Έμπλεξα

Ξέρω ξέρω, χάθηκα αυτές τις μέρες αλλά δεν ήταν επιλογή μου, έχω μπλέξει με ένα ανόητο workshop* και προσπαθώ να ξεμπλέξω! Σήμερα πήρα την μεγάλη απόφαση, σκέφτηκα ότι μερικές φορές χρωστάμε στον εαυτό μας κάτι παραπάνω από ότι στους άλλους και δεν είναι καθόλου κακό να είμαστε αποστασιοποιημένοι όταν δεν συμφωνούμε με κάτι ή πιο συγκεκριμένα όταν δεν το θεωρούμε παραγωγικό. Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι αυτές τις ημέρες. Το workshop είναι ανόητα οργανωμένο, αντιπαραγωγικό, σκανδαλωδώς ανώφελο και ενοχλητικά χρονοβόρο. Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι κάποια πράγματα είναι υπεραρκετά όταν γίνονται μια φορά αλλιώς εκφυλίσονται σε κακέκτυπα τα οποία τελικά γαμάνε και το πρωτότυπο… Το μόνο καλό είναι ότι όλα τα παραπάνω κάνουν το workshop να φαίνεται τόσο αστείο που τελικά δεν μου είναι δυσάρεστο αλλά αυτή δεν είναι επαρκής δικαιολογία για να ξοδεύω χρόνο σε αυτό.

Όπως είπε και ο Anthony, ο οποίος είναι ο Αυστριακός συγκάτοικος μου και όχι μια ακόμα από τις αγελάδες μου, κάποια πράγματα παραπέμπουν σε kindergarden και εφόσον είμαστε σε θέση να το αναγνωρίσουμε καλό είναι να απέχουμε. Εγώ όμως σαν Έλληνας (γαμημένη κοινωνική κατασκευή) που έχω μάθει να τρέφω μια πίστη στην συλλογικότητα, μάλλον επειδή κάποιοι με έπεισαν ότι το γαλανόλευκο DNA μου το γράφει, δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ. Ίσως θα βρίσω, θα φωνάξω, θα τσακωθώ, θα τα χώσω άσχημα στους Ολλανδούς που οργάνωσαν το workshop αλλά δεν θα απέχω αν και ξέρω εκ των προτέρων ότι πιθανότατα θα ήταν καλύτερα για όλους και κυρίως για την πνευματική μου υγεία και το image μου στη σχολή, αν και για το δεύτερο δεν έχω πρόβλημα να πω «ποιός το γαμεί το image;».

Τέλος πάντων, μια βδομάδα ήταν και ευτυχώς σχεδόν πέρασε, αυτό που δεν περνάει όμως και καταντάει ενοχλητικό είναι η μαλακία μερικών οι οποίοι αυτές τις μέρες νομίζουν ότι κάνουν κάτι που έχει νόημα παρόλο που εμφανώς χαβαλεδιάζουν. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να εφεύρουν νοήματα και να φορτίσουν με αυτά ακόμα και το πλέον ανόητο ή άχρηστο πράγμα… Το ακόμα πιο απίστευτο δε είναι ότι αμέσως μετά θα το υπερασπιστούν μέχρι θανάτου ή τουλάχιστον μέχρι να σε κάνουν να αισθανθείς ότι είναι μάταιο να προσπαθείς να τους πείσεις για το αντίθετο!

Ξέρω, θα αρχίσετε τώρα τις ιστορίες και τα cliche τα περισσότερα από τα οποία έχω πει πριν από εσάς και μάλιστα πιθανόν να τα πίστευα (και ίσως κάποια τα πιστεύω ακόμα) παραπάνω από εσάς, του τύπου: «όλα έχουν νόημα» και «η διακειμενικότητα» και «ο πειραματισμός» και «οι καταστασιακοί», «το derive» κλπ… και φυσικά το πιο κλασσικό απ’όλα «μην είσαι απόλυτος»… Τελικά σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο πράγματα: πρέπει ή να θεωρείσαι από τους άλλους απόλυτος ή να θεωρείς τον εαυτό σου μαλάκα, τρίτη επιλογή δυστυχώς δεν υπάρχει. Πάντως ούτε απόλυτος ούτε και μαλάκας είμαι σε αυτήν την περίπτωση γιατί εκτός του ότι έχω τα επιχειρήματα, προσπάθησα αρκετά πριν ξεκινήσει το workshop να πω κάποια πράγματα για την οργάνωση του ώστε να μην γαμηθεί. Δεν με άκουσαν και τελικά γαμήθηκε ακριβώς για τους λόγους που είχα υποδείξει ότι είναι πιθανό να το γαμήσουν!

Κάποτε με μια σχετικά μεγάλη ευκολία θα έλεγα ότι αυτό που κάνουμε στο workshop, η όλη προσέγγιση, το σκεπτικό, ο προγραμματισμός του, είναι αποτέλεσμα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κατάστασης που λέγεται «μεταμοντερνισμός». Φυσικά, θα ξόδευα μια ώρα για να αναλύσω το context και το πως ιστορικά φτάσαμε ως εδώ, θα έκανα αναφορά στον David Harvey και στις ιδέες του για το space-time compression που οδήγησε στην μετάβαση του καπιταλισμού από τον φορντισμό στο flexible accumulation και θα παπαρολογούσα για το πως αυτό έχει αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, παράγουμε, βιώνουμε.

Σήμερα, αποτολμώντας ένα λογικό άλμα και ενάντια στις αρχές μου θα πω χωρίς κανέναν ενδοιασμό ότι αυτό δεν είναι «μεταμοντερνισμός», αυτό λέγεται απλά μαλακία!

Υ.Γ.: Αύριο πρέπει να είμαι εκεί πάλι… Πόση μαλακία χωράει σε μια βδομάδα;

 *Workshop: εντατικό εργαστήριο αρχιτεκτονικού σχεδιασμού