Περιμένοντας τις μπριζόλες να βγουν από τον φούρνο.

Τόπος: Κουζίνα

Πρωταγωνιστής: Ο μόνιμος, Σπυράκος!

Κατάσταση: Χωρίς να έχουμε προθερμάνει τον φούρνο έχουμε χώσει μέσα ένα ταψί με δυο μπριζόλες αγνώστου προέλευσης, πατάτες και άλλα εσπεριδοειδή (που έλεγε και ο Κωνσταντάρας σε μια ελληνική ταινία) τα οποία σιγοψήνονται. Ο Σπυράκος έχει αφεθεί σε μια ονειρική ενατένιση του περιεχομένου του φούρνου το οποίο μετά βίας φαίνεται μέσα από το θολό του τζάμι. Παρόλα αυτά ο Σπυράκος συνεχίζει να παρακολουθεί με την ευλάβεια οπαδού που παραμένει αποσβολωμένος στην οθόνη της τηλεόρασης του περιμένοντας να εκτελεστεί το πέναλτι. Όπως σε παρόμοια προηγούμενα ποστ και επειδή είναι πολύ κινηματογραφικό έτσι κι εδώ κάποιος μιλάει σπάζοντας την σιωπή…

Σπυράκος: Πόπο… Ρε μαλάκα Χάρη, αυτό το φαϊ δεν λέει να γίνει… (Η απορριπτική κίνηση που έκανε με το χέρι του ήταν σαν να χάθηκε το πέναλτι που λέγαμε πιο πάνω)

Εγώ: Γάμα το τι να κάνουμε τώρα; Θα το φάμε όποτε γίνει… Αν γίνει…

Σπυράκος: Πεινάω…

Εγώ: Κι εγώ…

Σπυράκος: Πόση ώρα είναι που το βάλαμε;

Εγώ: Έ… κάνα δεκάλεπτο…

Σπυράκος: Μμμ… (Μουγκριτό συνοδευόμενο από καταφατικό κούνημα του κεφαλιού το οποίο άμεσα δημιουργεί την ανάγκη να φέρει το χέρι του στην μύτη για να επαναφέρει τα γυαλιά του που γλίστρησαν προς τα κάτω)

Εγώ: Κάτσε… Για να ξέρουμε πόση ώρα θα πάρει, τι ώρα είναι τώρα;

Σπυράκος: Ε τι ώρα είναι; Είναι 10 λεπτά αφότου βάλαμε ο φαγητό στον φούρνο…

Η παραπάνω απάντηση ήταν άμεση, στιγμιαία, επιτηδευμένη και απίστευτα βαριεστημένη. Όταν τον κοίταξα γελώντας έκανε πάλι το μουγκριτό, κούνησε το κεφάλι και ανέβασε τα γυαλιά του γελώντας. Αυτό που πρέπει να διευκρινίσω ότι ο Σπυράκος είναι από τα λίγα άτομα που ξέρω και φορούν ρολόι!

Εναρμονίζω πλήρως το blog μου με τον νέο νόμο!

Aναρτώ σελίδα με την ταυτότητα μου… (κλικ εδώ)

Θλιβερές γελοιότητες φασιστών (χωρίς εισαγωγικά)

Το παρόν post ανεβαίνει σαν απάντηση στο παρακάτω post που ανέβηκε πρόσφατα στο blog της Χρυσής Αυγής και αναδημοσιεύω εδώ.

Θλιβερές γελοιότητες «Αντιφασιστών»

Δημοσιεύθηκε από xryshaygh στο Φεβρουάριος 23, 2008

Ενόχλησε αρκετούς «αντιεξουσιαστές» η επιτυχία της ιστοσελίδας μας τους τελευταίους μήνες. Τους ενόχλησε τόσο, ώστε να συμπεριφέρονται σαν παιδάκια της έκτης δημοτικού που φωνάζουν «κυρία ο μπροστινός μου έφαγε το κουλούρι!» Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Στα μέσα του Δεκεμβρίου η ιστοσελίδα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ μεταφέρθηκε στην WordPress. Σε καθημερινή βάση βρίσκεται στην κορυφή του Ελληνικού καταλόγου της εν λόγω εταιρίας, ως η πιο δημοφιλής ελληνική ιστοσελίδα. Μάλιστα για τον μήνα Φεβρουάριο, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ βρέθηκε στην 56η θέση της παγκόσμιας κατάταξης του WordPress και ήταν μάλιστα η μοναδική ιστοσελίδα από Ελλάδα στην λίστα αυτή ανάμεσα σε γνωστά διεθνή ονόματα που απευθύνονται (λόγω χρήσης της αγγλικής γλώσσας) σε μεγαλύτερο κοινό.

Πικρόχολα σχόλια εγράφησαν κατά καιρούς για την πρωτιά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Είναι πράγματι «βαρύ και ασήκωτο» να βλέπουν την …ανύπαρκτη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ να κερδίζει σε δημοφιλία. Έτσι κάποιος κύριος «Γιώργος Παπανικολάου» της ομάδος Antifa gr έστειλε email διαμαρτυρίας στην εταιρία ζητώντας να αναλάβει δράση εναντίον μας και στην τελική να μην «ανεχτεί» να φιλοξενεί τους «νεοναζί» στην WordPress.
Αστεία πράγματα και μικρότητες που μόνο «αντιφασίστες» θα μπορούσαν να πράξουν. Φυσικά οι απαντήσεις που πήραν από μέλη της εταιρίας ήταν υπέρ της υπεράσπισης της ελευθερίας του λόγου και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά στο διαδίκτυο…

Κύριε «Γιώργο Παπανικολάου» ευχαριστούμε πολύ. Δείξατε στον κόσμο ακόμα μία φορά πως εννοείτε εσείς οι «αντιφασίστες» την δημοκρατία και την ελευθερία. Περαστικά σας.

Πριν ξεκινήσω να σχολιάζω ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω καμία σχέση με κάποια αντιφασιστική ή αντιρατσιστική οργάνωση, δεν ανήκω σε κάποιο κόμμα ή σε κάποια αντιεξουσιαστική ομάδα και δεν γνωρίζω ποιος είναι ο κύριος Παπανικολάου, δεν με απασχολεί άλλωστε ο άνθρωπος και δεν θα αναφερθώ σε αυτόν. Άλλωστε ο καθένας έχει το δικαίωμα να διεκδικεί ότι θέλει αν το κάνει με τρόπους οι οποίοι είναι μέσα στα πλαίσια του δικαίου και της δεοντολογίας και όπως είναι προφανές ο κύριος Παπανικολάου ενήργησε εντός αυτών των πλαισίων άσχετα αν εγώ, για τρίτους λόγους που είναι προσωπικοί και δεν χρήζουν ανάλυσης, θα ακολουθούσα μια διαφορετική λογική.

Με αφορμή τα παραπάνω γράφω τα παρακάτω γιατί με ενδιαφέρει εδώ και καιρό να σχολιάσω την πρακτική και την λογική του blog της Χρυσής Αυγής γενικότερα αλλά και να απαντήσω ειδικότερα σε κάποιες αστειότητες που αναφέρονται περί ελευθερίας του λόγου από την συγκεκριμένη οργάνωση στο παραπάνω post της.

Τα blogs δεν είναι κοινές ιστοσελίδες που απλά εκθέτουν ένα περιεχόμενο, είναι δημοκρατικοί χώροι διάδρασης και σύνθεσης. Κάτι τέτοιο δεν επιτυγχάνεται με κλειστά τα comments όπως συμβαίνει στο blog της Χρυσής Αυγής και σκόπιμα δεν αναφέρεται στο παραπάνω post. Φυσικά, κανείς μπορεί να ισχυριστεί ότι αφού παρέχεται αυτή η δυνατότητα από την wordpress τότε οι χρήστες έχουν κάθε δικαίωμα να την χρησιμοποιήσουν. Καμία αντίρρηση όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι επειδή μιλάμε για blog με πολιτικό περιεχόμενο (και όχι διαφημιστικό) τότε δεν μιλάμε πλέον για αμφίδρομη δημοκρατική διάδραση αλλά για μονόδρομη προπαγάνδα με στόχο τον προσηλυτισμό. Αν κάποιοι διαφωνούν με αυτή την άποψη ας μας πουν για ποιο λόγο έχουν όχι μόνο κλειστά τα τα comments αλλά απενεργοποιημένη ακόμα και την δυνατότητα pingback που θα έδινε σε κάποιους τη δυνατότητα να απαντήσουν από το δικό τους blog.

Τα στατιστικά στοιχεία πράγματι βγάζουν το blog της Χρυσής Αυγής πρώτο σε hits τους τελευταίους δυο μήνες περίπου, όμως το blogging δεν είναι σαν την βιομηχανία οδοντόπαστας όπου πιο πετυχημένη είναι η οδοντόπαστα που πουλάει τα περισσότερα σωληνάρια. Η αναγνωσιμότητα ενός blog δεν μεταφράζεται αυτόματα σε συμφωνία των αναγνωστών με τις απόψεις που εκφράζονται σε αυτό. Μπορεί να μεταφράζεται σε περιέργεια, σε διαφωνία ή στην συγκεκριμένη περίπτωση σε κατακραυγή και είναι πάρα πολλοί αυτοί που διαβάζουν το blog της Χρυσής Αυγής προκειμένου να ξέρουν τι λέει για να το καταδικάσουν. Αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι οι Χρυσαυγίτες πολύ καλά και γι’ αυτό κρατούν κλειστά τα σχόλια στο blog τους. Αν ανοίξουν τα σχόλια προφανώς θα δούμε πόσοι συμφωνούν και πόσοι διαφωνούν και πόσοι απλά τους διαβάζουν από περιέργεια.

Επιπλέον τα hits που μετράει η wordpress δεν συνεπάγονται αναγνωσιμότητα, είναι απλά η εξαργύρωση μιας αναγνωρισιμότητας η οποία δεν έχει απαραίτητα θετικό πρόσημο. Στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής αυτή η αναγνωρισιμότητα στα μάτια που είναι έστω και λίγο ανοιχτά μοιάζει Ηροστρατική, μια αναγνωσιμότητα που έχει καταφανώς ως καταγωγή την κατακραυγή της. Άλλωστε ως hits προσμετρώνται ακόμα και αυτοί που φτάνουν στο συγκεκριμένο blog αναζητώντας σχετικά ή άσχετα keywords στο google. Στο δικό μου blog ας πούμε μπαίνει κόσμος με keyword «τσόντες με γριές«, καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο πλασματικός είναι ο αριθμός των hits και πόσο σχετικός με το περιεχόμενο των blogs.

Δεν γνωρίζω για την καταγγελία που αναφέρει το post της Χρυσής Αυγής όμως έχω να πω ότι είναι αστειότητα να μιλάει για ελευθερία του λόγου η συγκεκριμένη οργάνωση. Η ελευθερία της έκφρασης είναι δημοκρατικό κεκτημένο και μάλιστα κανείς δεν το αφαίρεσε από την Χρυσή Αυγή ακόμα και όταν αυτή είχε ενεργή δράση (τώρα ισχυρίζεται ότι την έχει αναστείλει, δεν ζω στην Ελλάδα και δεν το γνωρίζω, δεν έχω όμως κανέναν λόγο να το πιστέψω) και προχωρούσε απροκάλυπτα σε πράξεις ωμής βίας. Στοιχεία, απόψεις και ιστορίες για την Χρυσή Αυγή και την δράση της θα βρείτε στα παρακάτω links (μόνο μερικά από αυτά που έχω συλλέξει) στα οποία κυριαρχεί η υπόθεση Ανδρουτσόπουλου, γνωστού στελέχους της Χρυσής Αυγής που αποπειράθηκε να σκοτώσει έναν φοιτητή:

http://www.iospress.gr/extra/xrisavgi-1.htm

http://www.tovima.gr/print_article.php?e=B&f=14926&m=A13&aa=1

http://politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=1648

http://www.iospress.gr/ios2006/ios20061008.htm

Δεν θα πω το κλισέ ότι «μαθήματα περί δημοκρατίας και ελευθερίας του λόγου δεν γίνονται δεκτά από αντιδημοκράτες που κρύβονται πίσω από κλειστά σχόλια οι οποίοι θα ήταν οι πρώτοι που θα ασκούσαν λογοκρισία αν τους δυνόταν η ευκαιρία» και πολύ περισσότερο δεν θα επιχειρήσω να τους φιμώσω. Θεωρώ ότι αυτή είναι η δύναμη μιας πραγματικής δημοκρατίας, να μην φοβάται τις απόψεις και να επιτρέπει να διακινούνται ελεύθερα αν αυτές δεν προτρέπουν σε πράξεις βίας. Έτσι κι αλλιώς η βλακεία δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιείται και καλό είναι να υπάρχει ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Αυτή λοιπόν η ελευθερία της έκφρασης παρέχεται στην Χρυσή Αυγή απλόχερα ως αγαθό της δημοκρατίας παρόλο που αυτοί με την πρώτη ευκαιρία θα έκοβαν την γλώσσα οποιουδήποτε θα εξέφραζε μια διαφορετική θέση και αυτό το γνωρίζουμε γιατί έχουμε δει ήδη δείγματα γραφής. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο επιχείρημα της δημοκρατίας ενάντια στον φασισμό, ότι εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς, δεν κάναμε και δεν θα κάνουμε αυτά που έκαναν ή επιθυμούν να κάνουν αυτοί. Το μεγαλύτερο επιχείρημα κατά της Χρυσής Αυγής είναι η νομιμότητα που αυτή απολαμβάνει μέσα σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο.

Θεωρώ λοιπόν ότι σήμερα το πρόβλημα μέσα σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι η νομιμότητα της Χρυσής Αυγής αλλά η προστασία που της παρέχουν κάποια φυσικά πρόσωπα που εκπροσωπούν θεσμούς και η ανοχή που δείχνουν σε παράνομες δραστηριότητες στελεχών της. Δεν είναι λοιπόν έναν εν γένει πρόβλημα της δημοκρατίας αλλά κάποιων θεσμών που αντί να προστατεύουν τα δημοκρατικά κεκτημένα και τα ατομικά δικαιώματα προστατεύουν ή έχουν την πρόθεση να προστατεύσουν τον ακραίο εθνικισμό και τον φασισμό οι οποίοι ντύνονται ύπουλα με έναν μανδύα (ή μήπως φερετζέ) αρχαιολατρείας και πατριωτισμού, όσοι διαβάσατε κάποια από τα παραπάνω links μάλλον καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα ο καθένας να τη βρίσκει όπως θέλει, κάποιοι την βρίσκουν με τον Μαρξ, κάποιοι με τον Χρηστούλη, πολλοί με τον Ολυμπιακό, κάποιοι με την Καλομοίρα, πάρα πολλοί με την Jenna Jameson και μερικοί άλλοι με τον Leonidas and the 300 (το πάω πολύ χαλαρά και δεν αναφέρω τον Χίτλερ). Όπως έλεγε κι ένας πολύ αγαπημένος φίλος μου, «γούστα είπε η μαϊμού κι έφαγε το σαπούνι!». Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν για τα πιστεύω του, τα πρότυπα του και για το τι κουβαλάει στο κεφάλι ή την κεφάλα του. Όμως σε μια δημοκρατία παρόλο που δεν ποινικοποιούνται απόψεις, καταδικάζονται και ποινικοποιούνται οι βίαιες συμπεριφορές και η κάθε είδους προτροπή σε βία.

Το πρόβλημα που παραμένει να εκκρεμεί είναι ότι κάποια πράγματα διαχωρίζονται από αυτό που λέγεται πρόθεση, το γιατί κάποιος κάνει ή λεει κάτι και τι στόχο έχει, πράγμα το οποίο δυστυχώς δεν είναι άμεσα αναγνωρίσιμο πριν αποκτήσει υλική υπόσταση ή πριν γίνει πράξη και γι’ αυτό δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιείται. Κοινώς, είναι άλλο να γουστάρεις τον Leonidas κι άλλο να θέλεις να γίνεις ο Leonidas ή ακόμα χειρότερα να νομίζεις ότι είσαι ο Leonidas και δικαιούσαι να κοπανάς κεφάλια σε πεζοδρόμια χωρίς έλεος. Τα τρία αυτά στάδια, εκ των οποίων το τρίτο είναι ποινικά κολάσιμο, δεν είναι ευδιάκριτα και η μετάβαση από το ένα στάδιο στο άλλο είναι αναγνωρίσιμη μόνο αφού συμβεί, μόνο αφού γίνει πράξη. Το πρόβλημα λοιπόν είναι σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο μια κοινωνία δικαιούται να δράσει προληπτικά ώστε να μην φτάνει κανείς στο τρίτο στάδιο και πως μπορεί να το κάνει χωρίς να μπαγλαρώσει κόσμο που πιστεύει σε κάτι αλλά δεν θα εκδηλώσει ποτέ βίαιη συμπεριφορά. Η απάντηση δεν δίνεται με νομικά πλαίσια, απάντηση είναι η παιδεία και μόνο αυτή. Δεν μπορείς να φυλακίσεις κάποιον επειδή μισεί τους μετανάστες, μπορείς όμως όταν είναι παιδί να του μάθεις ότι δεν είναι λογικό να τους μισεί και ότι πρέπει να μάθει να ζει μαζί τους ακόμα κι αν για κάποιους λόγους δεν τους γουστάρει.

Το λάθος ήταν και είναι ότι μας μεγάλωσαν με μια εικόνα για την δημοκρατία η οποία ήταν ημιτελής ή αν προτιμάτε παλιοκαιρισμένη όσο και η Γαλλική επανάσταση. Το πρώτο που μας έμαθαν ήταν η «ισότητα» την οποία μεγαλώνοντας οι περισσότεροι την μπέρδεψαν με την «ομοιότητα». Αυτό γέννησε και το κλασσικό σύνδρομο του μικροαστού ο οποίος ως μεγαλύτερο άγχος έχει αυτό της μη διαφοροποίησης, πιστεύει σε αυτό που λέγεται «κανονικό» και φοβάται να ταυτοποιηθεί ως κάτι άλλο. Μετά το ’60 και ειδικότερα μετά το κομβικό ’68 η εικόνα για το τι είναι δημοκρατία μετατοπίστηκε και από την έννοια της «ισότητας» που ως θεμέλιο είχε εκφυλιστεί σε «ομοιότητα» υιοθέτησε ως νέα βάση «το δικαίωμα στην διαφορά». Αυτή ήταν μια μετάβαση που φυσικά ποτέ δεν έγινε στην Ελλάδα γιατί τότε δεν είχαμε δημοκρατία και αναζητούσαμε (κάποιοι λίγοι) πως να την αποκτήσουμε. Μετά την πτώση της χούντας η Ελλάδα είχε να λύσει προβλήματα δομικά που αφορούσαν την πολιτική σταθερότητα και την εθνική συμφιλίωση εγκαθιδρύοντας εκ νέου τη δημοκρατία της «ισότητας» που είχε χαθεί και ήταν βεβαίως άμεση προτεραιότητα να επαναθεμελιωθεί και και όχι να αμφισβητηθεί για να μετεξελιχθεί. Τώρα που η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα με πολιτική σταθερότητα, είναι μέλος διεθνών οργανισμών, είναι μια χώρα που φιλοξενεί αλλοδαπούς που δεν είναι απλά τουρίστες αλλά ενεργά στελέχη της κοινωνίας, τώρα είναι ίσως η πλέον κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για αυτή την δημοκρατία της «διαφορετικότητας» και να κάνουμε επιτέλους την μετάβαση στοχεύοντας στην προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και τον σεβασμό της προτεραιότητας του πολίτη έναντι του κράτους.

Κλείνοντας , διευκρινίζω ότι το συγκεκριμένο post και το παρόν blog δεν έχει καμία διάθεση να ανοίξει διάλογο με κανέναν που να εκπροσωπεί ακροδεξιές απόψεις καθώς θα ήταν σαν να διαπραγματευόμαστε δημοκρατικά κεκτημένα. Γράφτηκε γιατί αυτές τις μέρες τα εθνικά θέματα τρέχουν και είναι διακριτός ο κίνδυνος κάποιοι να επιθυμούν να ξεμυτίσουν για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση προς όφελος τους παριστάνοντας τους προστάτες των εθνικών συμφερόντων.

*Προς ενημέρωση όλων και επειδή το post είναι μάλλον υψηλού κινδύνου, για την προστασία του blog, σε περίπτωση σχολιασμού και διαλόγου μεταξύ σχολιαστών θα τηρήσω πολύ αυστηρά τους κανονισμούς και θα κόβω σχόλια αν αυτά έχουν υβριστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο ανεξάρτητα από το ποιος τα κάνει. Σαν αρχική πρόθεση δεν έχω σκοπό να μπω σε διάλογο και δεν δεσμεύομαι ότι θα απαντήσω στα σχόλια σας. Θα δω την τροπή της κουβέντας που θα ακολουθήσει, αν ακολουθήσει, και θα λειτουργήσω ανάλογα. Το δικαίωμα σχολιασμού εδώ είναι δεδομένο η κατάχρηση του όμως δεν είναι ανεκτή. Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον σεβασμό.

Δύναται να (υπο)λειτουργήσει

Η Σοφή Αελάδα είπε:

«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε ένα σύστημα είναι η υπερβολική πίστη σε αυτό»

Τι άλλο έμεινε να πούμε;

Τις τελευταίες μέρες είναι αλήθεια ότι με την πρόφαση ότι απεργώ δεν έγραψα τίποτα…

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι ίσως διανύω μια από τις περιόδους κατά τις οποίες μένω εκστατικός μπροστά στο «μεγαλείο» του Έλληνα (και του Ελληνάρα) και συνειδητοποιώ ότι όλα έχουν ειπωθεί γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα να τοποθετώ αυτόματα αυτά που θέλω να πω στην σφαίρα του αυτονόητου και γι’ αυτό να μην τα λέω.

Ένα άλλο πιθανό σενάριο είναι ότι με πιάνει αυτό που λέγεται sublime το οποίο στα ελληνικά μάλλον θα το μετέφραζα σαν «δέος», αυτό το συναίσθημα που είναι αποτέλεσμα θαυμασμού, φόβου αλλά και ανακούφισης μαζί. Είναι περίπου ο λόγος που μας κάνει να κολλάμε στις οθόνες μας όταν οτιδήποτε τραγικό συμβαίνει και να παρακολουθούμε τις εκρήξεις και τις καταστροφές με την ψυχή στο στόμα σφίγγοντας την κουβέρτα μέσα στην γροθιά μας και αγκαλιάζοντας προστατευτικά το μαξιλάρι αλλά νοιώθοντας πάντα ασφαλείς μέσα στην ζεστασιά του κρεβατιού μας, ευτυχείς που το κακό που παραμονεύει έξω από την πόρτα δεν βλάπτει εμάς. Έτσι συχνά καταλήγεις να βλέπεις και να ξαναβλέπεις την έκρηξη σε αργή κίνηση σαν να μπορούσε η αέναη επανάληψη να οδηγήσει στην κάθαρση όπως η περιστροφή τον Δερβίση στην έκσταση. Γίνεσαι λοιπόν παρατηρητής, και μάλιστα με έναν τρόπο που η λέξη «παθητικός» δεν θα είχε ισχύ ως προσδιορισμός καθώς η αδυναμία αντίδρασης σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μια κατάσταση μη ελέγξιμη που προέρχεται μάλλον από τα «φυσιολογικά» ανθρώπινα ανακλαστικά μας.

Ένα τρίτο σενάριο είναι ότι αυτή η επανάληψη που περιγράφω πιο πάνω είναι κάτι που διαπιστώνω ότι είναι εγγενές στην πραγματικότητα, στην επικαιρότητα και στον σχολιασμό της, όλα γίνονται και ξαναγίνονται, όλα λέγονται και ξαναλέγονται. Γι’ αυτό προσπαθώ να μην κάνω κι εγώ το ίδιο, όχι μόνο για να είμαι λιγότερο cliche αλλά και για να δω τα πράγματα πιο καθαρά, σαν εξωτερικός παρατηρητής που έχει την απαραίτητη απόσταση ώστε να κρίνει τα πράγματα πιο αποσπασμένα, πιο αντικειμενικά, λιγότερα φορτισμένα.

Ένα τελευταίο σενάριο είναι ότι μπορεί απλά να βαριέμαι και να μην έχω τι να γράψω. Άλλωστε, δεν υπάρχουν ουσιαστικά νέα. Όλα μοιάζουν σαν από παλιά ή μάλλον όλα μοιάζουν χειρότερα από παλιά. Τα σκάνδαλα με κούρασαν, η σάτιρα είναι τόσο εύκολη που καταντάει βαρετή και προβλέψιμη, ο Ολυμπιακός παίρνει τα πέναλτι με το που βήχει ο αντίπαλος στην περιοχή του και η Χρυσή Αυγή παραμένει πρώτη στη λίστα της wordpress στην οποία καβατζώθηκε με κλειστά τα comments. Και μετά λέει το in.gr «Αμερικανοί φυσικοί παρουσίασαν ένα νέο είδος ατομικού ρολογιού το οποίο παγιδεύει άτομα μέσα σε φως και δεν χάνει δευτερόλεπτο ακόμα και για περισσότερα από 200 εκατ. χρόνια.» Χεστήκαμε κι εμείς, στην Ελλάδα αυτό το ρολόι θα ήταν τελείως άχρηστο, εδώ τα ρολόγια μετράνε ανάποδα, πάμε ολοταχώς προς τον μεσαίωνα…

Τι άλλο έμεινε να πούμε; Μήπως για τον καιρό; Ξέρω χιονίζει… Μπράβο του!

Απεργώ…

Ήθελα να ανεβάσω post σήμερα αλλά απεργώ κι εγώ…

Να μην ξεχάσω να θυμηθώ…

Τι να μην ξεχάσω; Αυτό που ξέχασα ήδη και μου το θύμισαν τηλεφωνικώς από Ελλάδα. Αύριο γιορτάζω!… Ελπίζω να το θυμηθώ, το έγραψα και στο χέρι μου με μαύρο στυλό…

Αυτός ο Αρχιεπίσκοπος θα είναι σταθμός…

Η χαζή αγελάδα είπε:

«Αυτός ο Αρχιεπίσκοπος θα είναι σταθμός… Ιερώνυμος Groovy!»

Ο ορισμός του φασίστα

  Η Σοφή Αγελάδα λέει:

«Φασίστας είναι αυτός που την κάθε του πράξη την κάνει για να επιβεβαιώσει όλες του τις προηγούμενες»

Ο αυτισμός (βλ. ελληνική δημοσιογραφία)

Το γεγονός ότι η πολιτεία και οι θεσμοί της υπολειτουργούν εδώ και χρόνια, είχε δώσει μέχρι σήμερα στην λεγόμενη «ελεύθερη» τηλεόραση και στην μορφή της δημοσιογραφίας που την συνοδεύει έναν άτυπο αλλά ουσιαστικό ρόλο ελεγκτικού μηχανισμού με ιδιότητες επικίνδυνα διαμορφωτικές για την κοινωνία και την «συλλογική» της συνείδηση. Τώρα που και η δημοσιογραφία καταρρέει, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε, και οι δημοσιογράφοι, στη συνείδηση του κόσμου, αποκαθηλώνονται από την θέση που μόνοι τους κατέλαβαν ως αυτόκλητοι σωτήρες και ως αυθεντίες που μιλούν ex cathedra, είναι ευκαιρία για τους Έλληνες να απαγκιστρωθούν μια και καλή από την χούντα της «ελεύθερης» τηλεόρασης η οποία αντί να λειτουργεί προς ώφελος του λαού κατέληξε να πλάθει ανελεύθερους ανθρώπους, προβάλλοντας εικόνες μονόδρομα και πείθοντας το κοινό ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης εργάζονται για το καλό του, ακριβώς όπως στο «κουρδιστό πορτοκάλι» του Stanley Kubrick.

Μέχρι πρόσφατα αυτό που με έθιγε περισσότερο στην τηλεοπτική ενημέρωση ήταν η ανελέητη συγχώνευση της είδησης και του σχολίου, συχνά σε τέτοιο βαθμό που να δημιουργούνται ειδήσεις υβρίδια στα οποία τα χαρακτηριστικά όρια της πραγματικής είδησης και του σχολίου δεν ήταν πλέον διακριτά, και παρόλο που είναι πάγια θέση μου ότι είναι αδύνατον να μιλήσουμε για κάτι απολύτως αντικειμενικά, στην συγκεκριμένη περίπτωση φτάνουμε στο άλλο άκρο όπου η ειδησιογραφία καταλήγει να είναι το βασίλειο του υποκειμενικού σχολιασμού και της προσωπικής άποψης η οποία μάλιστα με ύπουλο τρόπο αναμειγνύεται με την είδηση. Περιπτωσιολογία και προσωπικές ιστορίες, υπερβάλλον συναισθηματισμός και δραματική μουσική, παράθυρα όπου σχετικοί και άσχετοι καλεσμένοι κρέμονται σαν σταφύλια, φωνές και «αμοντάριστα πλάνα» συνέθεταν και συνθέτουν ένα σκηνικό που η είδηση πρέπει να έχει το απαραίτητο περιτύλιγμα ώστε τα κανάλια να διεκδικήσουν το μεγαλύτερο δυνατό μερίδιο από την πίτα των εσόδων που παρέχουν οι διαφημίσεις. Κι αν αυτό είναι σε ένα βαθμό αναμενόμενο, το εξωφρενικό είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά το περιτύλιγμα και η είδηση έγιναν κι αυτά ένα πράγμα, ένα κράμα, και η είδηση έγινε ένα simulacrum, ένα είδωλο της πραγματικότητας αποσπασμένο από την πηγή του, δηλαδή την ίδια την πραγματικότητα, και γι’ αυτό πλαστό. Στο βωμό της κερδοφορίας, όλα αυτά τα χρόνια, η ελληνική τηλεόραση εξέθεσε και εκθέτει αλύπητα προσωπικές ιστορίες και οικογενειακά δράματα συνηγορώντας σιωπηλά ή εξοθώντας φανερά στην συχνά εσφαλμένη αναγωγή του προσωπικού προβλήματος σε κοινωνικό φαινόμενο και συνθέτοντας τελικά μια πραγματικότητα η οποία, ανεξάρτητα από το αν είναι σωστή ή λάθος, δεν είναι πραγματική αλλά εικονική.

Κι αν αυτό συνέβαινε μέχρι χθες, ήταν ζήτημα χρόνου την συγχώνευση σχολίου – είδησης να την ακολουθήσει μια νέα κατάσταση, μια νέα συγχώνευση, όπου πλέον μέσο και είδηση είναι ένα πράγμα. Η είδηση είναι το μέσο και το μέσο γίνεται είδηση και πάλι από την αρχή σε μια διαρκή ανακύκλωση όπου τίποτα ουσιαστικό δεν προστίθεται αλλά όλα διογκώνονται κι πολλαπλασιάζονται ενώ η αρχική αιτία και η ουσία της είδησης έχουν χαθεί.

Αρχικά πίστευα ότι η αυτή κατάσταση είναι το αποτέλεσμα μιας φατικής λειτουργίας της δημοσιογραφίας, σήμερα συνειδητοποιώ ότι αυτό μάλλον είναι το τελικό στάδιο του αυτισμού της. Η ελληνική ενημέρωση είναι πλέον και διαπιστωμένα αυτιστική. Τι εννοώ;

Η ενημέρωση καταλήγει να είναι ένα σύμπαν από πληροφορίες που δεν έχουν πλέον κανένα λόγο ύπαρξης εκτός από τον σχολιασμό άλλων πληροφοριών οι οποίες με τη σειρά τους συνδέονται με άλλες πληροφορίες οι οποίες επίσης συνδέονται με άλλες κλπ. και όλα τελικά καταλήγουν σε ένα κλειστό σύστημα σχέσεων που καταλήγει να υποβιβάζει την είδηση από γεγονός με βάθος σε απλή σχέση γεγονότων χωρίς βάθος, σχέση μεταξύ σχέσεων Έτσι, υπονομεύεται η πραγματική αξία του γεγονότος και χάνεται η επαφή του με τα εξωγενή ουσιαστικά αίτια καταλήγοντας να ενυπάρχει μέσα σε αυτό το δίκτυο σχέσεων που λειτουργεί σαν μια αυτόνομη, ανεξάρτητη και αυτοδύναμη οντότητα η οποία έχει την δύναμη να συμπαρασύρει και να αποσπάσει την κοινή γνώμη που παρακολουθεί ανυποψίαστη, κάνοντας την να χάσει την ουσία της είδησης και να ξεχάσει τι την ενδιαφέρει πραγματικά να ξέρει, ίσως και να την διαπαιδαγωγήσει ώστε να μην την ενδιαφέρει καν να ξέρει τι θέλει αλλά να ανταποκρίνεται απλά παθητικά ώστε να μπορεί να την κατευθύνει. Μάλλον αυτός να είναι και ο τελικός στόχος ο οποίος όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση μοιάζει να αποτυγχάνει και γι’ αυτό είναι υπεύθυνη η ίδια η μορφή της ενημέρωσης η οποία για χρόνια διαπαιδαγώγησε το κοινό τρέφοντας το, όχι με κριτική σκέψη, αλλά με καχυποψία. Ήταν αρκετό να ακουστεί το όνομα κάποιου και να εκφραστούν υποψίες ώστε να στιγματιστεί κοινωνικά ακόμα κι αν τα δικαστήρια τελικά τον αθώωναν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει τώρα που η δύναμη των δημοσιογράφων στρέφεται κανιβαλιστικά εναντίον της ίδιας της δημοσιογραφίας κι αυτό δεν είναι παρά η λογική απόρροια μιας σειράς χαρακτηριστικών της ελληνικής δημοσιογραφίας τα οποία η ίδια καλλιέργησε για χρόνια και τα συνέδεσε με τον ρόλο της ίδιας αλλά και τον ρόλο τον media στην ελληνική κοινωνική και πολιτική σκηνή.

Ο ρόλος της «ιδιωτικής» τηλεόρασης δεν ήταν ποτέ δημιουργικός, δεν την ενδιέφερε άλλωστε ποτέ να είναι υγιής δέκτης που δρα συνθετικά παρά μόνο να λειτουργεί μονόδρομα ως πομπός, και για αυτό προφανώς ο λόγος της ήταν δεν ήταν ποτέ αναλυτικός αλλά μάλλον υπήρξε από καταγγελτικός έως καταστροφικός και συνεχίζει να είναι ακόμα κι όταν στρέφεται κατά του εαυτού της. Δεν λειτούργησε ποτέ συνθετικά, δεν λειτούργησε ποτέ προς ώφελος του πολίτη, απλά τον τάιζε την μιζέρια του ή την μιζέρια των άλλων, πάντα μονόδρομα, ποτέ αμφίδρομα γιατί είχε εξ’ αρχής ως στόχο να ελέγξει και να χειραγωγήσει τον νεοέλληνα για να αποκτήσει ισχύ εξουσίας ώστε να μπορεί να ελέγχει το κράτος και τους θεσμούς του.

Τελικά, μετά από μερικά χρόνια «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, η ελληνική δημοσιογραφία πέτυχε τον στόχο της, συσσώρευσε τόση δύναμη και κατέχει τόση εξουσία που πλέον είναι η ίδια ή ανώτερη αρχή και αυτό είναι το κυρίαρχο συμπέρασμα από την πρόσφατη υπόθεση Ζαχόπουλου στην οποία αυτό που μέχρι στιγμής θεωρώ ως μέγιστη αποκάλυψη είνα η σχέση της δημοσιογραφίας με τα κέντρα εξουσίας. Είναι προφανές ότι ο ρόλος της δεν είναι πλέον απλά αυτός του κοινωνικού σχολιαστή – διαμορφωτή που είναι αποσπασμένος από την πολιτεία και την πολιτειακή εξουσία και ασκεί επιρροή μόνο στον λαό. Πλέον κάποιοι δημοσιογράφοι, έχοντας το έρεισμα στον λαό ως κεκτημένο αφού αυτόκλητα αναγορεύθηκαν προστάτες των κοινωνικών συμφερόντων και ο ελληνικός λαός το δέχθηκε, ή καλύτερα δεν το αρνήθηκε, έχουν την δύναμη, εκτός του να μεταπηδούν οι ίδιοι στην πολιτική, να εκθέτουν υπουργούς και κυβερνήσεις σε σημείο που κάποιοι να πηδούν από μπαλκόνια, να προστατεύουν κάποιους από τη δικαιοσύνη, να συζητούν με κυβερνητικά στελέχη, να συναλλάσσονται μαζί τους, και ίσως να ζητούν ανταλλάγματα, ενδεχομένως ακόμα και να εκβιάζουν για ανταλλάγματα.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αφού τα κατέκτησε όλα και δεν έχει πλέον τίποτα άλλο να διεκδικήσει, αφού η ίδια πλέον είναι η απόλυτη αρχή που εξουσιάζει, ελέγχει και καταστρατηγεί όλες τις άλλες. ήταν μάλλον αναμενόμενο η ίδια η καταγγελτική δημοσιογραφία, που ποτέ δεν έμαθε να είναι κάτι άλλο και ποτέ δεν έδειξε στον λαό ότι του αξίζει κάτι άλλο, να στραφεί στον ίδιο της τον εαυτό και να αρχίσει να αυτοκατασπαράζεται.

Προς τι η έκπληξη; Το μυαλό είναι ο στόχος…