Σύνταγμα #1
11/06/2011Μετά τη δουλειά πηγαίνω για λίγο από το Σύνταγμα, θέλω να ελπίζω ότι όλο αυτό είναι κάτι αλλά μάλλον το κάνω για να παρηγορώ τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα ξέρω ότι το Σύνταγμα δεν είναι παρά η χωρική συμπύκνωση της χυδαίας έκφανσης του ελληνικού μεταμοντερνισμού.
Στα πάνω του Συντάγματος, ένα συνονθύλευμα ανθρώπων, όπου ο καθένας φέρνει, εκτός από την κατσαρόλα του, τον τσαμπουκά του και την αποψάρα του και επί της ουσίας δεν διεκδικεί κάτι πέραν της εκτόνωσης και της καθαρτικής συμμετοχής στη διαμαρτυρία. Νοικοκυραίοι που θέλουν να νομίζουν ότι διεκδικούν κάτι αλλά το μόνο που πραγματικά κερδίζουν είναι το να κοιμηθούν λίγο καλύτερα το βράδυ αισθανόμενοι επαναστάτες καθώς άφησαν τον καναπέ και τον Λαζόπουλο και πήγαν τα παιδιά τους στο Σύνταγμα αντί να τα πάνε Λούνα Παρκ. Και μην θίγεστε, έτσι είναι! Δίπλα κάποιοι Ελληνάρες που θυμήθηκαν το καλοκαίρι του 2004 και κατέβηκαν με σχεδόν οπαδικά συνθήματα, με σημαίες και σφυρίχτρες, μαζί με κάποιους άλλους που μέχρι πριν μια βδομάδα είχαν όνειρο την Καγιέν, παραδίπλα διάφορες γκόμενες, περαστικές που βγήκαν να ψωνίσουν στην Ερμού και κρατούν τσάντες και κινητά. Κάπου πιο πίσω ακούγεται Ξυλούρης και στο βάθος κάποιοι μουντζώνουν αυτούς που ψήφιζαν επί 30 χρόνια αντί να μουντζώνονται μεταξύ τους. Όλα αυτά με φόντο τον καπνό και το άρωμα από τα λουκάνικα που ψήνονται στις καντίνες…
Στα χαμηλά τις πλατείας κάποιοι προσπαθούν να κάνουν κουβέντα, αριστερή κουβέντα, την ίδια σχεδόν κουβέντα που κάναμε πριν 10 χρόνια στο πανεπιστήμιο, «αμεσοδημοκρατία»! Δεν μπορώ να μη χαμογελάσω, να μην το δω θετικά όμως δυστυχώς οι εικόνες στα ψηλά του Συντάγματος ακυρώνουν την κουβέντα στα χαμηλά. Αναρωτιέμαι ακόμα αν είναι ποτέ δυνατόν να καθίσουμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι και να συνδιαμορφώσουμε και καταλήγω σχεδόν κάθετα ότι οι κάτω της πλατείας δεν θα τα βρουν ποτέ με τους επάνω, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν τα ίδια πράγματα, οι επάνω θέλουν να μπορούν να ξαναονειρευτούν Καγιέν και οι κάτω θέλουν να τις κάψουν και να κυκλοφορούμε αποκλειστικά με ποδήλατα…
Το Σύνταγμα δεν είναι παρά οι συσπάσεις ενός μελλοθάνατου λαού χωρίς αριστερά και χωρίς διανόηση, μια αποϊδεολογικοποιημένη απόβαση στο πουθενά.
Επί χρόνια ο αριστερός χώρος καπελώθηκε από κόμματα τα οποία κατέληξαν να θεωρούν ότι παρέχουν το copyright. Οι ιδέες περιχαρακώθηκαν, μπήκαν κόκκινες γραμμές για να διατηρηθεί «η αλήθεια» και τα κόμματα διεκδίκησαν την αποκλειστικότητα της και ταυτόχρονα το δικαίωμα να αποκλείουν ανθρώπους, αιτήματα, συχνά εύλογες απόψεις και ιδέες. Γι’αυτό και ενοχοποιήθηκαν. Το επαναστατικό “know how” για χρόνια αναλώθηκε σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, συχνά ομφαλοσκοπικές και άνευ ουσίας, τελικά ξοδεύτηκε, ενοχοποιήθηκε κι αυτό και η επαναστατική πρακτική στέρεψε! Η αριστερά για χρόνια κατακερματίζεται και τρώει τα σωθικά της, σκοτώνει τα παιδιά της, διασπάται όλο και περισσότερο χωρίς ουσιαστικό λόγο.
Σήμερα, στην πιο μεγάλη κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση σπαταλά την μεγαλύτερη ευκαιρία της να συσπειρώσει τον λαό γύρω της (όχι απαραίτητα μέσα της) και τελικά το μόνο που κατορθώνει είναι να πείσει τον Έλληνα ότι δεν έμεινε τίποτα να τον καθοδηγήσει στο μετά, ότι είναι ιδεολογικά και πολιτικά ορφανός και ότι πρέπει να βγει στον δρόμο μόνος του. Τελικά, στο Σύνταγμα έχασε και το τελευταίο που της είχε απομείνει, τον δρόμο! Την εκτόπισαν οι αγουροξυπνημένοι νοικοκυραίοι!
Και καθώς η Αλέκα φτάνει στο προεδρικό μέγαρο με Lexus ο βλάξ ο Τσίπρας χαιρετίζει τους Αγανακτίστας, την ήττα της Αριστεράς δηλαδή… Μπράβο βλάκες!
Crazy Cows 
είσαι λίγο σκληρός για μένα. όσο αφορά τους κάτω υπάρχει γενικά μια περίεργη ροή ανθρώπινης μάζας που τους σπρώχνει προς τα αριστερά χωρίς όμως οι περισσότεροι συμμετέχοντες να γέρνουν τόσο πολύ. Λύσεις υπάρχουν αρκεί να ανοίξεις λίγο τα μάτια σου.
Δεν νομίζω γίνεται πολιτικά ορφανός. Μάλλον ότι πλέον όλες οι ιδεολογίες ως τώρα θέλουν μια αναζυμωση.
Επειδή εγώ είμαι πρακτικός άνθρωπος και θέλω λύσεις, ζητώ προτάσεις.
Τι προτείνεις λοιπόν;
Ο συλλογισμός σου μπορεί να οδηγήσει μονάχα σε δύο τινά:
-είτε που θα καταλήξουμε στο «ο καθένας να κοιτάξει την πάρτη του», «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» κι επειδή η λαίλαπα είναι ήδη εδώ, τρεχάτε ποδαράκια μου να βρούμε μια τρύπα να χωθούμε
-είτε, αν είσαι πιο ρομαντικός, καλύτερα να δέσεις μια πέτρα στο λαιμό σου και να πας να πέσεις στα βραχάκια της Πειραϊκής.
Συγγνώμη, αλλά δε βλέπω άλλη οδό να διαφαίνεται between the lines στο συλλογισμό σου. Και, με το συμπάθειο, αλλά εγώ άλλη μιζέρια δε θα πάρω. Ούτε ελπίδα δε θέλω άλλη να ψωνίσω. Θέλω πράξεις, λύσεις, προτάσεις, ουσία. Κι αν δεν υπάρχουν άλλοι πρόθυμοι να πάρουν αυτό το δρόμο, εγώ λέω να αναλάβω τις ευθύνες που μου αναλογούν χωρις κανένα ενοχικό σύνδρομο όμως (sic κι επαναρχόμαστε στην παλιά διαφωνία μας) και να στύψω το μυαλό μου να βρω πράξεις και λύσεις. Όποιος θέλει, μπορεί να κάνει το ίδιο.
Δεν είμαι σε θέση να σου παράσχω καμία εγγύηση πως όντως αυτό θα δουλέψει. Αλλά ακόμα και το νοικοκυραίο ή τη γκόμενα της Ερμού, τους προτιμώ στο δρόμο κι ας βρομάει τσίκνα από σουβλάκι, παρά στον καναπέ τους να αυνανίζονται στη σκέψη της καγιέν που δεν θα αποκτήσουν ποτέ.
Οκ, παραδέχομαι πως εικόνα από το Σύνταγμα δεν έχω. Έχω εικόνα από Βαρκελώνη (που με εντυπωσίασε ομολογώ), λιγάκι από Δουβλίνο και περισσότερο από το Βρυξελλοχωριό μου. Στις δύο τελευταίες περιπτώσεις, όπως ίσως θα μαντέψεις, την έχουν πέσει τα 128 αποκόμματα της 4ης Διεθνούς (αυτήν έχουμε σε πληθώρα στη Δυτική Ευρώπη) και ένα κάρο αναρχοχαρούμενοι μποέμ. Και το πολιτικό επίπεδο, για όποιον έχει κάνει πολιτική στην Ελλάδα είναι πολύ basic -ελπίζω να μην ακούγεται αλλαζονικό αυτό, αλλά έτσι είναι.
Αλλά ξες κάτι; Όταν στο ψυγείο σου έχει μόνο 4 αυγά, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι ομελέτα ή αυγά τηγανητά. Μην ονειρεύεσαι παστίτσιο χωρίς μακαρόνια. Και πάνω από όλα, μην κλαις για το παστίτσιο που δεν μπορείς να φας.
Είναι όντως σκληρό και απαξιωτικό το κείμενό σου. Πράγματι,. ο Αντρέας έδωσε αέρα στον μικρομεσαίο χαμηλοκώλη και κοντοπόδαρο, που πίστεψε πως μπορούσε να έχει καγιέν και ξανθές γκόμενες. Αυτή η νοοτροπία διαπότισε και μετάλλαξε την Ελλάδα και σας στερεί τώρα το μέλλον.
Όμως κάτι πάει να γεννηθεί και, όπως όλες οι γέννες, είναι δύσκολη και αργή.
Σε διαβεβαιώ ότι, τα 55 μου, δεν είχα ξαναδεί Έλληνες να κάθονται και να ΑΚΟΥΝΕ ο ένας τον άλλον.
Ούτε να οργανώνουν ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ συνελεύσεις, περιφρούρηση, καθαρισμό του χώρου, σίτιση και τόσα άλλα.
Πολύ περισσότερο, δεν έχω ξαναδεί ποτέ ειρηνικές διαδηλώσεις, οι οποίες να κρατούν τόσες μέρες. Όλα αυτά για τη γενιά μου είναι πρωτόγνωρα και γοητευτικά.
Επειδή πάω συχνά, βλέπω ότι η ποιότητα της συγκέντρωσης αλλάζει: η «πάνω Βουλή» έχει πλέον λιγότερα άτομα και πιο νεαρής ηλικίας. Κυριαρχούν τα γηπεδικά συνθήματα και ο χαβαλές.
Στην «Κάτω Βουλή», όμως, ο κόσμος είναι αρκετός και προβληματισμένος. Παίρνει μέρος στις συζητήσεις, ακούει και αναρωτιέται. Δέχεται τον Λαφαζάνη ως ακροατή, αλλά όχι το ΠΑΜΕ με τα πανό του. Ζητάει, δηλαδή, από την επίσημη Αριστερά να ακούσει και να προβληματιστεί. Όχι να καπελώσει. Κι αυτό γίνεται εδώ και 18 μέρες.
Ας μην έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις: τώρα μαθαίνουμε τι σημαίνει Δημοκρατία. Μετά πρέπει να αποτινάξουμε την Πελατοκρατία, να απαρνηθούμε τη διαφθορά και να προχωρήσουμε. Πού; Κανείς δεν ξέρει από πριν.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ξεμείναμε από χρόνο: οι εξελίξεις τρέχουν, κι εμείς μαθαίνουμε ακόμα την αλφαβήτα.
Το «Μπράβο Βλάκες», σε περίπτωση που παρεξηγήθηκε, πηγαίνει στην Αλέκα και στον Αλέξη… Όχι στον κόσμο που κατεβαίνει στον δρόμο και καλά κάνει! Πηγαίνει σε αυτούς που απέτυχαν να τον εκφράσουν γιατί το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να τον καπελώσουν!
Από εκεί και πέρα, προφανώς θέλω κι εγώ να ελπίζω σε αυτούς στα χαμηλά. Όμως δεν μπορώ να μην είμαι ρεαλιστής. Η αμεσοδημοκρατία εφόσον διεκδικεί να υπάρχει οφείλει να δώσει βήμα και στους επάνω. Κι αν οι κάτω είναι αυτοί που προσπαθούν να μάθουν να μαγειρεύουν και να κάνουν ομελέτα με τα 4 αυγά που μας απέμειναν, οι επάνω είναι αυτοί που έσπασαν, χάρισαν, έβαψαν (κόκκινα, πράσινα, μπλε) τα υπόλοιπα 8 αυγά της ντουζίνας και ονειρεύτηκαν (και μάλλον εξακολουθούν να ονειρεύονται) την κότα που γεννάει χρυσά. Το να κατέβει στον δρόμο αυτός ο κόσμος δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά δεν είναι αυτόματα και καλό. Είναι απλά ένα γεγονός… Η συμμετοχή αυτού του κόσμου όμως σε συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες προϋποθέτει αλλαγή της νοοτροπίας του και αλλαγή των προσδοκιών του… Δεν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει και λυπάμαι!
Δεν είμαι ελιτίστας αλλά όπως πολύ σωστά λες Λωτοφάγε μου «οι εξελίξεις τρέχουν κι εμείς μαθαίνουμε ακόμα την αλφαβήτα». Όπως και να το κάνουμε ο κόσμος αυτός δεν έχει το επαναστατικό know how και δεν μπορεί να το αποκτήσει άμεσα. Πιθανότατα μάλιστα δεν τον ενδιαφέρει να το αποκτήσει γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να ξαναέχει αυτό που είχε πριν και του το παίρνουν… Δεν θέλει να φύγει από τον καπιταλισμό, θέλει απλά να φύγει από το μνημόνιο, δεν έχει καταλάβει ότι του φταίει το σύστημα, του φταίνε απλά τα πρόσωπα.
Γι’αυτό, θεωρώ ότι σε αυτή την περίπτωση το κουπί της αλλαγής θα έπρεπε να το τραβάει η αριστερά και η διανόηση, αφού θα είχε αφουγκραστεί τον κόσμο… Αυτό είναι και το κομβικό σημείο γιατί εκτός από το τώρα υπάρχει και το μετά. Ο σκοπός πρέπει να είναι ο σχεδιασμός του μετά και σήμερα αυτό είναι πιο κρίσιμο από ποτέ.
Το θέμα Χάρη, είναι πως ο κόσμος καλά κάνει που δεν θέλει να «εκπροσωπείται», αλλά να συμμετάσχει -αν όντως αυτό ισχύει, όπως ο απόηχος που φτάνει σε μένα υποδηλώνει.
Η Αλέκα και ο Αλέξης ειλικρινά με αφήνουν παγερά αδιάφορη και αν η ιστορία τους ξεπεράσει, θα έχει κάνει μεγάλο καλό. Αν τους ξεπερασει ως φιγούρες και ως πρόσωπα, εννοώ. Σε αυτή τη φάση, η αριστερά αποδεικνύεται μάλλον κατώτερη των περιστάσεων γιατί πιάστηκε στα πράσα. Αυτό είναι το δεδομένο που έχουμε στα χέρια μας.
Οπότε, επαναλαμβάνω το ερώτημά μου: «τι προτείνεις;».
Εσύ λες πως δεν είσαι ελιτιστής -εγώ δεν το πολυπιστεύω 😉 -, εγώ πάντως είμαι ελιτίστρια. Αλλά δεν υπάρχει «ελίτ» για να ικανοποιήσει τον ελιτισμό μου, δυστυχώς ή ευτυχώς. Ουσιαστικά λες πως χωρίς πρωτοπορεία, δεν πρόκειται να πάει το πράγμα μακριά: είναι μαρξιστική θεώρηση αυτή, κι εγώ συμφωνώ. Αλλά όταν δεν την έχεις την πρωτοπορεία ή όταν αυτή περί άλλα τυρβάζει, ε, θα προχωρήσεις χωρίς κι ό,τι γίνει.
Για να μην παρεξηγηθώ, επαναλαμβάνω πως δεν έχω καμιά εγγύηση ότι αυτό το πράγμα όντως δεν θα ξεφουσκώσει και όντως θα φέρει μια μεγάλη αλλαγή συστημική, πολιτειακή ή ό,τι άλλο θες. Αλλά θα αφήσει πίσω του σίγουρα μια παρακαταθήκη -αυτήν που λέει ο Λωτογάφος: της συζήτησης, της ζύμωσης, την από κοινού δράσης και της συλλογικότητας. Δυο ολόκληρες γενιές δεν έχουν ιδέα από αυτά τα πράγματα (με ελάχιστες εξαιρέσεις λίγων πυροβολημένων όπως εσύ ή εγώ). Δεν είναι σπουδαίο αυτό;
ΥΓ Από τότε που έφυγες από την Ολλανδία, σε έχει φάει η μιζέρια, κάνε κάτι 😛
Κροτ, συμφωνούμε… αλλά επειδή ο καθένας οφείλει να αναλάβει ένα ρόλο μέσα σε όλο αυτό, όσο εσύ θα είσαι ο καλός μπάτσος εγώ θα θέλω να είμαι ο κακός μπάτσος! Και είμαστε και οι δύο το ίδιο χρήσιμοι… 😉
«ότι είναι ιδεολογικά και πολιτικά ορφανός και ότι πρέπει να βγει στον δρόμο μόνος του»
Τόσο το καλύτερο! Θα ωριμάσει υποχρεωτικά πιο γρήγορα και θέλει δεν θέλει. Ατσαλα ίσως, με απώλειες ίσως και πολύ θλίψη, αλλά θα ωριμάσει χωρίς προστάτες γονείς.
Και χωρίς να ξέρω πώς ήσουν στην Ολλανδία, συμφωνώ με την Κροτ ότι πολύ μιζεριάζεις τελευταία, όπως σε βλέπω και στο twitter. Αν μη τι άλλο, ναι, ακόμα και το να παρηγορείς τον εαυτό σου κατεβαίνοντας Σύνταγμα δεν είναι το τίποτα του πριν.
Οι διαπιστώσεις σου για το «πάνω» και το «κάτω» Σύνταγμα με βρίσκουν σύμφωνη, αλλά αντίθετα με σένα ελπίζω κάτι, αλλά ακόμα και αν δεν βγει σε τίποτα όλο αυτό κάτι θα έχουν κερδίσει αρκετοί σαν διαφορετική και πρωτόγνωρη εμπειρία. Οταν δεν ξέρεις πού να πας η μόνη λύση στο ερώτημα: Προς τα πού είναι ο σωστός δρόμος; είναι η προτροπή: Προχώρα και θα τον βρεις…
Η ανάρτηση σου (με την οποία συμφωνώ απόλυτα) , θα χειροτέρευε την θλίψη μου , αν δεν υπήρχαν εκείνες οι τρεις λεξούλες της αρχής :
«Μετά τη δουλειά …»
Αυτές οι τρεις λεξούλες , με έκαναν χαρούμενη .
Σου στέλνω την αγάπη μου και ευχές για κουράγιο .
Σου στέλνω την αγάπη μου, είμαι καλά αν και με τρώει η καθημερινότητα και η Αθήνα. Θα μιλήσουμε σύντομα τηλεφωνικά, ελπίζω κι από κοντά!
@Coolplatanos, Ναι, συμφωνώ σε όλα, συμφωνώ ακόμα και στο ότι είμαι μίζερος! 🙂 Ταυτόχρονα όμως θέλω να είμαι πραγματιστής και θέλω να βάζω ψηλά τον πήχη. Αυτός ο τόπος πρέπει να ζήσει, πρέπει να έχει επόμενη μέρα και η γενιά η δική μου την ευκαιρία να χτίσει το δικό της μέλλον.
Δεν μπορεί διαρκώς να θεμελιώνουμε ένα μέλλον το οποίο ποτέ δεν έρχεται! Δεν μπορεί όλα να είναι απλά παρακαταθήκες για το μέλλον. Σε αυτόν τον τόπο γενιές και γενιές ανθρώπων αγωνίστηκαν, η αγωνιστική παρακαταθήκη υπάρχει και αυτό είναι το άσχημο, ότι τελικά σήμερα οι αγώνες αυτών των ανθρώπων επισκιάζονται, ακυρώνονται και συχνά λοιδορούνται…
Ο παππούς μου πήγε εξορία, ο πατέρας μου υπέστη και αυτός πίεση και αποκλεισμό για τις ιδέες του, όλοι οι προηγούμενοι έκαναν κάτι θεωρώντας ότι θεμελιώνουν κάτι και ότι δείχνουν έναν δρόμο σε εμάς… έναν δρόμο στον οποίο τελικά βαδίζουμε διαρκώς και διαρκώς μας προσπερνούν οι εξελίξεις… Αυτοί απέτυχαν, μήπως εμείς πρέπει να σκεφτούμε αν κάνουμε κάτι λάθος για να μη μας μείνει για ακόμα μια φορά μόνο η παρακαταθήκη;
Και για να μη με λέτε μίζερο θα κλέψω κάτι από τον Ντελέζ το οποίο συμπυκνώνει όλα όσα θέλω να πω και όσο κυνικό κι αν ακούγεται κρύβει μέσα του την πιο ρεαλιστική εκδοχή αισιοδοξίας που μπορώ να σκεφτώ: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβόμαστε ή να ελπίζουμε, μόνο να αναζητήσουμε νέα όπλα!»
ωραία από δω και πέρα αντί να γράφεις ποστ, καλύτερα να αντιγράφεις το Ντελέζ.
δε σου πάει να κάνεις τον κακό μπάτσο, ούτε και η μιζέρια, κάνε κάτι λέμε :Ρ
Είναι πολύ άκυρο να γράψω άποψη για κάτι που δεν βλέπω (οκ δύο φορές το είδα από το ίντερνετ) αλλά το ποστ σου μου άρεσε πάρα πολύ και συμφωνώ σε όλα.
Ειδικά για τις καντίνες ψηνόμουν να γράψω ποστ αλλά είπα να μην γίνω κακός.
Μετά από τόσο καιρό, που είμαστε; Τελικά ο πάτος είναι πολύ πιο βαθιά από ότι νομίζαμε.