Η Σοφή Αγελάδα είπε σήμερα:
«Μετά τα σενάρια περί ασύμμετρης απειλής το μόνο που μένει για να γίνουμε τελείως Αμερικανάκια είναι η απαγόρευση τραγουδιών που θυμίζουν την καταστροφή, όπως την 11η Σεπεμβρίου. Όμως ζει ο ‘Ελληνας χωρίς το «βρέχει φωτιά στη στράτα μου»; Δε ζεί!»
Δεν θέλω να λαϊκίσω, ούτε να δείξω εικόνες ή βίντεο που προκαλούν δέος, λύπη ή τρόμο (κι από αυτά βρήκα) με δραματική μουσική για να σας ευαισθητοποιήσω γιατί πολύ απλά θεωρώ ότι όποιος δεν ευαισθητοποιείται απλά από το άκουσμα της λέξης «φωτιά» είναι υπάνθρωπος. Για τον λόγο αυτό το ποστ δημοσιεύεται γυμνό, χωρίς φωτογραφίες.
Αυτές τις μέρες έκανα την επιλογή να μην ανεβάσω post που να αναφέρεται στα τελευταία γεγονότα. Αυτό το κείμενο ξεκινώ να το γράφω Κυριακή βράδυ έχοντας υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην το ανεβάσω πριν τελειώσει η τραγωδία κι αυτό γιατί θεωρώ ότι δεν προσφέρονται αυτές οι στιγμές για κριτική παρά το γεγονός ότι ο θυμός μεγαλώνει και τείνει να γίνει ασυγκράτητος.
Όταν ο άλλος παλεύει να σώσει το σπίτι του ή τους κοντινούς του ανθρώπους τότε αισθάνομαι ότι η στιγμή καθίσταται ακατάλληλη για την άσκηση κριτικής, ειδικά όταν αυτή δεν προσφέρει κάτι νέο αλλά αναπαράγει και αναμασά τα ίδια, γιατί το context την κάνει να φαίνεται «άκομψη» (και συγγνώμη για την λέξη που ακούγεται ανόητη αλλά δεν βρίσκω άλλη). Εκτός ότι δεν είναι δείγμα ανθρωπισμού και πολιτισμού, επιπλέον, η οποιαδήποτε κριτική, όσο ψύχραιμη και σωστά στοχευμένη κι αν είναι, αυτές τις ώρες μοιάζει να γίνεται εν θερμώ και γι’ αυτό είναι πιθανό αργότερα να προσπεραστεί ως μέρος του ευρύτερου θορύβου αυτών των ημερών. Εφόσον λοιπόν δεν είμαι σε θέση να αρπάξω μια μάνικα και να βοηθήσω εμπράκτως είναι καλύτερα να αφήσω την κριτική για αργότερα όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω αλλά γιατί προτιμώ να το πω αργότερα όταν θα υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να ακουστώ πιο καθαρά.
Φυσικά, αυτό που κάνουν όλοι οι υπόλοιποι αυτές τις ώρες είναι ακριβώς το αντίθετο. Η κριτική αυτή τη στιγμή γίνεται από παντού (κόμματα, δημοσιογράφους, bloggers) περίπου αυτόματα αλλά και υπό την επήρεια του σοκ και γι’ αυτό τείνει να επαναλάβει όλα τα κλισέ, σωστά και λάθος, που λέγονται τα τελευταία χρόνια και τα οποία τέτοιες ώρες ακούγονται ακόμα περισσότερο χοντροκομμένα και στοχευμένα στο να καπηλεύσουν νεκρούς, στάχτες και αποκαήδια.
Πριν καλά καλά κοπάσει η φωτιά έχουν σπεύσει όλοι να εκμεταλλευτούν το γεγονός. Η κυβέρνηση μιλάει εντελώς ανεύθυνα σαν να μην αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα και την επικινδυνότητα των λεγομένων της ενδιαφερόμενη απλά να αποτινάξει από επάνω της τα βάρη των τεράστιων ευθυνών ενόψει εκλογών. Το Οργουελικό σενάριο της ασύμμετρης απειλής ωθεί τους εθνικιστές να ζητούν να αναρτήσουμε σημαίες για να δηλώσουμε την εθνική ομοψυχία απέναντι στον «αόρατο εχθρό» στο πρόσωπο του οποίου ο καθένας βλέπει όποιον θέλει, από Αλβανούς και Τούρκους μέχρι αντιεξουσιαστές και ξένους πράκτορες ενώ το σενάριο «το πράσινο καίει το πράσινο» έχει υποχωρήσει μετά τις δηλώσεις Γιακουμάτου και την πλήρη αναδίπλωση του αργότερα. Οι ενωτικές δηλώσεις Καραμανλή, οι πονηρές και ανεύθυνες δηλώσεις Πολύδωρα περί «ασύμμετρης απειλής», οι δηλώσεις Βουλγαράκη με ένα σωρό ανακρίβειες και ανύπαρκτη ενημέρωση, επίθεση Παπανδρέου με λάθος τάιμινγκ, η καταδίκη του δικομματισμού από την Παπαρήγα, όλα μοιάζουν σαν από παλιά, λες και το σοκ της τραγωδίας δεν τους ταρακούνησε ούτε στο ελάχιστο.
Αυτά που λέγονται τα ξέρουμε, κάποιος αρκετά ευφυής θα μπορούσε ίσως να έχει προβλέψει ακόμα και που θα κομπιάσουν και θα πάρουν ανάσα, όχι μόνο τις λέξεις που θα ειπωθούν. Γι’ αυτό θεωρώ ότι είναι μάλλον ανόητος όποιος περιμένει να ακούσει τις δηλώσεις αυτών των ανθρώπων οι οποίες σε σημαντικό βαθμό είναι προκάτ όπως δυστυχώς και πολλά που γράφηκαν και ειπώθηκαν από bloggers και δημοσιογράφους. Η πολιτική δεν γίνεται με σλόγκαν και κλισέ αλλά με αρθρωμένο λόγο και δομημένα επιχειρήματα και αυτά δυστυχώς δεν τα έχω ακούσει. Αντί ενός οργανωμένου οπλοστασίου επιχειρημάτων υπέρ ή κατά της κυβέρνησης, το μόνο που είδα να είναι άρτια οργανωμένο ήταν η εκμετάλλευση του συναισθήματος και του ανθρώπινου πόνου και η απόπειρα αποτίναξης των ευθυνών μέσω των ενορχηστρωμένων δηλώσεων για «ασύμμετρη απειλή».
Ταυτόχρονα, εκτός από τους πολιτικούς, πολύ λίγα από αυτά που λέγονται ή γράφονται αυτές τις μέρες έχουν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό εκτός από συναισθήματα, οργή, λύπη και ρίγη συγκίνησης. Όμως η συγκίνηση και η αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης ή της εθνικής ομοψυχίας, για την οποία πρόσφατα μιλούν κάποιοι στρατευμένοι, δεν προσφέρει κάτι πέρα από μια ρηχή, αν όχι επικίνδυνη, αυτοϊκανοποίηση ότι είμαστε ακόμα άνθρωποι με συναισθήματα, κοινωνία με συνοχή, έθνος με ομοψυχία. Όλα αυτά, άσχετα από το αν ισχύουν ή οχι (εγώ λέω όχι), είναι βλακωδώς αυτοαναφορικά, μοιρολατρικά και το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να λειτουργούν σαν παυσίπονα και να μας απενοχοποιούν υποκριτικά από τα λάθη που οι ίδιοι κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε.
Ακόμα και μετά την καταστροφή οι πρακτικές που ακολουθούνται από όλους έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι αδυνατούμε να συνενοηθούμε γιατί δεν μπορούμε να εντοπίσουμε σαφώς το πρόβλημα έτσι προφανώς ρίχνουμε ριπές προς όλες τις κατευθύνσεις και ποτέ στοχευμένα έχοντας ελάχιστες πιθανότητες να πετύχουμε κάτι.
Κανείς μας μέχρι στιγμής δεν έχει προτείνει μια ουσιαστική λύση πέρα από το να τους μαυρίσουμε στις εκλογές λες και το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι αποκλειστικά τα πρόσωπα και όχι το πως λειτουργούν οι θεσμοί, οι οποίοι χτίζονται γύρω από πρόσωπα, και οι πολίτες που τα περιμένουν όλα από θεσμούς και πρόσωπα. Προφανώς και σοβαρή λύση δεν μπορεί να βρεθεί όσο δεν εντοπίζουμε σαφώς το πρόβλημα και το πρόβλημα δεν είναι οι φωτιές αλλά η έκταση και η ένταση του συμβάντος και οι αιτίες του και επειδή αυτές είναι πάρα πολλές απαιτείται μια λιγότερο αποσπασματική, λιγότερο απλουστευτική αλλά πιο συνολική και μαζί πιο διεισδυτική απάντηση από το ότι φταίει ο καιρός, η ανοργανωσιά, οι εμπρηστές, οι οικοπεδοφάγοι, ο Κωστάκης κι ο Γιωργάκης, το ξερό μας το κεφάλι, η κακή μας μοίρα κλπ. Αυτά τα ακούμε χρόνια και ανεξάρτητα από το πόσο σωστά η λάθος είναι όποιος δεν βαρέθηκε να τα λέει και να τα ακούει έχει πραγματικά αντοχές μαραθωνοδρόμου.
Υπάρχει λοιπόν μια σαφής αδυναμία εντοπισμού του «ποιος ή τι είναι το πρόβλημα» ή καλύτερα του «ποιος φταίει και σε ποιο βαθμό» και γι’ αυτό φοβάμαι ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις το σενάριο περί αόρατου εχθρού και ασύμμετρων απειλών να βρει πρόσφορο έδαφος και τελικά να ευδοκιμήσει με πολύ αρνητικές προεκτάσεις και ενδεχομένως επικίνδυνες συνέπειες.
Για τον λόγο αυτό, και παρά το γεγονός ότι θεωρώ ότι αυτές τις μέρες έλαβε χώρα μια τραγωδία, δεν είμαι από αυτούς που θα υποστήριζαν εύκολα ότι ταιριάζει με τον Αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας κατά τον οποίο στο τέλος έρχεται η κάθαρση. Ισως και να μην έρθει ποτέ…
(η συνέχεια σύντομα…)
Στο παρελθόν έχω αναφερθεί εκτενώς σε αυτό το blog στις Πανελλήνιες εξετάσεις με τα posts «Πανελλήνιες και άλλες παιδικές ασθένειες» Part 1 και Part 2 (με κλικ στα links μπορείτε να διαβάσετε πρώτα δύο επεισόδια). Σήμερα που ανακοινώθηκαν οι βάσεις είναι η μεγάλη στιμή για να ολοκληρωθεί η τριλογία.
Οι βάσεις μετρώνται σε μόρια και είναι σαν τον πυρετό, δείχνουν πόσο πολύ ασθένησαν οι μαθητές κατά τη διάρκεια του έτους. Έτσι, αν ασθένησαν πολύ οι βάσεις ανεβαίνουν και τα ιδρύματα εξυπηρετούν τους μαθητές με τα περισσότερα μόρια καθώς προφανώς αυτοί είναι σε πιο βαριά κατάσταση. Όταν ανακοινώνονται οι βάσεις, όπως σήμερα, οι ασθενείς μαθητές μαθαίνουν σε πιο ίδρυμα έγιναν δεκτοί και σπεύδουν να εγγραφούν και να εισαχθούν ταχέως ώστε να αρχίσει η νοσηλεία. Στην νοσηλεία έχω αναφερθεί εκτενώς στο part 2 της τριλογίας (have a look καλό είναι!) και δεν θα αποτολμήσω flashback εδώ καθώς τα flashbacks στις τριλογίες συνήθως είναι μάταια και κουραστικά (βλέπε το part 2 του Matrix). Το σημαντικό είναι ότι αυτές τις μέρες γίνεται η γνωστή παρέλαση των μαμάδων και τον επιτυχόντων ασθενών από σπίτι σε σπίτι κι από γιαγιά σε θείο για τα γνωστά κεράσματα και τις ευχές για ταχεία ανάρρωση. Μετά όλοι μαζί φορτώνουν τον ασθενή στο αυτοκίνητο μαζί με κούτες γάλατα εβαπορέ και τενεκέδες λάδι και τον ξαποστέλνουν στην πόλη που εδρεύει το ίδρυμα που τον δέχθηκε ώστε να βρει ακομοντέισιον καθώς τα ελληνικά ιδρύματα δεν συνηθίζουν να προσφέρουν άφού δεν επαρκούν οι κλίνες και τα ράντζα πράγμα που είναι φυσιολογικό και δεν προκαλεί εκπληξη σε κανέναν καθώς πρώτα πρέπει να λυθούν άλλα πιο σοβαρά προβλήματα που υπάρχουν. Ένα από αυτά είναι ο ανεπαρκής χώρος στα κυλικεία τον ιδρυμάτων στα οποίο σπεύδουν τάχιστα όσοι ασθενείς φτάνουν αργοπορημένοι και δεν βρίσκουν θέση στο αμφιθέατρο. Οι ασθενείς αυτοί ακολουθούν αυτοσχέδιες θεραπείες με δημοφιλή γιατροσόφια και αυτοσχέδια φάρμακα όπως ο φραπές και το τάβλι. Συχνά ο φραπές καταναλώνεται και εντός του αμφιθεάτρου ως συνοδευτικό διεγερτικό κατά την διάρκεια της θεραπείας. Η θεραπεία για τους ασθενείς των Πολυτεχνικών και των Ιατρικών διαρκεί παραπάνω από αυτήν στα υπόλοιπα ιδρύματα καθώς οι συγκεκριμένοι ασθενείς, εκτός του ότι ασθένησαν παραπάνω και γι’αυτό είχαν πιο πολλά μόρια γεγονός που σημαίνει ότι απαιτείται μακρά νοσηλεία, πάσχουν από επιπλέον λοιμώξεις. Οι μεν πολυτεχνίτες από την ενδοπανεπιστημιακή λοίμωξη που λέγεται κατάληψη την οποία την παθαίνεις θέλεις δεν θέλεις (άπαξ και την πάθει ένας την παθαίνουν όλοι) και οι δε ιατροί από τις λοιμώξεις που λέγονται ειδικότητα και αγροτικό. Επίσης , συχνά, μικρόβια που λέγονται «υπουργοί παιδείας» είναι υπέυθυνα για ασθένειες που λέγονται «εκπαιδευτικές μεταρυθμίσεις» οι οποίες πολύ εύκολα λαμβάνουν διαστάσεις επιδημίας με πρώτες ενδείξεις τις καταλήψεις και τις απεργίες και τελική κατάληξη την καθολική σήψη. Τελικά, αυτοί που καταφέρνουν πραγματικά να θεραπευθούν είναι πολύ λίγοι παρά το γεγονός ότι όλοι λαμβάνουν τελικά εξιτήριο. Οι περισσότεροι καταλήγουν να είναι χρόνια πάσχοντες ή κατά φαντασίαν υγιείς. Καλή θεραπεία σε όλους!
to be continued (?)
Derby λέει η TV και μετά σχεδόν αυτόματα εξαπολύονται από στόματα ένα σωρό βλακείες… Oι δύο αιώνιοι, ο «Τζόλε», ο «Σάλπι», υπόσχεση νίκης, Δηλώσεις από εδώ, δηλώσεις από εκεί, «είμαστε έτοιμοι» λέει ο ένας, «θα ανταπεξέλθουμε στο μεγάλο ματς» δηλώνει ο άλλος, «θα τα δώσουμε όλα», «Πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι», Τα πλάνα του Λεμονή, Τα σχέδια του Πεσέιρο, τα κρυφά χαρτιά και μπλα μπλα, το ελληνικό El Classico κι άλλα τέτοια κλισέ… Κάτι δηλαδή σαν τηλεοπτικό ρεπορτάζ περί ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και περί του ντέρμπυ των εκλογών… Κάθε Κυριακή ντέρμπυ; Εγώ πάντως είμαι ΑΕΚ, ο Σενιόρ Φερέρ θα φέρει την Επανάστα! HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!
Οι ΑΜΑΝ λένε στο τραγουδάκι (που κατα τ’άλλα είναι γαμάτη διασκευή):
«γουστάρετε εσείς, τα αρπάζετε εσείς, μα να το θυμηθείς… Ψηφίζουμε εμείς… ο λαός θα μιλήσει, ο λαός θα ψηφίσει μπλα μπλα ή μάλλον λαλαλα…»
Ε, Αυτό φοβάμαι κι εγώ, τον λαό… Παρόλο που οι Έλληνες βρίζουν, φωνάζουν, τα χώνουν για τις φωτιές και τα ομόλογα και την κακή μας τη μοίρα (Κατά Πολύδωρα) είναι επιρεπείς στην παπαρολογία και τον λαϊκισμό. Δεν φταίει ο Γιακουμάτος κι ο Πολύδωρας που υπάρχουν άνθρωποι που τους ψηφίζουν, και αυτοί οι άνθρωποι είναι ο λαός, αυτός που υποτίθεται ότι δεν σκύβει το κεφάλι αλλά δουλικά έχει στήσει κώλο και περιμένει να τον φάει περίφανα με το κεφάλι ψηλά.
Σήμερα λοιπόν θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον Πόντιο που βλέπει μια μπανανόφλουδα στο πεζοδρόμιο και λέει, «Φτου ρε πούστη μου, πάλι θα πέσω». Τη βλέπω τη δουλειά… Ελληνικέ λαέ, πάλι μαλακία θα κάνεις…
You are currently browsing the Crazy Cows blog archives for Αύγουστος 2007.
