΕΙΞΑΙ
(και η νέα αριστοκρατία ανυπομονεί να πάρει «οφίτσια»)
Ναπολέων Ανδριωτάκης ο Α’ (μάλλον Λούης 16ος είναι…)
Έχω από εδώ μέσα γράψει συχνά πολύ αρνητικά σχόλια για την ποιότητα του Ελληνικού blogging, όμως είναι ζήτημα ιεράρχησης για εμένα το ότι η ελευθερία της έκφρασης προηγείται της ποιότητας, και είναι ζήτημα παιδείας και ενασχόλησης μου με παρόμοια ζητήματα η θέση μου ότι τα κανονιστικά πλαίσια δεν ανεβάζουν την ποιότητα αλλά απλά κατευθύνουν και κάνουν διαλογή εξαιρώντας και περιθωριοποιώντας ότι δεν χωράει να περάσει από το κόσκινο. Από εκεί και πέρα θα ήθελα να προσθέσω κάποια πράγματα σε σχέση με την κουβέντα περί ανωνυμίας και επωνυμίας.
Ένα ακόμα επιχείρημα που, δεν αθωώνει τους ανώνυμους αλλά καταδεικνύει ότι και ο επώνυμος blogger δεν είναι λιγότερο επικίνδυνος είναι ότι αυτό που προβάλλουν οι υπερασπιστές της «επώνυμης» γραφής ως βασικό επιχείρημα, δηλαδή το «εγώ ρισκάρω το όνομα μου» ή «αναλαμβάνω την ευθύνη των λεγομένων μου» σε μερικές περιπτώσεις είναι εύκολα αντιστρέψιμο και θα μπορούσε να είναι «εγώ προβάλλω το όνομα μου» ή «υπογράφω επώνυμα το έργο μου». Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ, ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει και το να θεωρεί το blogging ως όχημα για δημοσιογραφική ή οποιουδήποτε είδους καριέρα δεν ενέχει από μόνο του τίποτα το μεμπτό. Κάθε άλλο!
Όμως, όπως ο ανώνυμος κάνοντας κατάχρηση της ανωνυμίας του μπορεί να κάνει σαμποτάζ, να είναι τραμπούκος, εκβιαστής ή απλά μαλάκας και γι αυτό να αποτελεί κίνδυνο, έτσι και ο επώνυμος είναι πιθανό, προσβλέποντας σε καριέρα, σε ατομική προβολή και σε προώθηση της «επωνυμίας» και της αναγνωρισιμότητας του να μπει σε δίκτυα εξυπηρέτησης διαφόρων κέντρων εξουσίας τα συμφέροντα των οποίων θα προωθεί μέσω του blog του με τα ανάλογα ανταλλάγματα κάνοντας κατάχρηση της αναγνωρισιμότητας του. Επιπλέον, ο «επώνυμος» blogger μπορεί πολύ πιο εύκολα από τον ανώνυμο να πέσει θύμα εκβιασμού προκειμένου να προωθήσει στην blogόσφαιρα τις απόψεις των κέντρων εξουσίας ή τρίτων δίνοντας τους προνομιακή θέση! Είναι άλλωστε πολύ πρόσφατα τα γεγονότα που συνέβησαν στην ελληνική δημοσιογραφική σκηνή.
Για τους παραπάνω λόγους, από σήμερα, αποφασίζω να βλέπω τους επώνυμους με την ίδια καχυποψία που βλέπω τους ανώνυμους. Γιατί πράγματι ο ανώνυμος μπορεί να είναι επικίνδυνος καθώς δεν έχει τίποτα να χάσει (αμφισβητήσιμο είναι κι αυτό) αλλά και ο «επώνυμος», παρόλο που ίσως να έχει κάτι να χάσει, έχει από την άλλη σαφώς πάρα πολλά να κερδίσει!
Πρέπει να πάρουμε απόφαση λοιπόν ότι δεν γίνεται να μιλάμε για αξιοπιστία, ευθύνη και εγκυρότητα σε ένα μέσο που είναι φύσει αναξιόπιστο ή καλύτερα θα πρέπει να το βλέπουμε ως αναξιόπιστο μέχρι αποδείξεως του εναντίου και να κρίνουμε από την τεκμηρίωση ενός post το αν διασπείρει φήμες ή πραγματικές ειδήσεις.
Από εκεί και πέρα δεν είναι πρωτίστως δημοσιογραφία το blogging για να αναζητούμε εγκυρότητα ή ποιότητα και να επιχειρούμε να τα επιβάλουμε. Κάποια άλλα πράγματα προηγούνται της εγκυρότητας και υπάρχει κίνδυνος να τα χάσουμε αν επιβληθεί ένα κανονιστικό πλαίσιο. Όσοι bloggers επιθυμούν να ισχυρίζονται ότι είναι φορείς εγκυρότητας και αξιοπιστίας έχουν κάθε διακαίωμα να αυτοχαρακτηρίζονται ως δημοσιογράφοι που bloggάρουνν να ανεβάσουν ενα banner που θα δηλώνει ότι είναι έγκυροι και να γραφτούν στην ΕΣΗΕΑ ή τέλος πάντων να αναζητήσουν άλλου είδους ταυτότητα. Οι υπόλοιποι δεν θέλουμε να είμαστε δημοσιογράφοι ούτε και διεκδικήσαμε ποτέ να θεωρούμαστε αξιόπιστοι ή να διαπαιδαγωγούμε και να ενημερώνουμε τους Έλληνες, αυτό ας το κάνει ο Θέμος και οι αξιόπιστοι «επώνυμοι» δημοσιογράφοι. Εμείς θέλουμε να είμαστε απλά ανώνυμοι bloggers, υποκειμενικοί και αναξιόπιστοι, να λέμε απλά την άποψη μας και να κουβαλάμε όλες τις εγγενείςς παρενέργειες της φύσης του μέσου που λέγεται blogging γιατί είμαστε συμβιβασμένοι με τα στραβά μας, την αναξιοπιστία και την μαλακία μας γιατί κάνουμε το γούστο μας χωρίς να πληρωνόμαστε και χωρίς να φιλοδοξούμε να πληρωθούμε ποτέ.
Η λύση δεν δίνεται με νομικά πλαίσια, πρέπει απλά να αλλάξουμε νοοτροπία. Ας καταλάβουν επιτέλους ότι η αξιοπιστία στην blogόσφαιρα είναι σαν το σενάριο στην τσόντα, μπορεί να υπάρχει μπορεί και να μην υπάρχει. Σε κάθε περίπτωση οι υποψιασμένοι όταν βλέπουν την τσόντα δεν περιμένουν σενάριο και έχουν μάθει να τη βρίσκουν και χωρίς αυτό. Επιπλέον, όσοι θίγονται από το πορνό μπορούν πολύ απλά να μη δουν την τσόντα.
Συμφωνώ και πάλι Χάρη (καλημέρα κιόλας).
Υπάρχει και σημαντικό σχετικό ποστ της Penguin Witch που ενισχύει όσα επισημαίνεις για τους επώνυμους.
Η πραγματική τρομοκρατία (αν υπάρξει) θα είναι από τους επώνυμους που «έχουν να κερδίσουν λόγω επωνυμίας» και τους οποίους θα απορροφήσει σιγά-σιγα το κατεστημένο, απέναντι στους ανώνυμους των οποίων η έκφραση πρέπει να χειραγωγηθεί κι αυτή, όπως χειραγωγείται ήδη η ΑΠΟΨΗ μέσω της TV.
Επομένως, μην ξεχνάς τον κίνδυνο, να αυτο-υποτιμάσαι, όταν επισημαίνεις την ομοιότητα των ανώνυμων μπλογκ με… τσόντες. Αυτό εξυπηρετεί επίσης την υπονόμευση της αξιοπιστίας των μπλογκ, και τσουβαλιάζει τα μπλογκ μαζί με το υπόλοιπο ιντερνέτ στα μάτια των αδαών σαν «έλα μωρέ όλοι τσόντες είναι»…
Αν ήσουν τσόντα δεν θα ήμουν εδώ φίλε μου! 🙂
Υ.Γ. βέβαια ως γνωστόν η Χαζή Αγελάδα προμηθεύει και… «ΤΣΟΝΤΕΣ ΓΙΑ ΓΡΙΕΣ»
α χα χα χα…. 🙂
Πολύ σωστή, κατά τη γνώμη μου, η ανάδειξη της εγκυρότητας της πληροφορίας στην ουσία του ζητήματος, ανεξάρτητα από την ανωνυμία ή μη του blogger. Άλλωστε, η επωνυμία δεν εμπόδισε τον υπουργό Παιδείας από το να διαδίδει απόψεις (http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20080201&nid=7353312) περί ανωτερότητας της ελληνικής γλώσσας, η οποία χρησιμοποιείται για τον προγραμματισμό υπερσύγχρονων ηλεκτρονικών υπολογιστών – απόψεις οι οποίες μόνο γέλιο μπορεί να προκαλέσουν στον στοιχειωδώς μορφωμένο περί γλώσσας και έχουν αποκλειστικά παραπλανητικό χαρακτήρα. Όπως δεν εμποδίζει (η επωνυμία) και την Εταιρία Μακεδονικών Σπουδών να παραπλανεί τους Έλληνες αναγνώστες, παραθέτοντας στο «Μακεδονισμός» Ο ιμπεριαλισμός των Σκοπίων 1944-2006 , Αθήνα, ΄Εφεσος – Ε.Μ.Σ., 2007, στη σελίδα 225 (http://www.ems.name/Makedonismos/Symbols.pdf), δήθεν χαρτονόμισμα των Σκοπίων με τον Λευκό Πύργο, τη στιγμή που στην αγγλική έκδοση του ίδιου έργου (http://www.ems.name/MACEDONIANISM/Symbols.pdf) αναφέρεται στη λεζάντα ότι πρόκειται γαι χαρτονόμισμα «σουβενίρ», χαρτονόμισμα, δηλαδή, που μπορεί να τυπώθηκε από κάποιον χαβαλέ που έκανε καλαμπούρι με τα φιλαράκια του.
Σημαντικότερο, όμως, θεωρώ να θέσουμε το ζήτημα στο κοινωνικό του πλαίσιο. Είναι ελλιπής, κατά τη γνώμη μου, οποιαδήποτε κριτική στα σχέδια περί ελευθεριών των bloggers ή των επικοινωνιών στο διαδίκτυο γενικότερα, αν δεν επισημαίνει το γενικότερο πρόβλημα ανελευθερίας, πχ, το γεγονός ότι στον έξω κόσμο, σε δρόμους, σταθμούς, καταστήματα, χώρους εργασίας κ.λπ. παρακολουθούμαστε από χιλιάδες κάμερες. Ή ότι δεν είμαστε καθόλου ελεύθεροι να πούμε απλώς τη γνώμη μας στη δουλειά μας λόγω του φόβου της δυσμένειας ή της απόλυσης.
Με αυτή την έννοια, ακόμη και η πλήρης εκευθερία του blogging δεν έρχεται κατ’ ανάγκη σε αντίθεη με την ανελευθερία γενικά. Άνετα μπορεί να αποτελέσει ένα καλό άλλοθι. Να μπορείς δηλαδή να ξεσπάς στο blog σου και να κάθεσαι «ήσυχος» στην υπόλοιπη ζωή σου. Εξάλλου, η πραγματική ελευθερία είναι επώνυμη. Αν, πχ, απολύσουν τον άλλο μήνα 30 άτομα σε μια εταιρία, το ζητούμενο είναι να μπορέσουν να αντιδράσουν επώνυμα οι εργαζόμενοί της, χωρίς τον φόβο ότι δεν θα βρουν αλλού δουλειά ή ότι θα απολυθούν και αυτοί που μένουν. Το να κράξουν ανωνύμως την εταιρία τους στη μπλογκόσφαιρα στην καλύτερη περίπτωση δεν αρκεί.
Βέβαια, ακόμη και αυτή η ανώνυμη ελευθερία μπορεί να γίνει αντρεπτικός παράγοντας, διότι δίνει τη δυνατότητα της ελεύθερης έκφρασης για οποιοδήποτε ζήτημα έχει εξοστρακιστεί από την καθημερινότητα, από την απλή αερολογία μέχρι την πολιτική συζήτηση και τη φιλοσοφία. Αυτή η ελευθερία προκαλεί μια απελευθερωτική όσμωση που μπορεί να αφυπνίζει συνειδήσεις. Συνεπώς έχει ουσιαστικό νόημα να τη διαφυλάξουμε.
Καλή εβδομάδα!
Ομαδεόν, πολύ ενδιαφερουσα προσέγγιση.
Συμφωνώ απόλυτα με την δευτερολογία του Χάρη (εγώ από την αρχή είδα με καχυποψία τους επώνυμους πάντως).
Αλλά, η καλύτερη από όλους είναι βέβαια η Χαζή Αγελάδα!!
σου έχω πει πόσο γουστάρω τις αγελαδίτσες
Ο Χάρης χρησιμοποίησε μια πολύ σημαντική λέξη μιλώντας για τους αναγνώστες: ‘καχυποψία’. Οποιοσδήποτε μιλά για την ‘τεράααστια ζημία’ που μπορεί να κάνει ένας blogger στην φήμη κάποιου μόνο και μόνο με τα λεγόμενα του ουσιαστικά παίρνει ως δεδομένο ότι ο αναγνώστης πιστεύει ότι μαλ*κία διαβάσει.
Λες και είχαμε τόσο καιρό μια κρυφή υπεράνθρωπη δύναμη να καταστρέφουμε υπολήψεις και ο Κωστάκης ήρθε για να προστατέψει τις ανύποπτες μάζες.
πρώτον από δω και πέρα θα σε φωνάζω κουκλάκι ζωγραφιστό 🙂
δεύτερον δεν βαρέθηκες να γράψεις τόοοοοοοοοοσο μεγάλο ποστ;
τρίτον το διάβασα και συμφωνώ
ουφ, αυτά 🙂 🙂 🙂
Φίλτατε Simon, έτσι είναι όπως τα λες. Παρόλ’ αυτά μελέτες για το φαινόμενο του «cyber-bullying» σε άλλες χώρες (θα βρω κάτι αγγλικά λινκ σε λίγο) δείχνουν τη σοβαρότητά του, και δεν είναι περιπτώσεις ενός ή δύο ανώνυμων (μπλόγκερ και μη) αλλά ΠΟΛΛΩΝ ανθρώπων που επιτίθενται σαν όχλος σε κάποιον (συνήθως ευάλωτο επώνυμο, γιατί αν είναι ανώνυμος μπορεί απλά να φύγει).
Δηλαδή όχι μόνο συμφωνώ μαζί σου αλλά επαυξάνω ότι η απαίτηση «πάντα επώνυμων» (μπλόγκερ/σχολιαστών/κλπ) τελικά ΕΚΘΕΤΕΙ το κοινό σε πραγματική τρομοκρατία υπολήψεων. Εγώ ξέρω τουλάχιστον δύο άτομα, φίλους μου που σχολίασαν κάπου ηπίως και κόπηκαν αμέσως «αν δεν δώσουν ΟΝΟΜΑ και ΕΠΙΘΕΤΟ» (επειδή με υποστήριξαν σε κάποιο μη-φιλικό μπλογκ), εεε… λοιπόν, παρόλο που οι φίλοι αυτοί δεν είναι καθόλου φοβιτσιάρηδες θεώρησαν φρόνιμο να σταματήσουν και να ΜΗ δώσουν «στοιχεία».
Επόμενο στάδιο δηλαδή η ΦΙΜΩΣΗ -μετά την τρομοκρατία.
Τέλος, για σκεφτείτε πιθανά κίνητρα ενός σχολιαστή που παραμένει ανώνυμος.
1) μπορεί απλώς να θέλει να κάνει πλάκα ή να ρίξει βρισιές και λάσπη (εντάξει…)
2) μπορεί ΟΜΩΣ να θέλει να διορθώσει κάτι που θεωρεί στραβό εκφράζοντας μια άποψη που θεωρεί επείγουσα.
Η δεύτερη περίπτωση (αθώων) υπερκαλύπτει την πρώτη, διότι σε κάθε νομοθεσία «καλύτερα να γλυτώσουν εκατό ένοχοι παρά να αδικηθεί σοβαρά ένας αθώος».
http://yp.direct.gov.uk/cyberbullying/?ifs=1%2520
http://www.cyberbullying.org/
Το θεμα ειναι γιατι μας ενοχλουνε ; Κατι βρωμαει εδω… Θα παρουμε απαντηση ; Aραγε ;
@omaedon: Το cyberbullying έχει συνήθως το στοιχείο της πρόθεσης σωματικής βλάβης. Άρα καλό να αντιμετωπίζεται από την αστυνομία και τα ποινικά δικαστήρια μια και μιλάμε για απειλές βίαιου εγκλήματος.
Η συκοφαντία/εξύβριση δεν βλάπτουν συνήθως τίποτα εκτός από την προσωπικότητα και την υπόληψη. Σε ακραίες περιπτώσεις ίσως να έχει και οικονομικές επιπτώσεις για το θύμα.
Μετά από τις δηλώσεις της κυβέρνησης και των ΜΜΕ που βάζουν στο ίδιο τσουβάλι τη συκοφαντία με την παιδική πορνογραφία και τη τρομοκρατία, δεν το βρίσκω απίθανο να προσθέσει και το cyberbullying στη λίστα! 🙂
@poet1: Απάντηση [ρέπει να δώσουμε εμείς στην προκλητική συμπεριφορά της κυβέρνησης.
Καλησπέρα Χάρη… Γράφω από τερματικό φίλου, είχαμε διακοπή ρεύματος κι έφυγα.
@Simon, Πάλι μία σωστή παρατήρηση, ότι «απλώς θα προσθέσουν το cyber-bullying στη λίστα». Μόνο που έπεσες λίγο έξω νομίζω, το πιο σύνηθες αφορά προσωπική υπόληψη, ακόμη και οι απειλές βίας γίνονται για να κουρελιάσουν την αξιοπρέπεια του θύματος. Εν πάσει περιπτώσει, νομίζω ότι πρέπει να ξεκινήσουμε κάπως ανάποδα, ορίζοντας την Ελευθερία και όχι την καταστολή της. Βέβαια, πρώτος ο Χάρης θα πει (και θα συμφωνήσω) ότι δύσκολα «ορίζεται» η Ελευθερία, αλλά μπορούμε να ορίσουμε την ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Ελευθερία μας, όσον αφορά τη σχέση μας με τον ψηφιακό διάλογο.
Για μένα σημαντικότατη δεν είναι ΜΟΝΟ η δική μας «συντεχνιακή» ελευθερία σαν ιστολόγοι, αλλά ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ η ελευθερία του κοινού, των σχολιαστών στα μπλογκ μας. ΑΥΤΗ καθορίζει το πόσο δημοκράτες και τίμιοι είμαστε, ΑΥΤΗ είναι το ευάλωτο σημείο και όσων συκοφαντούνται, διότι… ΑΝ ΕΙΧΑΝ απόλυτη ελευθερία να αμυνθούν σε λάσπες θα το ΕΚΑΝΑΝ ΗΔΗ και δεν θα ΄έκαναν τόσο θόρυβο επειδή συκοφαντήθηκαν.
Ο λαός στενάζει, αύριο οι ιστολόγοι θα είναι οι «ευγενείς» της ΝΕΑΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ, «αύριο» ίσως σημαίνει 10 χρόνια -δεν ξέρω, ίσως και… του χρόνου.
Η ελευθερία είναι άπιαστο πουλί ΜΟΝΟ σαν αφηρημένη έννοια. Σαν πρακτική έννοια είναι κάτι συγκεκριμμένο. ΟΙ «όροι χρήσης» των ιστολογίων μας είναι Ο,ΤΙ πιο σημαντικό για την άμυνα της μπλογκόσφαιρας απέναντι στην καταστολή της, αλλά ΚΑΙ για την άμυνα του (κάθε) πολίτη.
Βαρύγδουπα ακούγονται, ίσως. Ομως κάνουμε δημιουργικό διάλογο έτσι…
Ανεβάζω ένα σχόλιο που έχω ανεβάσει παντού εκτός από εδώ!
“Ο δημοσιογράφος πληρώνεται, υπάρχουν κρατικά όργανα για να τον ελέγχουν και συλλογικά όργανα για να τον εκπροσωπούν αλλά υπάρχει και νομοθεσία για να τον προστατεύει (οι αστειότητες με το απόρρητο πρόσφατα) και έχει θεσμοθετημένα δικαιώματα. Ο blogger δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω (και ούτε θέλει) και αυτό είναι υπεραρκετό για να καταστήσει διακριτούς τους δύο ρόλους. Από εκεί και πέρα αν θέλουν να νομοθετήσουν για το blogging σαν να είναι δημοσιογραφία θα πρέπει, πριν μας πουν ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας, να μας αναγνωρίσουν και να διασφαλίσουν πρώτα δικαιώματα, αντίστοιχα και όχι όμοια με των δημοσιογράφων, και να τα θεσμοθετήσουν! Τόσο απλό είναι! Φυσικά, υπό τις παρούσες συνθήκες ακόμα και να μας τα δώσουν θα το κάνουν απλά σαν αντάλλαγμα για να μας στερήσουν άλλα και να μας χειραγωγήσουν, οπότε κι εμείς δεν τα θέλουμε. Άλλωστε ότι δικαιώματα χρειαζόμαστε μας τα παρέχει απλόχερα η φύση του μέσου!”
Λέω το ίδιο με εσένα Γιώργο, πρέπει να οριστεί πρώτα το δικαίωμα και μετά η υποχρέωση για να μην υπάρχουν υποχρεώσεις σε βάρος θεμελιωδών δικαιωμάτων. Από εκεί και πέρα όμως νομίζω ότι τέτοια προβλήματα θα πρέπει να λυθούν (και θα λυθούν) από τους ίδιους τους χρήστες του μέσου οι οποίοι είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν τα εγγενή του χαρακτηριστικά. Οι προτάσεις ας πούμε που κάνεις για την δημιουργία κλώνων των ιστολογίων είναι κάτι τέτοιο, όπως επίσης και οι «κανονισμοί χρήσης» που οι ίδιοι βάζουμε στα blogs μας. Είναι ορατό λοιπόν ότι οι ίδιοι οι χρήστες είναι σε θέση να διαμορφώσουν δυναμικά έναν κώδικα δεοντολογίας και ευέλικτες μικροδομές που να τον προστατεύουν. Δεν χρειαζόμαστε μια κανονιστική μεγαδομή που να μας επιβληθεί από το κράτος ή από κάποιον εκτός του μέσου.
Χάρη σε όλα σχεδόν έχεις δίκιο, αλλά υπάρχουν κάτι πολύ περίεργες «λεπτομέρειες» που κι εγώ ο ίδιος ξεχνώ, και η τρέχουσα κατάσταση μου τις αποκάλυψε εκ νέου, πρακτικά.
Μία σημαντική νομική λεπτομέρεια είναι ότι το αδίκημα της συκοφαντικής δυσφήμησης μπορεί να λάβει χώρα έτσι κι αλλιώς σε οποιοδήποτε μέσο, σαφέστατα ΔΕΝ μπορεί να εξαιρεθεί το μέσο των ιστολογίων.
Πρόσεχε τώρα γιατί… ο Γιώργος είναι πονηρός, αυτά που ΜΑΣ ΛΕΝΕ μην τα τρως. Φεουδάρχες του κώλου και του κερατά είναι κάμποσοι, το ΜΟΝΟ που θέλουν είναι τελικά να ευλογούν τα ευλόγιά τους και τα γένια τους, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, ιδού η Αγελάδα, ιδού και το Shish Kebab! 🙂 😉
Πρόσεξε ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ το γεγονός ότι δεν μιλάμε ΜΟΝΟ για ένα θέμα, ΜΟΝΟ για το σημαντικότερο (επιφανειακό) θέμα, το θέμα της Απειλής Κρατικού Ελέγχου των βλογ. Μιλάμε ΚΑΙ για ένα άλλο, πολύ πονεμένο θέμα, που έχει γίνει μάστιγα του διαδικτύου, διεθνώς, το ΑΝ ή όχι, το διαδίκτυο θα γίνει «άντρο λασπολόγων πέρα από έλεγχο», δηλαδή πέρα από τον έλεγχο των ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ πολιτών, όχι του κράτους (που ξέρεις ότι τα γράφει όλα στα τέτοια του κι ενδιαφέρεται μόνο για τους μεγαλοεκδότες του).
Πήγαινε αν θες κι έχεις χρόνο και δες τη συζήτηση και στο βλογ του Χασοδίκη, ιδιαίτερα τα σημερινά τελευταία σχόλια, και προσπάθησε να ασκήσεις τις τεράστιες δικές σου ικανότητες «εναλλακτικών αναγνώσεων» οπότε… ΙΣΩΣ δεις αυτό που κρύβεται κάτω από τη «νομικίστικη» επιφάνεια, που είναι διαχρονικό ζήτημα, τεράστιο σε σημασία για τον πολιτισμό μας:
http://xasodikis.blogspot.com/2008/03/blog-post_04.html#c5075837433808160264
Τέλος, συγνώμη για την πολυλογία αλλά… δεν σε βρήκα ποτέ στο Skype να τα πούμε live, προσπαθώ αλλά λείπεις. Θα σου στείλω πάντως μέηλ σε λίγο, όπως και στο Ροίδη και στην Κρόταγια με κάτι που υποσχέθηκα, ένα «δωράκι» λογισμικό… 😉
(αν κανείς το θέλει, μέηλ στο Χάρη ή σε μένα)
Φίλε Γιώργο, η πολυλογία είναι ευλογία, αυτό το post είναι 2500 λέξεις χωρίς να υπολογίσουμε τα σχόλια! 😉 Πρέπει να προσθέσω στις οδηγίες ότι εδώ εδώ μιλάμε όσο θέλουμε, ποτέ λιγότερο! 😀
Μην ανησυχείς, δεν τις ξεχνώ, όμως κάποια ζητήματα άπτονται σε αυτό που λέμε «ηθική» κι εγώ δεν ξέρω τι θα πει. Ξέρω τι θα πει για εμένα, ενδεχομένως να καταλαβαίνω τι μπορεί να σημαίνει για εσένα και για κάποιους ακόμα φίλους, όμως αν μιλήσω γενικότερα κυριλοεκτικά θα ηθικολογήσω και δεν θέλω γιατί η ηθική του καθένα είναι κάτι απολύτως προσωπικό και γι’ αυτό φύσει συγκρουόμενο με οτιδήποτε και οποιονδήποτε επιχειρεί να μιλήσει γενικά για αυτό το θέμα.
Από την άλλη βέβαια κάποιος, κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο πρέπει να μιλήσει για δεοντολογία, όμως αυτή δεν θα εμφανιστεί από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά μάλλον θα χτιστεί σταδιακά μέσα από διαρκείς δοκιμές και πλάνες (trials and errors) κάτι το οποίο ήδη συμβαίνει! Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε ακόμα στην αρχή και δεν έχουν ευδοκιμήσει ακόμα προσπάθειες σαν τις δικές σου (κατά της λογοκρισίας), ούτε έχουν γίνει συνείδηση στον κόσμο κάποια πράγματα, όπως το ότι το blogging δεν είναι απαραίτητα δημοσιογραφία αλλά μπορεί να είναι και καφενειακός διάλογος 3 ατόμων και γι’ αυτό αμφίβολης αξιοπιστίας, δεν έχουμε μάθει ούτε κι εμείς οι ίδιοι πως να διαχειριζόμαστε προσωπικά μας δεδομένα στην blogόσφαιρα, πως να προστατεύουμε τα blog μας και εμάς τους ίδιους, πως να προστατεύουμε τον διάλογο, πότε να παρεμβαίνουμε και που. Όλα αυτά όμως θα έρθουν και είναι πολύ υγιές να τα λύσουμε εκμεταλλευόμενοι τις δυνατότητες του ίδιου του μέσου (όπως κι εσύ επιχειρείς να κάνεις) από το να υπαχθούμε σε κάποια νομικά πλαίσια και να αναζητούμε τι είναι μηνύσιμο και τι όχι. Από εκεί και πέρα το ότι υπάρχουν ακραίες περιπτώσεις είναι το μόνο βέβαιο και συμφωνώ απόλυτα ότι το blogging δίνει πάτημα για λασπολογία, συκοφαντία, ψεύδη κλπ. χωρίς να δίνει δικαίωμα απάντησης, λογοκρίνοντας σχόλια κλπ. Αυτό όμως είναι κάτι που μπορεί να λυθεί και νομίζω ότι θα λυθεί με τρόπο πολύ καθαρό και ισορροπημένο από τους ίδιους τους bloggers που θίγονται και όσους τους υποστηρίζουν, είτε με κάποιο λογισμικό όπως εσύ έχεις προτείνει, είτε με την διαμόρφωση ενός κώδικα δεοντολογίας που θα υπερισχύσει αναγκαστικά όταν το πρόβλημα γίνει κοινή συνείδηση σε όλους! 😉
είσαι πρώτος! Τώρα συμφωνώ στο… 99% και κάτι δεκαδικά.
Πάντως καθυστέρησα πολύ να σου στείλω το μέηλ λόγω προσωπικών θεμάτων θα το στείλω το πρωί -χεχε.
αποψε διαβασα το μπλογκ σου για πρωτη φορα κ οφειλω να πω οτι μου αρεσε πολυ, θα εξαιρεσω απλα μονο τα ποδοσφαιρικα απλα γιατι δεν ασχολουμαι. χιλια μπραβο παντως.
υ.γ 1: πού βρηκες τοσες αγελαδες;
Υ.Γ.2 το πορτραιτο φανεται πολυ αληθινο για να ειναι πλαστο. κατι μου βρομαει!(παντως ειναι ωραιο)
Αντριάνα, θενκς ε λοτ! Οι αγελάδες είναι παραγωγή μου και το πορτραίτο είναι πλαστότατο, πλαστότερο δεν γίνεται!!! 🙂
[…] Νόμος(?) – Μανιφέστο(?) […]
[…] τα blogs, πράγμα που τότε είχα χαρακτηρίσει αστειότητα (κλικ για το αντίστοιχο post). Όλα αυτά αφενός απέτρεψαν πολύ κόσμο από το να […]
To αναδημοσίευσα ελπίζω με την άδειά σου στους Ενωμένους Μπλόγκερ.
http://enomenoiblogers.blogspot.com/2010/08/blog-post_02.html
Βεβαίως και έχεις την άδεια μου. Επισημαίνω ότι είναι αρκετά παλιό το κείμενο, από την εποχή της ιστορίας με το press.gr, χαίρομαι παρόλα αυτά που παραμένει επίκαιρο αν και θα προτιμούσα να μην ανακινούνταν ζητήματα ελευθερίας του blogging και να μην ήταν επίκαιρη η αναδημοσίευσή του.