Μπαλάρα οι Ολλανδοί, 4-1 την Γαλλία!… Και όχι τυχαία, ακόμα και οι αγελάδες στην Ολλανδία παίζουν ποδόσφαιρο!
Οι αγελάδες μου πάντως απόψε υποστηρίζουν την μητέρα (γ)Ελλάδα. Τους αρέσουν πιο πολύ ο Γιώργης ο Καραγκούνης, ο Φάνης ο Γκέκας και ο Γιάννης ο Γκούμας (για ευνόητους λόγους)!
Όταν ήμουν παιδάκι και ρωτούσα τον πατέρα μου «τι ομάδα είσαι;» αυτός παρόλο που ήταν ΑΕΚ μου έλεγε ότι είναι Πανιώνιος γιατί δεν ήθελε να γίνω φανατικός οπαδός αλλά υγιής φίλαθλος που εκτιμά το θέαμα και γιορτάζει, όχι την ανταγωνιστική επιβολή έναντι των άλλων ως τσαμπουκαλίδικη ρεβάνς, αλλά το ευ αγωνίζεσθε και την ομορφιά του συναγωνισμού μέσα σε αθλητικά πλαίσια. Έτσι, μεγαλώνοντας έμαθα να μη θέλω την νίκη «με κάθε μέσο», έμαθα να προτιμάω η ομάδα μου να χάσει από το να κερδίσει με πέτσινο πέναλτι, έμαθα να μην είμαι φανατικός κι ας μεγάλωσα στην Νέα Φιλαδέλφεια, μέσα σε μια οικογένεια που οι περισσότεροι έπαιζαν μπάλα στην ΑΕΚ από τα γεννοφάσκια τους. Αυτό όμως που συνέβη τις τελευταίες μέρες με εξοργίζει, όχι μόνο ως αθλητικό γεγονός αλλά γιατί απεικονίζει μια πραγματικότητα… Την Ελληνική…
Από τον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης είδα μόνο το δεύτερο ημίχρονο. Η πάσα του Edinho και το υπέροχο γκόλ του Ismael Blanco με κάτι σαν ανάποδο ψαλίδι με έκαναν να φωνάξω «ΓΚΟΛ!» και μετά να χαμογελάσω κι ας κέρδιζε και ο Ολυμπιακός την ίδια ώρα στο Καραϊσκάκη. Όλοι ξέρουν ότι ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής μόνο στα χαρτιά με 3 βαθμούς που του χαρίστηκαν από την ΕΠΟ για έναν ηλίθιο λόγο. Κάποιοι θα πουν ότι ο νόμος λέει έτσι κλπ και κολοκύθια τούμπανα. Ο νόμος μπορεί να λέει έτσι εδώ και κάπου αλλού για το ίδιο θέμα να τα λέει αλλιώς, να θυμίσω ότι τα μαλακά ναρκωτικά είναι νόμιμα στην Ολλανδία ενώ στην Ελλάδα παράνομα. Για κάτι λοιπόν που είναι νόμιμο κάπου αλλού και παράνομο εδώ στα Ζωνιανά έγινε μια μικρή μάχη που κάπου αλλού δεν θα γινόταν, οπότε το ζήτημα της νομιμότητας είναι κάτι πολύ σχετικό και συχνά πολύ διαφορετικό από την έννοια του δικαίου.
Η ουσία είναι ότι η ιστορία με τον Βάλνερ, ο Γκαγκάτσης και ο Κόκκαλης μας γάμησαν ένα ακόμα πρωτάθλημα που παρά τις κακές διαιτησίες ήταν κάπως πιο ενδιαφέρον (όχι πιο δίκαιο!) γιατί τα διαιτητικά λάθη φέτος, αν και ήταν περισσότερα από άλλες χρονιές, μοιράστηκαν με τρόπο που έφερε τις ομάδες στην κορυφή να είναι πολύ κοντά μέχρι το τέλος με πιο ευνοημένο τον Ολυμπιακό, όπως πάντα.
Ο Ολυμπιακός διεκδικεί την νίκη «με κάθε μέσο» όπως είπε κάποτε ο θείος Σωκράτης και αυτό το ξέρουμε από καιρό, άλλωστε η ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ήταν η βάση που ενέπνευσε και συχνά θεμελίωσε πολλές δικτατορίες και απολυταρχικά καθεστώτα, γιατί όχι και τον θείο Σωκράτη. Όμως μέχρι πρόσφατα αυτό το «με κάθε μέσο» συνέβαινε ή τουλάχιστον εκφραζόταν εντός γηπέδου με την βοήθεια της διαιτησίας, με πέτσινα πέναλτι, με φάουλ που δεν δίνονται και με αποβολές που χαρίζονται. Αυτό που δεν είχαμε δει μέχρι τώρα, και πλέον τραβάει την κατάσταση στα άκρα, ήταν να έχει χάσει ο Ολυμπιακός εντός γηπέδου και παρόλα αυτά να του δίνονται οι τρεις βαθμοί μετά επειδή ένας παίχτης της αντίπαλης ομάδας που μπήκε αλλαγή στο τέλος του παιχνιδιού είχε παίξει για πέντε λεπτά με άλλη ομάδα σε ένα φιλικό ματς το καλοκαίρι. Τι άλλο μένει να δούμε; Ίσως τον Ολυμπιακό να κάνει save πριν από κάθε ματς και να το ξαναπαίζει όταν χάνει όπως έκανα εγώ κάποτε όταν έπαιζα Championship Manager.
Το ζήτημα είναι ότι με αυτόν τον τρόπο ο Ολυμπιακός κερδίζει, ή καλύτερα του χαρίζουν, ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών στο οποίο η ΑΕΚ έχει την καλύτερη άμυνα, την καλύτερη επίθεση, τον πρώτο σκόρερ, τις περισσότερες νίκες και τους περισσότερους βαθμούς εντός γηπέδου. Ε σόρρυ κιόλας αλλά μετά από αυτό όποιος οπαδός του Ολυμπιακού πανηγυρίζει για το πρωτάθλημα θεωρώντας ότι το κέρδισε δίκαια είναι επιεικώς βλάκας αν όχι επικίνδυνος για την δημόσια ασφάλεια. Αν έχετε τέτοιους φίλους προσέχετε το πορτοφόλι σας.
Και μέσα στην βρώμα που αποπνέει και αυτό το πρωτάθλημα ο Κόκκαλης κόπτεται γιατί ο Ριβάλντο και ο Ντέμης μίλησαν στα αποδυτήρια της ΑΕΚ (όχι δημοσίως) γι’ αυτό που ο κόσμος έχει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι, δηλαδή ότι ο Ολυμπιακός ευνοείται με πλάγιους τρόπους. Μη μου πείτε ότι δεν το είχατε ακούσει πριν το πει ο Ντέμης; Μη μου πείτε ότι δεν το είχατε σκεφτεί; (όπου σκεφτεί βάλτε καλύτερα «καταλάβει»). Άλλωστε ο Καστίγιο έλεγε πρόσφατα ότι ο Ολυμπιακός κάθισε και έχασε από το Λεβαδειακό για να πέσει ο ΟΦΗ (ιδού). Φυσικά κάπου αλλού μετά από μια τέτοια δήλωση θα είχε επέμβει αυτεπάγγελτα ο εισαγγελέας για να διερευνήσει κατά πόσο ήταν στημένο το παιχνίδι η όχι, όμως αυτό δεν έγινε ποτέ γιατί εδώ είναι Ελλάντα.
Στο Ελλάντα λοιπόν έστειλε εξώδικο ο Κόκκαλης στον Ντέμη και στον Ριβάλντο για να ανακαλέσουν κάτι που ειπώθηκε στα αποδυτήρια σε κλειστό κύκλο. Παρόλο που αυτά που ειπώθηκαν άφηναν σαφείς αιχμές αυτό που δεν κατάλαβα είναι από τότε απαγορεύτηκε το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, γιατί επαναλαμβάνω αυτά ειπώθηκαν σε κλειστό κύκλο και όχι με δημόσια τοποθέτηση ή σε συνέντευξη τύπου. Επιπλέον έχει σημασία το ποιος ζητάει τα ρέστα από ποιόν και το αν η πρότερη συμπεριφορά του το επιτρέπει. Κοινώς, εκτός ότι ο Ολυμπιακός έχει κλέψει ένα πρωτάθλημα στα φανερά (το φετινό) και πιθανόν πολλά άλλα στα μουλωχτά, θυμίζω ότι είναι ο κύριος Κόκκαλης αυτός που χυδαιολογεί ρεβανσιστικά (λαγοί, κότες, νταπίπα κλπ κλπ είναι γνωστά αυτά) πριν και μετά από κάθε ντέρμπι δυναμιτίζοντας το κλίμα με αντιαθλητικό τρόπο οπότε είναι μάλλον οξύμωρο να ζητάει να επανέλθει η τάξη.
Για τον Κόκκαλη μπορώ να πω πάρα πολλά, σίγουρα όχι καλά, είναι γνωστά άλλωστε αυτά που του προσάπτονται. Όμως αυτό που με θίγει πραγματικά είναι άλλο. Έχω ανεχθεί κακές διαιτησίες, πέτσινα πέναλτι, κόκκινες που δεν δόθηκαν ποτέ, ακόμα και την νεκρανάσταση του Τζόρτζεβιτς από το κώμα (ο ίδιος το δήλωσε) και την ύποπτη απόδοση του Παπαδημητρίου και της Skoda που έκανε σκόντο στον Ολυμπιακό και έφαγε 4 (προσωπική μου άποψη και αμφισβητείστε την). Όμως αυτήν την ξεφτίλα ορισμένων ανθρώπων δεν την αντέχω… Αν η ομάδα μου έπαιρνε πρωτάθλημα με τον τρόπο που το δώσανε στον Ολυμπιακό θα ντρεπόμουν πολύ, ίσως θα άλλαζα ομάδα. Κι όμως, εδώ υπάρχει κόσμος που όχι μόνο δεν ντρέπεται άλλα το πανηγυρίζει κιόλας… Ζώα λέμε, οι άνθρωποι δεν νοιώθουν, τους κοροϊδεύουν όλοι κι αυτοί γουστάρουν το χάρτινο χωρίς ίχνος ντροπής, χαίρονται μόνοι τους ενώ όλοι οι άλλοι τους απαξιώνουν, νικητές στον μικρόκοσμο τους… Ίσως απλά τυπικοί νεοέλληνες! Καληνύχτα τους…
Update 25/4/2008, 17:21: το CNN ανέβασε άρθρο με τίτλο Olympiakos Gifted another title, νομίζω αυτό τα λέει όλα, κλικ εδώ.
και όποιος το αρνείται είναι άνθρωπος αδίστακτος και ικανός να κλέψει και γλειφιτζούρι από μωρό!
Ο Βάλνερ, ενώ του εξέδωσαν δελτίο κανονικά από την ΕΠΟ, δεν έχει λέει δικαίωμα συμμετοχής στο ελληνικό πρωτάθλημα επειδή συμμετείχε ως αλλαγή σε μισό φιλικό ως παίχτης άλλης ομάδας πριν έρθει στην Καλαμαριά. Ας πούμε ότι συμφωνούμε μέχρι εδώ (αν και δεν βρίσκω κανένα λόγο για να συμφωνήσω). Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτού του τρομερού παραπτώματος για το οποίο η ΕΠΟ αρνείται κάθε ευθύνη (ενώ είναι η αποκλειστική υπεύθυνη); Εκτός ότι ο παίχτης αποκλείεται από το υπόλοιπο του πρωταθλήματος, εκτός ότι τιμωρείται και η ομάδα του Απόλλωνα Καλαμαριάς, ευνοείται και ο Ολυμπιακός κερδίζοντας τους τρεις βαθμούς που έχασε απολύτως δίκαια μέσα στο γήπεδο. Κοινώς, παίρνουμε πίσω τους βαθμούς από την Καλαμαριά ως τιμωρία, δεν καταλαβαίνω όμως γιατί πρέπει απαραίτητα να τους δώσουμε κάπου, οι βαθμοί δεν ήταν του Ολυμπιακού για να του δοθούν πίσω, ούτε αδικήθηκε από την αντικανονική συμμετοχή του Βάλνερ για να μπορούμε να μιλήσουμε για αλλοίωση αποτελέσματος.
Να το δούμε και αλλιώς τώρα, αν ο Βάλνερ είχε πιαστεί ντοπαρισμένος θα αποκλειόταν και πάλι χωρίς όμως να αφαιρεθούν βαθμοί από την Καλαμαρία και φυσικά χωρίς να δωθούν στον Ολυμπιακό. Αν εσείς βγάζετε κάποιο λογικό συμπέρασμα πείτε το και σε εμένα… Πάντως αν το πρωτάθλημα καταλήξει να κριθεί υπέρ του Ολυμπιακού επειδή ένας Βάλνερ θεωρήθηκε αντικανονική αλλαγή καθώς είχε παίξει σε μισό φιλικό το καλοκαίρι, ε τότε θα μιλάμε για την υπέρτατη γελοιοποίηση του αθλήματος και την μέγιστη ξεφτίλα από την πλευρά του Ολυμπιακού.
Τα παρακάτω είναι του Αντώνη Καρπετόπουλου:
Το γεγονός ότι η πολιτεία και οι θεσμοί της υπολειτουργούν εδώ και χρόνια, είχε δώσει μέχρι σήμερα στην λεγόμενη «ελεύθερη» τηλεόραση και στην μορφή της δημοσιογραφίας που την συνοδεύει έναν άτυπο αλλά ουσιαστικό ρόλο ελεγκτικού μηχανισμού με ιδιότητες επικίνδυνα διαμορφωτικές για την κοινωνία και την «συλλογική» της συνείδηση. Τώρα που και η δημοσιογραφία καταρρέει, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε, και οι δημοσιογράφοι, στη συνείδηση του κόσμου, αποκαθηλώνονται από την θέση που μόνοι τους κατέλαβαν ως αυτόκλητοι σωτήρες και ως αυθεντίες που μιλούν ex cathedra, είναι ευκαιρία για τους Έλληνες να απαγκιστρωθούν μια και καλή από την χούντα της «ελεύθερης» τηλεόρασης η οποία αντί να λειτουργεί προς ώφελος του λαού κατέληξε να πλάθει ανελεύθερους ανθρώπους, προβάλλοντας εικόνες μονόδρομα και πείθοντας το κοινό ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης εργάζονται για το καλό του, ακριβώς όπως στο «κουρδιστό πορτοκάλι» του Stanley Kubrick.
Μέχρι πρόσφατα αυτό που με έθιγε περισσότερο στην τηλεοπτική ενημέρωση ήταν η ανελέητη συγχώνευση της είδησης και του σχολίου, συχνά σε τέτοιο βαθμό που να δημιουργούνται ειδήσεις υβρίδια στα οποία τα χαρακτηριστικά όρια της πραγματικής είδησης και του σχολίου δεν ήταν πλέον διακριτά, και παρόλο που είναι πάγια θέση μου ότι είναι αδύνατον να μιλήσουμε για κάτι απολύτως αντικειμενικά, στην συγκεκριμένη περίπτωση φτάνουμε στο άλλο άκρο όπου η ειδησιογραφία καταλήγει να είναι το βασίλειο του υποκειμενικού σχολιασμού και της προσωπικής άποψης η οποία μάλιστα με ύπουλο τρόπο αναμειγνύεται με την είδηση. Περιπτωσιολογία και προσωπικές ιστορίες, υπερβάλλον συναισθηματισμός και δραματική μουσική, παράθυρα όπου σχετικοί και άσχετοι καλεσμένοι κρέμονται σαν σταφύλια, φωνές και «αμοντάριστα πλάνα» συνέθεταν και συνθέτουν ένα σκηνικό που η είδηση πρέπει να έχει το απαραίτητο περιτύλιγμα ώστε τα κανάλια να διεκδικήσουν το μεγαλύτερο δυνατό μερίδιο από την πίτα των εσόδων που παρέχουν οι διαφημίσεις. Κι αν αυτό είναι σε ένα βαθμό αναμενόμενο, το εξωφρενικό είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά το περιτύλιγμα και η είδηση έγιναν κι αυτά ένα πράγμα, ένα κράμα, και η είδηση έγινε ένα simulacrum, ένα είδωλο της πραγματικότητας αποσπασμένο από την πηγή του, δηλαδή την ίδια την πραγματικότητα, και γι’ αυτό πλαστό. Στο βωμό της κερδοφορίας, όλα αυτά τα χρόνια, η ελληνική τηλεόραση εξέθεσε και εκθέτει αλύπητα προσωπικές ιστορίες και οικογενειακά δράματα συνηγορώντας σιωπηλά ή εξοθώντας φανερά στην συχνά εσφαλμένη αναγωγή του προσωπικού προβλήματος σε κοινωνικό φαινόμενο και συνθέτοντας τελικά μια πραγματικότητα η οποία, ανεξάρτητα από το αν είναι σωστή ή λάθος, δεν είναι πραγματική αλλά εικονική.
Κι αν αυτό συνέβαινε μέχρι χθες, ήταν ζήτημα χρόνου την συγχώνευση σχολίου – είδησης να την ακολουθήσει μια νέα κατάσταση, μια νέα συγχώνευση, όπου πλέον μέσο και είδηση είναι ένα πράγμα. Η είδηση είναι το μέσο και το μέσο γίνεται είδηση και πάλι από την αρχή σε μια διαρκή ανακύκλωση όπου τίποτα ουσιαστικό δεν προστίθεται αλλά όλα διογκώνονται κι πολλαπλασιάζονται ενώ η αρχική αιτία και η ουσία της είδησης έχουν χαθεί.
Αρχικά πίστευα ότι η αυτή κατάσταση είναι το αποτέλεσμα μιας φατικής λειτουργίας της δημοσιογραφίας, σήμερα συνειδητοποιώ ότι αυτό μάλλον είναι το τελικό στάδιο του αυτισμού της. Η ελληνική ενημέρωση είναι πλέον και διαπιστωμένα αυτιστική. Τι εννοώ;
Η ενημέρωση καταλήγει να είναι ένα σύμπαν από πληροφορίες που δεν έχουν πλέον κανένα λόγο ύπαρξης εκτός από τον σχολιασμό άλλων πληροφοριών οι οποίες με τη σειρά τους συνδέονται με άλλες πληροφορίες οι οποίες επίσης συνδέονται με άλλες κλπ. και όλα τελικά καταλήγουν σε ένα κλειστό σύστημα σχέσεων που καταλήγει να υποβιβάζει την είδηση από γεγονός με βάθος σε απλή σχέση γεγονότων χωρίς βάθος, σχέση μεταξύ σχέσεων Έτσι, υπονομεύεται η πραγματική αξία του γεγονότος και χάνεται η επαφή του με τα εξωγενή ουσιαστικά αίτια καταλήγοντας να ενυπάρχει μέσα σε αυτό το δίκτυο σχέσεων που λειτουργεί σαν μια αυτόνομη, ανεξάρτητη και αυτοδύναμη οντότητα η οποία έχει την δύναμη να συμπαρασύρει και να αποσπάσει την κοινή γνώμη που παρακολουθεί ανυποψίαστη, κάνοντας την να χάσει την ουσία της είδησης και να ξεχάσει τι την ενδιαφέρει πραγματικά να ξέρει, ίσως και να την διαπαιδαγωγήσει ώστε να μην την ενδιαφέρει καν να ξέρει τι θέλει αλλά να ανταποκρίνεται απλά παθητικά ώστε να μπορεί να την κατευθύνει. Μάλλον αυτός να είναι και ο τελικός στόχος ο οποίος όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση μοιάζει να αποτυγχάνει και γι’ αυτό είναι υπεύθυνη η ίδια η μορφή της ενημέρωσης η οποία για χρόνια διαπαιδαγώγησε το κοινό τρέφοντας το, όχι με κριτική σκέψη, αλλά με καχυποψία. Ήταν αρκετό να ακουστεί το όνομα κάποιου και να εκφραστούν υποψίες ώστε να στιγματιστεί κοινωνικά ακόμα κι αν τα δικαστήρια τελικά τον αθώωναν. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει τώρα που η δύναμη των δημοσιογράφων στρέφεται κανιβαλιστικά εναντίον της ίδιας της δημοσιογραφίας κι αυτό δεν είναι παρά η λογική απόρροια μιας σειράς χαρακτηριστικών της ελληνικής δημοσιογραφίας τα οποία η ίδια καλλιέργησε για χρόνια και τα συνέδεσε με τον ρόλο της ίδιας αλλά και τον ρόλο τον media στην ελληνική κοινωνική και πολιτική σκηνή.
Ο ρόλος της «ιδιωτικής» τηλεόρασης δεν ήταν ποτέ δημιουργικός, δεν την ενδιέφερε άλλωστε ποτέ να είναι υγιής δέκτης που δρα συνθετικά παρά μόνο να λειτουργεί μονόδρομα ως πομπός, και για αυτό προφανώς ο λόγος της ήταν δεν ήταν ποτέ αναλυτικός αλλά μάλλον υπήρξε από καταγγελτικός έως καταστροφικός και συνεχίζει να είναι ακόμα κι όταν στρέφεται κατά του εαυτού της. Δεν λειτούργησε ποτέ συνθετικά, δεν λειτούργησε ποτέ προς ώφελος του πολίτη, απλά τον τάιζε την μιζέρια του ή την μιζέρια των άλλων, πάντα μονόδρομα, ποτέ αμφίδρομα γιατί είχε εξ’ αρχής ως στόχο να ελέγξει και να χειραγωγήσει τον νεοέλληνα για να αποκτήσει ισχύ εξουσίας ώστε να μπορεί να ελέγχει το κράτος και τους θεσμούς του.
Τελικά, μετά από μερικά χρόνια «ελεύθερης» ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, η ελληνική δημοσιογραφία πέτυχε τον στόχο της, συσσώρευσε τόση δύναμη και κατέχει τόση εξουσία που πλέον είναι η ίδια ή ανώτερη αρχή και αυτό είναι το κυρίαρχο συμπέρασμα από την πρόσφατη υπόθεση Ζαχόπουλου στην οποία αυτό που μέχρι στιγμής θεωρώ ως μέγιστη αποκάλυψη είνα η σχέση της δημοσιογραφίας με τα κέντρα εξουσίας. Είναι προφανές ότι ο ρόλος της δεν είναι πλέον απλά αυτός του κοινωνικού σχολιαστή – διαμορφωτή που είναι αποσπασμένος από την πολιτεία και την πολιτειακή εξουσία και ασκεί επιρροή μόνο στον λαό. Πλέον κάποιοι δημοσιογράφοι, έχοντας το έρεισμα στον λαό ως κεκτημένο αφού αυτόκλητα αναγορεύθηκαν προστάτες των κοινωνικών συμφερόντων και ο ελληνικός λαός το δέχθηκε, ή καλύτερα δεν το αρνήθηκε, έχουν την δύναμη, εκτός του να μεταπηδούν οι ίδιοι στην πολιτική, να εκθέτουν υπουργούς και κυβερνήσεις σε σημείο που κάποιοι να πηδούν από μπαλκόνια, να προστατεύουν κάποιους από τη δικαιοσύνη, να συζητούν με κυβερνητικά στελέχη, να συναλλάσσονται μαζί τους, και ίσως να ζητούν ανταλλάγματα, ενδεχομένως ακόμα και να εκβιάζουν για ανταλλάγματα.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αφού τα κατέκτησε όλα και δεν έχει πλέον τίποτα άλλο να διεκδικήσει, αφού η ίδια πλέον είναι η απόλυτη αρχή που εξουσιάζει, ελέγχει και καταστρατηγεί όλες τις άλλες. ήταν μάλλον αναμενόμενο η ίδια η καταγγελτική δημοσιογραφία, που ποτέ δεν έμαθε να είναι κάτι άλλο και ποτέ δεν έδειξε στον λαό ότι του αξίζει κάτι άλλο, να στραφεί στον ίδιο της τον εαυτό και να αρχίσει να αυτοκατασπαράζεται.
Προς τι η έκπληξη; Το μυαλό είναι ο στόχος…
Χάθηκα, το ξέρω… Αλλά φταίει που η χώρα αυτή μου δίνει τόσο feedback για να γράψω που τελικά δεν γράφω τίποτα… Σήμερα θα κάνω όμως μια απόπειρα!
Παραλογισμός 1: «Σε ευχαριστούμε cancer που σάπισες τον πάτερ» έγραφε μια αφίσα στο κέντρο της Αθήνας και το ρεπορτάζ της TV έλεγε ότι το σύνθημα κάνει κάποιους να θίγονται ως Έλληνες, εγώ λέω ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να θίγονται ως άνθρωποι. Περισσότερα εδώ σε ένα post που με κάλυψε απόλυτα.
Παραλογισμός 2: Όποιος δεν καταλαβαίνει ότι το γεγονός ότι η Τσέκου κρατείται δεν στέκει ούτε νομικά, ούτε λογικά, είναι ηλίθιος, εκτός εαν υπάρχουν στοιχεία που αποκρύπτονται από την δημοσιότητα.
Παραλογισμός 3: Τι θα πει δημοσιογραφικό απόρρητο; Ποιος έχει το δικαίωμα να το επικαλείται και πότε; Εδώ μιλάμε για βίντεο που είναι προϊόν υποκλοπής και ο υποκλοπέας πρέπει να διώκεται ποινικά εκτός εάν το βίντεο αποδεικνύει την ύπαρξη κακουργηματικών πράξεων.
Παραλογισμός 4: Ε καλά, τι να λέμε; το γεγονός ότι η κυβέρνηση κάνει business με δημοσιογράφους είναι για γέλια και για κλάματα μαζί.
Παραλογισμός 5: Σε κάθε πολιτισμένη χώρα μετά από ένα τέτοιο γεγονός ή θα είχε τοποθετηθεί δημόσια ο πρωθυπουργός ή θα είχε πέσει η κυβέρνηση.
Παραλογισμός 6: Και καλά, λογικό ο Καραμανλής να κρύβεται αυτές τις μέρες, προσπαθεί να κερδίσει χρόνο μέχρι να κοπάσει η θύελλα, οι υπόλοιποι που είναι;
Παραλογισμός 7: Την όλη ιστορία με τον Ζαχόπουλο πάει να την εκμεταλευτεί ο ΛΑ.Ο.Σ., αυτό δεν είναι παραλογισμός. Ο παραλογισμός είναι ότι την εκτενέστερη ανάλυση για την υπόθεση με το DVD δεν την έκανε ούτε ο Λυκουρέζος, ούτε ο Χατζηνικολάου, ούτε ο Παπανδρέου, ούτε η Παπαρήγα, ούτε ο Αλαβάνος… την έκανε ο Άδωνις Γεωγιάδης!
Παραλογισμός 8: Την μεσημεριανή ζώνη της Ελληνικής TV την απασχολεί περισσότερο η ροζ ιστορία με το εξώγαμο του Πασχάλη παρά του Ζαχόπουλου!
Παραλογισμός 9: Η εξέλιξη των ελληνικών hairstyle όσο καιρό λείπω στην Ολλανδία υπήρξε ραγδαία, ένας στους τρεις πιτσιρικάδες κυκλοφορεί με γλάστρα στο κεφάλι και το μαλλί έχει γίνει ένα υπερεπιτηδευμένο διακοσμητικό στοιχείο στο οποίο κυριαρχεί το τζελ, η λακ ή το σαπούνι και οι τρίχες έρχονται σε δεύτερη μοίρα… Ίσως και το υπόλοιπο κεφάλι με ότι αυτό περιέχει.
Παραλογισμός 10: Η μπάλα που παίζει η ΑΕΚ και ο τρόπος που κερδίζει ο Ολυμπιακός παίζοντας επίσης χάλια!
Ελλάντα… Πόσο τροφή μου δίνεις!!!
Ο χρήστης Little John λέει:
χάρη…άμα γίνεις ζάμπλουτος και πολύ διάσημος,θα καταδέχεσαι να μας μιλάς ρε?
Ο χρήστης Haris λέει:
nai re file… ti eimai egw? san ton allon ton filo mas ton nobelista pou mas klanei?
Ο χρήστης Haris λέει:
ton malaka
Ο χρήστης Haris λέει:
h san th prohn mou pou twra pou phre oscar den mou milaei
Ο χρήστης Little John λέει:
πολύ χαίρομαι ρε χαρη που θα πιάσεις την καλή να πούμε…
Ο χρήστης Little John λέει:
χαχαχα
Ο χρήστης Haris λέει:
ti dwro na sou parw?
Ο χρήστης Little John λέει:
εναν τσαμπιο λι θα ήθελα να δω με το θρύλο αν γίνεται…
Ο χρήστης Haris λέει:
tha sou parw dwro ton thrylo
Ο χρήστης Little John λέει:
πουτάνα θα τα κάνω…
Ο χρήστης Haris λέει:
oxi re
Ο χρήστης Haris λέει:
eukola
Ο χρήστης Little John λέει:
θα γεμίσω την ομάδα βραζιλιάνους και δε θα παίζει κανείς άμυνα
Ο χρήστης Little John λέει:
θα το ξεκολιάσουν στα τακουνάκια
Ο χρήστης Haris λέει:
tha th matheis th douleia re
Ο χρήστης Haris λέει:
tha sou parw prwta mia mikrh pae
Ο χρήστης Haris λέει:
ton olympiako volou tha sou parw na matheis na to doulebeis
Ο χρήστης Haris λέει:
kai meta tha sou parw kai ton thrylo
Ο χρήστης Little John λέει:
ε μα το θέμα δεν είναι να μου βγει η παναγία και 4-5 έλκη στομάχοιυ μέχρι να δω τον τσαμπιο λι
Ο χρήστης Haris λέει:
re sy giannnare… na se pw
Ο χρήστης Little John λέει:
πε με
Ο χρήστης Haris λέει:
se peirazei na sou parw th liverpool? giati me ton thrylo den blepw prokoph
Ο χρήστης Little John λέει:
ε μα τι σόι ζάμπλουτος θα’σαι ρε?…υπότιθεται ότι θα κάνεις και τα ανάλογα κουμάντα…
Ο χρήστης Haris λέει:
championship manager paizeis?
Ο χρήστης Haris λέει:
pare kai ksekina na to proponas
Ο χρήστης Little John λέει:
μπα
Ο χρήστης Little John λέει:
υποκατάστα είναι αυτά
Ο χρήστης Little John λέει:
και να σου πω την αλήθεια στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει πρόβλημα!
Ο χρήστης Little John λέει:
νομίζουν όλοι ότι η αλήθεια είναι σαν το παιχνίδι και ακούς ένα κάρο μαλακίες
Ο χρήστης Haris λέει:
nai re… autos einai o skopos tou paixnidiou
Ο χρήστης Haris λέει:
to podosfairo einai to pio laiko spor
Ο χρήστης Little John λέει:
ειναι
Ο χρήστης Haris λέει:
ama den exw parei kai 5 tsampio li me ton OFI pws tha thn pw ston diplano mou sthn eksedra
Ο χρήστης Haris λέει:
h ston proponhth
Ο χρήστης Haris λέει:
afou pleon sto ghpedo o kosmos fwnazei pros ton pagko «pata esc… pata esc»
Ο χρήστης Little John λέει:
Χαχαχαχαχαχα…
Ο χρήστης Little John λέει:
στη μάνα σου το’πες?
Ο χρήστης Little John λέει:
Χαχαχαχαχαχα…
Η Σοφή Αγελάδα είπε:
«Μετά την απομάκρυνση του Βύρωνα, του Γεράσιμου και της Μαριέτας ακολουθεί και αυτή του Sir Takis»
Είδα το debate στον ΣΚΑΙ και μετά κόπηκε το internet (Ζητώ συγνώμη απ’οσους φίλους άφησαν comment και περίμεναν moderation). Έτσι, προφανώς όλες αυτές τις ημέρες δεν διάβασα κανένα blog, δεν είδα καμία συνέντευξη, δεν έχω δει πρωτοσέλιδα εφημερίδων και γενικά έμεινα έξω από το τσουνάμι της ενημέρωσης. Επιπλέον αντί να γράψω στο καπάκι, έδωσα στον εαυτό μου αυτό που ονομάζει ο φίλος μου ο Γιάννης «χρόνο αντίδρασης» (εγώ θα έλεγα ανάδρασης) ώστε να ωριμάσει λίγο η σκέψη μέσα μου και να μην βγάλω βιαστικά συμπεράσματα. Η σκέψη όχι για το τι θα ψηφίσω αλλά για το τι πρέπει να ειπωθεί ως απολογισμός των λεχθέντων.
Προσωπικά θεωρώ ότι όποιος περίμενε το debate για να αποφασίσει τι θα ψηφίσει είναι είτε πολιτικά αναλφάβητος είτε πολιτικά ακροτηριασμένος (δεν λέω ιδεολογικά ευνούχος, έστω ότι αυτό δεν υπάρχει πλέον). Το debate είναι κάτι σαν αυτό που ένας άλλος φίλος μου ονομάζει σκέψεις του «ασανσέρ» ή του «κλιμακοστασίου». Είναι οι σκέψεις τις οποίες κάνει κανείς φεύγοντας μετά από μια σοβαρή διαφωνία ή έναν καυγά και πάντα είναι του τύπου, «έπρεπε να του είχα πει αυτό», «έπρεπε να του είχα πει εκείνο», «αν του έλεγα το άλλο θα τον έβαζε στη θέση του» κλπ. Τέτοιες σκέψεις ήταν αυτές στο debate μόνο που έγιναν φωναχτά και από κάποιους προετοιμάζονταν καιρό. Σκέψεις αποσπασματικές και με χρονοκαθυστέρηση που τις έκανε να φαίνονται ακόμα πιο αποσπασματικές. Λίγα επιχειρήματα, πολλά συνθήματα. Το παρακολούθησα όμως μέχρι τέλους με τον μαζοχισμό αυτού που αγοράζει αθλητική εφημερίδα τον δεκαπενταύγουστο με την ελπίδα ότι έχει γίνει η σούπερ μεταγραφή που θα κάνει τη διαφορά αλλά πάντα καταλήγει να διαβάζει τα της προετοιμασίας και τις υποσχέσεις των παικτών για τίτλο. Όμως το παιχνίδι έχει ήδη παιχτεί τους προηγούμενους μήνες και με το debate είναι απλά σαν το ματς να πήγε στην παράταση. Αγωνιστικά το ματς το είδα ως εξής:
Ο Καραμανλής σε ρόλο τερματοφύλακα μάταια πάσχιζε κουνώντας συνεχώς τα χέρια του να αποκρούσει τα όσα του χρέωσαν όλοι οι υπόλοιποι και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα αυτογκόλ που ο ίδιος και η κυβέρνηση του έβαλαν προ κενής εστίας. Βέβαια, εδώ που τα λέμε, ούτε ο Rene Higuita (video) θα τα κατάφερνε αν ήταν στη θέση του Κωστάκη.
Ο Παπανδρέου από την άλλη έκανε ζέσταμα στο ρελαντί περιμένοντας με υπομονή μήπως και μπει αλλαγή στη θέση του τερματοφύλακα Κωστάκη. Που και που έλεγε χαμηλόφωνα και ευγενικά στον προπονητή, «να παίξω;» χωρίς να παίρνει απάντηση. Παρόλα αυτά επιχείρησε μερικά εύστοχα αλλά χλιαρά σουτ, πάντα από τον πάγκο.
Η Παπαρήγα σε ρόλο αριστερού μπακ αλλά πολύ πίσω, σχεδόν έξω από το γήπεδο, δεν σταμάτησε να πάνε να παίξουνε σε άλλο γήπεδο, με τετράγωνη μπάλα και με άλλους κανονισμούς σύμφωνα με τους οποίους θα έχει εκείνη ρόλο διατητή ώστε να μπορεί να αποβάλει όποιον θέλει με κόκκινη κάρτα με πρώτο και καλύτερο τον Αλαβάνο. Για λόγους αρχής ότι πάσα της δώθηκε την πέταξε άουτ.
Ο Αλαβάνος σε ρόλο φιλότιμου αριστερού χαφ γκρίνιαζε γιατί παρόλο που δεν έιναι ατομιστής και έχει καλή σέντρα, δεν του δίνουν πάσες και δεν τρέχουν να προλάβουν τις δικές του που ομολογουμένως είναι λίγο δυνατές. Επιχείρησε μερικές κούρσες προς την μεγάλη περιοχή αλλά όταν είδε ότι δεν έχει βοήθειες από το αριστερό του μπακ (Παπαρήγα) οπισοχώρησε για να καλύψει τα νώτα του και περιορίστηκε στο να εκτελεί τα φάουλ και τα στημένα με καλές προϋποθέσεις αλλά χωρίς να βάλει γκολ.
Ο Καρατζαφέρης, στην άλλη πλευρά, στο δεξιό άκρο των χαφ, μπέρδευε συχνά την θέση του βγαίνοντας να επιτεθεί από αριστερά καθώς παρότι δεξιοπόδαρος νομίζει ότι διαθέτει καλό αριστερό πόδι και ως παλιά καραβάνα των γηπέδων ξέρει ότι ένα καλό αριστερό σουτ εντυπωσιάζει την εξέδρα και αιφνιδιάζει τον αντίπαλο. Επιχείρησε μερικά αδύναμα αλλά στοχευμένα σουτ και έπεφτε συχνά μόνος του για να πάρει πέναλτι χωρί.
Ο Παπαθεμελής ήταν σαν να μην μπήκε ποτέ στο παιχνίδι. Αν και μάλλον θα ήταν καλύτερος σαν δεξί μπακ, ο ίδιος προσπάθησε να παίξει σε ρόλο αμυντικού χαφ γιατί του αρέσει η θέση και να μη βγαίνει πολύ στα δεξιά. Το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού το πέρασε προσπαθώντας αρχικά να βρει τα πατήματα του στο γήπεδο και στην συνέχεια να αμυνθεί.
Το αποτέλεσμα του debate για εμένα έχει τόση σημασία όσο και αυτό του τραγικού τελικού του Χέιζελ.
Derby λέει η TV και μετά σχεδόν αυτόματα εξαπολύονται από στόματα ένα σωρό βλακείες… Oι δύο αιώνιοι, ο «Τζόλε», ο «Σάλπι», υπόσχεση νίκης, Δηλώσεις από εδώ, δηλώσεις από εκεί, «είμαστε έτοιμοι» λέει ο ένας, «θα ανταπεξέλθουμε στο μεγάλο ματς» δηλώνει ο άλλος, «θα τα δώσουμε όλα», «Πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι», Τα πλάνα του Λεμονή, Τα σχέδια του Πεσέιρο, τα κρυφά χαρτιά και μπλα μπλα, το ελληνικό El Classico κι άλλα τέτοια κλισέ… Κάτι δηλαδή σαν τηλεοπτικό ρεπορτάζ περί ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και περί του ντέρμπυ των εκλογών… Κάθε Κυριακή ντέρμπυ; Εγώ πάντως είμαι ΑΕΚ, ο Σενιόρ Φερέρ θα φέρει την Επανάστα! HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!
Βλέπετε το αρχείο της κατηγορίας Μπαλίτσα
Crazy Cows 
