Ανασχηματισμός – ανακάτεμα για το ανακάτεμα

Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, την ανακάτεψες καλά την τράπουλα;
Καραμανλής: Την ανακάτεψα… Είμαι κατηγορηματικός!
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε είμασταν πολύ άτυχοι μέχρι τώρα, λες να την κερδίσουμε αυτή την παρτίδα;
Καραμανλής: Θα είμαι ειλικρινής, όπως πάντα άλλωστε… Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο για να χάσουμε!
Αλογοσκούφης: Από ποιούς πρόεδρε; Αφού πασιέντζα παίζουμε… μόνοι μας!
Καραμανλής: Ανόητε, από εμάς τους ίδιους… Αφού η τράπουλα μας έχει μείνει με λιγότερα από τα μισά χαρτιά…
Αλογοσκούφης: Ναι αλλά είναι σημαδεμένη πρόεδρε… Έτσι μου είπε ο Βουλγαράκης.
Καραμανλής: Ακριβώς γι’ αυτό βρεθήκαμε με τα μισά χαρτιά ρε μπουμπούνα, ξεμείναμε από άσσους, βαλέδες και ρηγάδες γιατί ήταν όλοι σημαδεμένοι, με μια ντάμα μείναμε κι αυτή είναι η Ντόρα! Πως να βγει η πασιέντζα του ανασχηματισμού;
Αλογοσκούφης: Μα τότε πρόεδρε γιατί συνεχίσουμε να παίζουμε αφού σίγουρα θα χάσουμε;
Καραμανλής: Για να κερδίσουμε χρόνο μέχρι να μαζέψουμε τους νέους φόρους, να κάνουμε μάρκες και να ξαναποντάρουμε, γι’ αυτό το γυρίσαμε από την ρουλέτα και το blackjack στην πασιέντζα. Η πασιέντζα καθυστερεί και κερδίζουμε χρόνο… Πήγαινε να κάνεις μάρκες τώρα!
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, βρίσκομαι σε δυσάρεστη θέση αλλά πρέπει να σας  ενημερώσω ότι δεν έχουμε άλλα λεφτά για να κάνουμε μάρκες…
Καραμανλής: Τι έγιναν τόσα λεφτά από τους φόρους; Τα πόνταρες όλα στον προϋπολογισμό και τα έχασες;
Αλογοσκούφης: Περίπου… Έδωσα στις τράπεζες για να μας δανείσουν σε ώρα ανάγκης και στα γαλάζια παιδιά που προσλάβαμε γιατί χρειαζόμαστε κάποιους ανόητους να μας ψηφίζουν και έδωσα μερικά ακόμα στον Ρουσσόπουλο που μου είπε ότι είχε καλό σκοπό, μετά τα χάρισε στους παπάδες για να προσευχηθούν να μας φωτίζει ο Κύριος…
Καραμανλής: Καλά, για το τελευταίο δεν είχα πλήρη εικόνα, μάλλον δεν έπιασε η φώτιση, αναλαμβάνω την ευθύνη εγώ… Εσύ βρες και ξεπούλησε κάτι για να κάνεις μάρκες…
Αλογοσκούφης: Δυστυχώς δεν έχει μείνει τίποτα άλλο πρόεδρε, τα ξεπουλήσαμε όλα, την παιδεία, την υγεία, την αξιοπρέπεια, την ηθική μέχρι και την αστυνομία…
Καραμανλής: Τότε υποθήκευσε το μέλλον των παιδιών μας, πρέπει πάσει θυσία να συνεχίσουμε αλλιώς θα κάνει μάνα ο Γιωργάκης και θα γίνει πρωθυπουργός, καταλαβαίνεις;
Αλογοσκούφης: Σας καταλαβαίνω πρόεδρε αλλά και αυτό ήδη το κάναμε, το μέλλον των παιδιών είναι υποθηκευμένο από τότε που γίναμε κυβέρνηση, το μόνο που μένει να ξεπουλήσουμε είναι κάτι ψιλά που έχουν απομείνει για να θυμίζει το πολίτευμα μας δημοκρατία…
Καραμανλής: Ακούγεται καλή ιδέα, να παίξω την δημοκρατία κορώνα γράμματα… Καραμανλής ή τανκς;
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, για να παίξετε κορώνα γράμματα χρειαζόμαστε κέρμα και όπως σας είπα δεν υπάρχει σάλιο, πόσο μάλλον κέρμα… έχουμε όμως όπλα, τι λέτε για ρώσικη ρουλέτα;
Καραμανλής: Όχι όχι, είμαστε τόσο άχρηστοι που φοβάμαι ότι μάλλον θα αστοχήσουμε εξ’ επαφής…
Αλογοσκούφης: Μα μπορούμε να βάλουμε κάποιους άλλους να παίξουν αντί για εμάς… να μετράει και ο εξοστρακισμός…
Καραμανλής: Όχι, το κάναμε ήδη δυο φορές και βαρέθηκα να ψάχνω δικαιολογίες, την δεύτερη φορά μάλιστα έπρεπε να βγω από το σπίτι και να τρέχω και στο νοσοκομείο… Καλύτερα να συνεχίσω να ανακατεύω την τράπουλα και αφού μοιράσω τα υπουργεία θα σκεφτώ κάτι…
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, αφού ανακατέψεις να κόψω;
Καραμανλής: Άσε θα κόψω εγώ… Εσένα…

…Και κάπως έτσι ο Αλογοσκούφης βρέθηκε χωρίς υπουργείο και η νυν, αλλά ήδη πρωην, κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή έβαλε τα ρούχα της αλλιώς και ντύθηκε σαν νέα νυν, αλλά πάντα πρώην, καθώς ετοιμάζεται για τις απόκριες… Αν αντέξει μέχρι τότε…

Advertisements

Ασύμμετρη κυβέρνηση, πολιτική χρεωκοπεία…

Μια μικρή διαπίστωση από τα λίγα που μπορώ να καταλάβω από την επικοινωνιακή πρακτική / λογική της κυβέρνησης. Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον Αλέξη, τα στελέχη της κυβέρνησης τον αποκαλούσαν επί δέκα μέρες “ο άτυχος 16χρονος”, λες και το παιδάκι δεν είχε όνομα. Ήταν πιθανότατα μια επικοινωνιακή τακτική / πρακτική που είχε ως στόχο να αποπροσωποποιηθεί ο νεκρός, να γίνει ο θάνατος πιο εύπεπτος από την κοινή γνώμη και με την προσθήκη του «άτυχος» να ενισχυθεί η εκδοχή του «ατυχήματος». Είναι εμμέσως κάτι σαν αυτό που μας είπε ο Κούγιας πιο άμεσα, ότι ο θάνατος είναι προϊόν μιας μοίρας… Έτυχε! Είναι άλλωστε αυτή η ελληνική μοιρολατρία και η πίστη στο κισμέτ που λειτουργεί απενοχοποιητικά για όλους, το «γραμμένο» δεν ζητά ευθύνες…

Αντίθετα με τον Αλέξη, ο τραυματίας αστυνομικός έχει για τον κύριο Προκόπη Παυλόπουλο και όνομα και επίθετο από την πρώτη στιγμή, Αδαμάντιος Μαντζούνης… Την μέρα που τραυματίστηκε δεν πήγε κανείς από την κυβέρνηση στα μπουζούκια ή στο γήπεδο και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο (και έτσι έπρεπε, απλά δεν πήγε κι αλλού που έπρεπε). Αυτό το παιδί κατά την κυβέρνηση δεν ήταν κάποιος «άτυχος», ούτε το θύμα μιας κακιάς μοίρας που τον έφερε στο λάθος σημείο την λάθος ώρα (όπως τον Αλέξη), ήταν το θύμα ενός οργανωμένου σχεδίου κατά της δημοκρατίας, το θύμα της στοχοποίησης της αστυνομίας…

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν συγκρίνω τα δύο περιστατικά, θλίβομαι και για τα δύο και μακάρι το παλικάρι να γίνει σύντομα καλά. Το αίμα δεν ξεπλένεται με αίμα και τα θύματα δεν ανήκουν σε κανέναν αποκλειστικά, ανήκουν σε όλους και πρέπει να το καταλάβουμε. Αυτό που συγκρίνω είναι η στάση που κράτησε η κυβέρνηση στα δυο περιστατικά και αυτό που λέω είναι ότι είναι επιεικώς ανισοβαρής, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά ούτε το πρώτο φαινόμενο που η κυβέρνηση επιδεικνύει επιλεκτική ευαισθησία. Βέβαια από την άλλη όταν έχεις μια κυβέρνηση που αποδίδει επιλεκτικά δικαιοσύνη η συμμετρία στην ευαισθησία είναι μάλλον κάτι δευτερεύον, είναι ένα αίτημα που μοιάζει με είδος πολυτελείας… Αν κάνω λάθος διορθώστε με!

Η ουσία του επιχειρήματος μου είναι ότι κανένα από τα δυο παιδιά δεν είναι θύμα ενός τυχαίου περιστατικού. Δεν έτυχαν αυτές οι καταστάσεις, υπάρχουν και εκκολάπτονται εδώ και χρόνια. Αυτό που δεν μας είπε κανένας είναι ποιος είναι ο λόγος που στοχοποιείται η δημοκρατία, και τελικά για ποια δημοκρατία μιλάμε σε μια χώρα που η κυβέρνηση της και το κράτος λειτουργεί σαν νταβατζής; Μήπως τελικά το γεγονός ότι σήμερα κάποιοι, είτε αστυνομικοί είτε τρομοκράτες, σηκώνουν πολύ εύκολα το όπλο και πυροβολούν είναι προϊόν μιας κατάστασης την ευθύνη για την οποία πρέπει να αναζητήσουμε στην πολιτική σκηνή της χώρας; Μήπως κανένα από τα δυο περιστατικά δεν ήταν τυχαίο; Ας σκεφτούν κάποιοι ότι ίσως φταίνε οι άχρηστες κυβερνήσεις και οι εκφυλισμένη δημοκρατία που δεν σέβονται τους πολίτες τους και τις ατομικές τους ελευθερίες, που ομαδοποιούν και εξισώνουν προς τα κάτω, που ποδοπατούν τα κεκτημένα και ισοπεδώνουν ατομικότητες, που εκφυλίζουν τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς, που εντείνουν τις ανισότητες και το μίσος ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες χαϊδεύοντας τα αυτιά κάποιων και τοποθετώντας προκλητικά στο περιθώριο κάποιους άλλους…

Μια κυβέρνηση τέτοια που λειτουργεί ανισοβαρώς (ακόμα και σε τέτοια περιστατικά η στάση της είναι ενδεικτική της λογικής της) είναι μια κυβέρνηση που διαχωρίζει τους πολίτες της, που τους βλέπει με διαφορετικά γυαλιά, επιλεκτικά, και γι’ αυτό εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, τις κοινωνικές αντιθέσεις, την πόλωση και τον διχασμό. Αυτά δίνουν λαβή σε τρομοκράτες ή μάλλον για να το πω καλύτερα, αυτά είναι που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον κοινωνικό αναβρασμό και στην έξαρση της τρομοκρατίας και ας μην μας ξενίζει καθόλου, ας μην ψάχνουμε για πράκτορες, προβοκάτσιες κι άλλες παλαιοκομμουνιστικές ανοησίες κι ας μην αναζητούμε τις ευθύνες αλλού γιατί αυτό απλά βολεύει τους πραγματικά υπεύθυνους που παρελαύνουν στην τηλεόραση και κάνουν δηλώσεις δήθεν περίλυποι. Κύριοι της κυβέρνησης, είστε εκεί ακριβώς για να προλαμβάνετε και να αποτρέπετε αυτά που συμβαίνουν σήμερα, είναι η δουλειά σας και αποτύχατε παταγωδώς με τρόπο που σας καθιστά όχι απλά άχρηστους αλλά επικίνδυνους!… Φύγετε για το καλό της χώρας… Αυτό είναι θέση, όχι άποψη!

Αυτό που πρέπει να αναζητηθεί τώρα (χθες) είναι το τέλος της κρίσης, η λύση, και αυτό είναι δουλειά των πολιτικών δυνάμεων όμως αναρωτιέμαι τι μπορεί να περιμένει κανείς από την νυν, αλλά ήδη πρώην, κυβέρνηση η οποία αυτές τις μέρες (εδώ και τρεις μήνες δηλαδή) κάνει μια ανεπανάληπτη επίδειξη ανικανότητας ενώ παράλληλα τα υπόλοιπα κόμματα επιδίδονται κι αυτά σε έναν βλακώδη αγώνα για την πολιτική καπηλεία ενός φαινομένου που έχουν αποτύχει να ερμηνεύσουν, είτε λόγω πολιτικής σκοπιμότητας είτε λόγω πολιτικής ανικανότητας… Μιλάμε για πολιτική χρεωκοπεία!

2009, διεκδικώντας το σύννεφο.

Ας μου συγχωρεθεί η απουσία από τα ευχολόγια των ημερών, όμως δεν πιστεύω στις ευχές και ειδικά αυτές τις μέρες αισθάνομαι ακόμα πιο έντονα το πόσο μάταιες αυτές είναι. Πέρα από την καλή διάθεση και την θετική προαίρεση αυτών που τις λένε και η οποία σαφώς και πρέπει να εκτιμάται η ευχή μοιάζει πάντα να αναφέρεται σε ένα μεσοδιάστημα, σε έναν ενδιάμεσο χώρο, αυτόν ανάμεσα στο πραγματικό και στο δυνητικό, με έναν τρόπο που μάλλον αποδέχεται τη σύνδεση των δύο ως το προϊόν μιας μοίρας που «είναι γραφτό να συμβεί».

Η ευχή αν και συχνά διοχετεύει την ειλικρινή ελπίδα του ευχόμενου, ακόμα κι αν δεν το θέλει, κουβαλάει το μεταφυσικό με τρόπο που συνήθως παραμερίζει κατευναστικά τόσο το πραγματικό όσο και το δυνητικό, ως παυσίπονο ή παυσίλυπο. Όσο κι αν ελπίζω και εύχομαι για ειρήνη, παιδεία, υγεία, ευτυχία κλπ αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ όλο και πιο έντονα ότι τόσο το πραγματικό όσο και το δυνητικό με βγάζουν λάθος (πραγματικά και δυνητικά).

Έχοντας γνώση του τι συμβαίνει εκεί έξω και τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον έχω μάλλον απολέσει κάθε πίστη, ελπίδα, προσδοκία για καλυτέρευση, ίσως γιατί πιο πριν έχω χάσει και κάθε πίστη στους απρόσωπους θεσμούς, τους φορείς και τα κάθε είδους κέντρα (εξουσίας και όχι μόνο) που οργανώνουν, εκπαιδεύουν, διοικούν, ενημερώνουν, σχεδιάζουν, εκτελούν και ελέγχουν λειτουργώντας πάντα κατακόρυφα, από πάνω προς τα κάτω.

Αντίθετα με τα παραπάνω, προσωπικά, έχω μάθει να πιστεύω στην θέληση και την ικανότητα των απλών, ανεξάρτητων, ελεύθερων και ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων να παράγουν δυνατότητες και να τις ενεργοποιούν ώστε να φτιάξουν νέες πραγματικότητες ή να παραμορφώσουν / αναμορφώσουν τις ήδη υπάρχουσες βάζοντας στην άκρη όχι μόνο τους πραγματικούς αλλά κυρίως τους πνευματικούς μπάτσους κάθε μορφής.

Κρατώντας αυτό σαν ελπίδα η μοναδική ευχή που θα μπορούσα να κάνω είναι ταυτόχρονα και παραίνεση. Ας σταματήσουμε επιτέλους να ευχόμαστε, ας σταματήσουμε να ζούμε ο καθένας στον βάλτο του, φτύστε το placebo και ας γίνουμε για λίγο ποτάμι, διεκδικώντας το σύννεφο…