Μεταξύ μαλακίας και ουτοπίας

Διαβάζω τα μπλογκς κάποιων φίλων και αναρωτιέμαι αν τελικά υπάρχει πάτος σε αυτό το χάσμα μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπίας. Αυτός είναι ο καιάδας που η ελληνική αριστερά πετάει τα παιδιά της εδώ και 35 χρόνια.

Αρχικά, είναι πολύ ευρύς ο όρος «Αριστερά» για να περιγράψει με σαφήνεια την σημερινή στάση ή μάλλον το συνονθύλευμα από πολλές διαφορετικές στάσεις κομμάτων – συνδικαλιστών – οργανώσεων κλπ που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς. Ο Αλέξης (και δεν ξέρω αν συμφωνούν όλες οι συνιστώσες) θέλει δημοψήφισμα για το ΔΝΤ λες και ο λαός απαρτίζεται από οικονομολόγους, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι με αυτόν τον τρόπο νομιμοποιεί τον Καρατζαφέρη που ζητάει κι αυτός δημοψηφίσματα every now and then. Στον Περισσό η Αλέκα φαντασιώνεται τα κεφάλια των πλουτοκρατών (των οποίων τα ονόματα τα ξέρει αλλά δεν τα λέει) σε πιάτο και την επανάσταση να ξεκινάει αύριο από το σύνταγμα αλλά να την κάνουν κάποιοι άλλοι, όχι τα λαμόγια οι νεοέλληνες που ονειρεύονταν πισίνες και αυτοκίνητα, χωρίς βέβαια να μας λέει που θα βρεθούν αυτοί οι άλλοι και φυσικά χωρίς να αναρωτιέται αν υπάρχουν και πόσοι είναι (ελάχιστοι). Οι εξωκοινοβουλευτικοί λένε κι αυτοί τα δικά τους αλλά δεν ακούγονται, (και πως να ακουστούν; δεν φτάνουν λίγες εφημερίδες και λίγα blogs).Η όλη κατάσταση απλά σκιαγραφεί με λίγο μεγαλύτερη σαφήνεια από ότι στο παρελθόν το πόσο έχει εκφυλιστεί, μαζί με όλα τα άλλα, και η αριστερά. Αυτός είναι κι ο λόγος που ο Έλληνας είναι πλέον τόσο απαισιόδοξος, και στατιστικά, παρόλο που τα ποσοστά των άλλων πέφτουν τα αριστερά κόμματα μένουν περίπου στα ίδια χωρίς να πιστώνονται την λαϊκή οργή.

Διάβαζα σε φιλικό μπλογκ ότι εδώ και δύο βδομάδες «γίνονται ζυμώσεις κι αυτό είναι θετικό και μπλα μπλα μπλα». Αυτά είναι όμορφα αλλά τουλάχιστον αστεία, οι ζυμώσεις δεν γίνονται εδώ και δυο βδομάδες αλλά επί 35 χρόνια. Στο μεταξύ μεσολάβησαν η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η είσοδος της χώρας στην ΕΕ, η είσοδος στην ΟΝΕ, οι Ολυμπιακοί αγώνες κλπ κλπ. Είναι άλλοι λοιπόν αυτοί που ζυμώνουν και διαμορφώνουν τις εξελίξεις, η αριστερά δεν ζυμώνει, απλά κοσκινίζει τις εξελίξεις οι οποίες τρέχουν και επί 35 χρόνια απλά βυθίζεται στον διχασμό γιατί ο καθένας κρατάει διαφορετικό κόσκινο, βλέπει μόνο μέσα από αυτό και χάνει την πραγματικότητα. Και δικαιολογημένα, το να περιμένουμε από την αριστερά (αυτή την αριστερά), αυτή τη στιγμή, σε περίοδο κρίσης και χωρίς να υπάρχει ψυχραιμία, να κάνει αυτό που δεν κατάφερε εδώ και 35 χρόνια, δηλαδή να συνταχθεί σε ένα ενιαίο μέτωπο, να ανοίξει τα αυτιά της και να ακούσει (αντί να καπελώνει ή να εξοστρακίζει) τις φωνές των μη ενταγμένων και να βρει πραγματικές προτάσεις για το μετά, απαιτεί περισσότερο πίστη στη μεταφυσική από όσο οι περισσότεροι από εμάς (αριστεροί όντες) θα μπορούσαμε να δεχθούμε. Η αριστερά είναι στον κόσμο της, αδυνατεί όχι μόνο να κάνει προτάσεις, αλλά να κάνει στοιχειώδεις αναλύσεις, να παράξει αναγνώσεις της πραγματικότητας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δηλώσεις Παπαρήγα για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, όταν έβγαινε από το μέγαρο Μαξίμου, «Να σταματήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων». Αυτή ήταν η βαθυστόχαστη ανάγνωση της Αλέκας, αυτό βρήκε να πει για την έκρηξη μιας συσσωρευμένης κοινωνικής οργής που πυροδοτήθηκε από την εκτέλεση ενός μικρού παιδιού.

Και ρωτάω λοιπόν, μετά από αυτό για ποιο λόγο να συνταχθεί κάποιος μη ενταγμένος με την Αλέκα; Για ποιο λόγο να συμπορευθεί με το ΠΑΜΕ ή με τον Τσίπρα; Για ποιο λόγο να επιθυμεί κανείς μια συστημική αλλαγή που θα έρθει από κάποιους σαν αυτούς; Γιατί αν δεν έρθει από αυτούς δεν έρθει από κανέναν για έναν πολύ απλό λόγο… Γιατί το όνειρο των υπολοίπων δεν είναι η σοσιαλιστική ουτοπία αλλά μια μαύρη Καγιέν. Προσωπικά, δεν θέλω επανάσταση γιατί δεν εμπιστεύομαι κανέναν για να την κάνει (και μη μου πείτε θα την κάνει ο λαός γιατί ειδικά αυτόν τον λαό δεν τον εμπιστεύομαι, δεν έχω κανένα λόγο)

Κάποια φίλη σε ένα blog, απέδιδε την έλλειψη εναλλακτικής πρότασης από την αριστερά στο γεγονός ότι δεν είχε προβλέψει την κρίση… Λάθος! Τι δεν είχε προβλέψει; Την κατάρρευση μιας οικονομικής δομής που βασίζεται στο χρέος και την υπεραξία και λέγεται καπιταλισμός; Μα όχι απλά το έχει προβλέψει αλλά πάνω σε αυτό χτίζεται όλη η ρητορική και η ιδεολογία της, αυτό διδάσκει ότι θα συμβεί, αυτή η κατάρρευση είναι η δικαίωση και μαζί η λύτρωση που περιμένει η αριστερά και αντί να πιάσει την ευκαιρία, να δώσει προτάσεις και απαντήσεις, αυτή μπροστά στην ιστορική συγκυρία δεν είναι έτοιμη (και δεν είναι η πρώτη φορά). Τραγικό είναι αυτό, δεν συμβαίνει κάτι που ήταν μη αναμενόμενο αλλά ακριβώς το αναμενόμενο και είναι αυτονόητο ότι το είχε προβλέψει. Γιατί, αν δεν το είχε προβλέψει τότε η επιστημονικότητα την οποία επικαλείται η αριστερά (και ειδικά το ΚΚΕ) όταν μιλά για ζητήματα οικονομίας (και μάλιστα όχι μόνο για ανάλυση της ήδη υπάρχουσας κατάστασης αλλά και για σύνθεση) δεν είναι παρά ένας επιστημονισμός της κακιάς ώρας (δεν είναι ακριβώς τόσο χάλια αλλά τέλος πάντων).

Στην τελική, δεν χρειάζονται πολλές σκέψεις και συζητήσεις για να βρει η αριστερά ποια τρύπα πρέπει να βουλώσει πρώτα όταν το πλοίο βουλιάζει, ειδικά όταν οι τρύπες ανοίγονταν μια μια στην διάρκεια των 35 χρόνων μεταπολίτευσης και μαζί με τους άλλους τις άνοιγε και η ίδια η αριστερά ή έστω τις έβλεπε να ανοίγουν και δεν τις έκλεινε. Στην τελική από την αριστερά, και ειδικά από αυτή την αριστερά που ήταν μέσα στο καράβι (την κοινοβουλευτική) δεν θα έπρεπε να περιμένει ο λαός την σωτηρία την ύστατη ώρα, θέλαμε προτάσεις πολύ πιο πριν, δεν τις έδωσε και είναι υπόλογη γι’ αυτό. Η αριστερά (και ειδικά η κοινοβουλευτική) έχει κι αυτή το δικό της μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι βουλιάζει το καράβι, όχι το μεγαλύτερο μερίδιο, αλλά μεγάλο… Άλλωστε η κρίση εκτός από οικονομική είναι και κοινωνική και πολιτική (εδώ και 35 χρόνια) και αυτό το κουβαλάει στα σπλάχνα της και η αριστερά.

Τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι πολύ νευριασμένος με όλα, δεν υπάρχει σοβαρότητα πουθενά, δεν υπάρχει καμία σοβαρή ανάλυση, δεν υπάρχει τίποτα για να πιαστεί κανείς και να ελπίζει, και κυρίως δεν υπάρχει κανένας που να μπορώ να πω ότι είναι καθαρός και δικαιούται να μιλάει, όλα βρωμάνε, κι εγώ ακόμα. Αυτό που με ενοχλεί πιο πολύ όμως είναι ότι όλα τα παραπάνω τα αποδίδω εξίσου στην αριστερά η οποία με κάνει να μην ελπίζω σε τίποτα και να μη θέλω να ελπίζω ακριβώς γιατί η ελπίδα έχει καταλήξει να είναι ο αυτοσκοπός για την αριστερά. Δεν ενδιαφέρει πλέον η αλλαγή πρακτικά και πραγματικά αλλά η ελπίδα για την αλλαγή με πίστη σε ένα συγκεκριμένο τρόπο που θα την φέρει. Είναι ο ίδιος λόγος, η αναζήτηση της ελπίδας, που κάνει κάποιους να πιστεύουν στον θεό. Το να περιμένω κάτι θετικό σήμερα από την αριστερά προϋποθέτει λοιπόν κάτι σαν θρησκευτική πίστη αλλά πλέον προτιμώ να είμαι πραγματιστής και κυνικός παρά ουτοπιστής, αιθεροβάμον και, ακόμα χειρότερα, πιστός. Δεν ελπίζω λοιπόν και δεν θέλω να ελπίζω και γι’ αυτό δεν θα συμπαραταχθώ με κανέναν, στην τελική κάποιοι αριστεροί δεν άκουσαν τύπους σαν τον Καστοριάδη, γιατί να ακούσουν εμένα, εσένα… Άσε που με όλους αυτούς που βλέπω να διεκδικούν την αλλαγή δεν πιστεύω πια ότι η επανάσταση θα είναι καλύτερη από το ΔΝΤ… Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα της Αριστεράς σήμερα είναι οι αριστεροί.

(πριν βιαστείτε να μου αποδώσετε οτιδήποτε, διαβάστε μερικά ακόμα ποστς σε αυτό το blog, μπορεί να αλλάξετε γνώμη)

Μαμά, μπαμπά, με δείχνει η τηλεόραση!

Στην τηλεόραση που θα με καλέσουν θα μιλήσω για την τελευταία μου φωτογράφιση και στην επόμενη φωτογράφιση θα βγω λίγο πιο προκλητικά για να με ξαναδείξει η τηλεόραση και την επόμενη φορά που θα πάω στην τηλεόραση θα δείξω και λίγο βυζί (λίγο μόνο) να γίνω πιο πόπιουλαρ μπας και βρεθεί κανένας πενηνταπεντάρης λεφτάς κι εργένης να με πάρει από τα αλώνια στα σαλόνια, να κάνουμε κι έναν γάμο (σε εκκλησία πάντα) με είκοσι χιλιάδες καλεσμένους και ζωντανή σύνδεση με το δελτίο των 9, να κάνουμε κι ένα παιδί να το φωτογραφίζουμε κι αυτό εδώ κι εκεί, χωρίς να το ρωτήσουμε… Μέχρι να μπει τρίτο πρόσωπο ανάμεσα μας, να τσακωθούμε και να αποφασίσουμε το διαζύγιο και να στείλουμε και δελτίο τύπου… πριν καταθέσουμε αίτηση διαζυγίου…

Μέσα σε αυτό το σύμπαν των τηλεοπτικά διαζευγμένων, ερωτευμένων, παντρεμένων και σε όλες τις περιπτώσεις τηλε-εκδιδομένων η Τζούλια θα μπορούσε να είναι η πιο αξιοπρεπής όλων αν δεν είχε πει αυτό το «εμού και του ιδίου» αναφερώμενη στην κάμερα που την κατέγραφε και ισχυριζόμενη αρχικά ότι δεν γνώριζε. Αντίθετα, από την αρχή θα έπρεπε να είχε πει σε όλους αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες της κάτι άλλο, «ναι ρε μαλάκες, έκανα τσόντα και το έκανα για τα λεφτά», κι αυτό είναι τουλάχιστον ειλικρινές και σίγουρα λιγότερο χυδαίο από την σχεδόν καθολική, συγκαλυμμένη χυδαιότητα που παρελαύνει στην TV πίσω από μια μάσκα σοβαροφάνειας, ηθικολογίας και καθωσπρεπισμού.

Ίσως σας φανεί σοκαριστικό, αλλά θεωρώ ότι το πορνό είναι πιο ειλικρινές και καθαρό σαν προϊόν από αυτό που πλασάρει η ιδιωτική τηλεόραση καθημερινά. Αυτό βέβαια με την προϋπόθεση ότι γίνεται με τη συγκατάθεση των συμμετεχόντων, συνήθως μιας ενήλικης κυρίας και ενός ενηλίκου κυρίου, ή ακόμα και σε πιο μπερδεμένους συνδυασμούς, κύριος με κύριο, κυρία με κυρία, κύριοι και κυρίες κλπ αλλά μεταξύ ενηλίκων πάντα. Εκτός από τος πιθανούς συνδυασμούς μεταξύ των παρτενέρ στην τσόντα τα πράγματα είναι συνήθως ξεκάθαρα, δεν σε μπερδεύει κάτι, πληρώνεις την τιμή που ορίζει ο παραγωγός και ξέρεις περίπου τι θα δεις και πως. Αν θες υπόθεση βρίσκεις μια ταινία με υπόθεση, αν όχι βρίσκεις μια χωρίς, πάντα όμως είναι χωρίς διαφημίσεις και διακοπές και κουραστικές αναβολές. Αν δεν σου αρέσουν τα προκαταρκτικά πας στο κυρίως πιάτο με fast forward και αν σε τρώει η περιέργεια με τον ίδιο τρόπο το πας στο τέλος, αν και μάλλον ξέρεις από την αρχή τι θα γίνει στο τέλος, εκτός αν είσαι πολύ μικρός ή πολύ αθώος και δεν ξέρεις ακόμα ότι τα μωρά ΔΕΝ τα φέρνει ο πελαργός! (sorry guys) Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, σε κάθε περίπτωση, στην τσόντα υπάρχει, αρχή, μέση και κυρίως τέλος (και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα).

Αντίθετα στο ελληνικό τηλεοπτικό σύμπαν δεν υπάρχει αρχή και κυρίως δεν υπάρχει τέλος. Επικρατούν τα συνεχή υπονοούμενα, τα ψευτο-κουτο-πόνηρα σχόλια, το cliché και κακόγουστο σεξουαλικό χιούμορ, τα αβυσσαλέα ντεκολτέ και οι κοντές φούστες, η περιφορά μιας ανικανοποίητης ή και επιτηδευμένης λαγνείας από δημοσιογράφους, παρουσιαστές, καλεσμένους, ηθοποιούς, τραγουδιστές, μοντέλα, στάρλετς της μιας νύχτας, παίκτες τηλεπαιχνιδιών κλπ κλπ. Για να επιστρέψω στην αναλογία με την τσόντα η ελληνική TV είναι σαν ερωτικό παιχνίδι που μένει στα προκαταρκτικά, τα οποία μοιάζουν να αφήνουν μια διαρκώς επεκτεινόμενη και ανακυκλούμενη υπόσχεση για σεξ, για ένα σεξ που διαρκώς αναβάλλεται και τελικά ποτέ δεν γίνεται, κι όταν πάει να ξεκινήσει κόβεται ή καλύτερα όταν κόβεται δίνει την εντύπωση ότι θα ξεκινούσε.

Μπορώ να βρω πάρα πολλά παραδείγματα, ξεκινώντας από τα προφανή και άμεσα που ακολουθούν είτε τα Μπερλουσκονικά τηλεοπτικά πρότυπα είτε αυτά των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Στην πρώτη περίπτωση η βασική Μπερλουσκονική ιδέα (την οποία μοιάζει να επιθυμεί να ακολουθήσει και στην πολιτική) είναι απλή και γι’ αυτό επιτυχής. Γεμίζουμε ένα πάνελ με ωραίες νέες γυναίκες, κατά προτίμηση ημίγυμνες, ή ακόμα καλύτερα ελαφρά ντυμένες. Η δουλειά τους είναι κυρίως να λικνίζονται, με τρόπο που υπόσχεται να αποκαλύψει, είτε από πρόθεση είτε από ατύχημα, περισσότερα από όσα ποτέ θα επιτρεπόταν πραγματικά στον θεατή να δει (και από όσα ποτέ θα δει). Συνεργός και συνάμα εμπόδιο στην θέαση ο χειριστής της κλειδαρότρυπας, ο καμεραμάν, ο οποίος με βιαστικά πλάνα θα δείξει κλεφτά και στιγμιαία τον ποπό ή το στήθος της χορεύτριας χωρίς όμως να επιμείνει σε αυτά τα σημεία, όλα είναι τόσο έντεχνα φτιαγμένα ώστε να κατανέμουν σωστά τις δόσεις τυχαιότητας και σκοπιμότητας του πλάνου, ώστε παίζοντας με τον τηλεθεατή να του γενούν διαρκώς και να μεταθέτουν την προσδοκία… Για ποιο πράγμα; ίσως για ένα στιγμιαίο βλέμμα στο εσώρουχο, για λίγο παραπάνω εκτεθειμένο στήθος από όσο συνήθως, για λίγο περισσότερο μπούτι και έτσι η προσδοκία διατηρείται, μετατίθεται, διογκώνεται μέχρι που στο τέλος… Στο τέλος «κυρίες και κύριοι ένα διάλλειμα για διαφημίσεις!». Στοιχεία από το παραπάνω μοντέλο τηλεόρασης μπορείτε να βρείτε σε πολλές πρωινές εκπομπές, σε κάποια μεσημεριανά προγράμματα, μερικώς στις ειδήσεις του Star και βεβαίως στον Θέμο Αναστασιάδη.

Στην δεύτερη περίπτωση, η λογική του πρώην ανατολικού μπλοκ είναι παρόμοια αλλά λίγο πιο ακραία, κι αυτό όχι γιατί το γυμνό ή το λάγνο είναι ακραίο από μόνο του, αλλά γιατί γίνεται ακραίο όταν αποτελεί αυτοσκοπό και καταλήγει να εισβάλλει παντού, ακόμα κι εκεί που δεν έχει θέση. Κάπως έτσι μια όμορφη κοπέλα καταλήγει να γδύνεται μπροστά σε χάρτες με θερμοκρασίες, ανέμους και βαρομετρικά, εκφωνώντας το δελτίο καιρού σαν sexy Μελανίτης. Βέβαια η ελληνική πρωτοτυπία θριαμβεύει και εδώ, γιατί ενώ η Ρωσίδα πρωτοπόρος «Πετρούλα» δεν δίστασε να γδυθεί εντελώς, η ελληνική εκδοχή της, έφτασε μέχρι τα εσώρουχα και για να μπορέσει να κρατήσει το ενδιαφέρον των τηλεθεατών αμείωτο χωρίς να χρειαστεί να βγάλει κι άλλα, επιστράτευσε ένα αφόρητα επιτηδευμένο νάζι, με την ελπίδα να καλύψει τη διαφορά στήθους… Στήθος το οποίο δεν θα είχε πρόβλημα να μας δείξει αν δεν υπήρχε το ραδιοτηλεοπτικό. Άλλωστε γι’ αυτό υπάρχουν και οι γυμνές φωτογραφίσεις σε περιοδικά, κάπως πρέπει να ζήσουν και αυτά…

Κι αν τα παραπάνω είναι τα άμεσα και προφανή, η ιστορία της τηλεοπτικής λαγνείας, της μετατιθέμενης σεξουαλικότητας, της πονηρής κλεφτής ματιάς που γεννά την επιθυμία της προσδοκίας και την προσδοκία της επιθυμίας, είναι μόνο η αρχή της από τηλεοράσεως διείσδυσης στο άβατο του άλλου.
Είναι εκπληκτικό και μαζί τρομακτικό το πώς ακόμα και η μαγειρική γίνεται αντικείμενο και αφορμή για την καλλιέργεια του φαντασιακού, για παιχνίδι με σεξουαλικά υπονοούμενα, κι ακόμα κι όταν το ερωτικό και λάγνο μοιάζει να απουσιάζει παντελώς αυτό που παραμένει ίδιο με αυτά που περιγράφονται παραπάνω είναι η έκθεση των κάθε είδους αποκρύφων με τρόπο αντικανονικό και χυδαίο σε βαθμό ενοχλητικό όταν συχνά όλο αυτό φέρει μια επίπλαστη μάσκα ηθικής, καλοσύνης και φιλανθρωπίας από την πλευρά των τηλεοπτικών παραγωγών.

Έτσι, αφού σου μαγειρέψουμε και οι έξι και διαλέξεις με ποιον θα πας ταξίδι, σου φτιάχνουμε το σπίτι, το εστιατόριο, το ξενοδοχείο, διακανονίζουμε τα χρέη σου και τελικά σου βρίσκουμε νύφη ή γαμπρό, κατά προτίμηση αγρότη, ή αν έχεις χωρίσει σε αφήνουμε να έρθεις σε εμάς να ξεφτιλίσεις τον πρώην σου στο πανελλήνιο που θα σε κοιτάζει αποσβολωμένο καθώς θα ξοδεύεις το Γουορχολικό δεκαπεντάλεπτο σου. Αυτό που θέλουμε γι’ αντάλλαγμα σε αυτά τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας είναι τα άπλυτα σου, τα απόκρυφα σου, τα απαγορευμένα σου, τελικά εσένα τον ίδιο να σε ταΐσουμε στο τηλεοπτικό κοινό που είναι έτοιμο να σε φάει, από μίσος ή από αγάπη (όπως στην ταινία «το άρωμα»).

Η προσδοκία του τηλεθεατή, δεν είναι το καλό ή το κακό, είναι η προσδοκία της κλειδαρότρυπας, η ηδονή από την κλεφτή ματιά από τον καναπέ του στο απαγορευμένο του άλλου, στο απαγορευμένο του σώματος του, στο απαγορευμένο του χώρου του, στο απαγορευμένο των συναισθημάτων του, στο απαγορευμένο του παρελθόντος του, του παρόντος του, των προσδοκιών του άλλου για τον μέλλον… Στο απαγορευμένο της ζωής του, το ιδιωτικό! Ακόμα κι αν μας φαίνεται ότι αυτό δεν έχει να του δώσει κάτι άμεσα, είναι βέβαιο ότι ο τηλεθεατής θα βρει κάτι να πάρει. Ενδεχομένως να ικανοποιήσει την δίψα του για ασφάλεια, ή να επιβεβαιώσει τις ανασφάλειες του, πιθανόν να αναζητήσει την θέση του ανάμεσα στους άλλους, να βρει κοινά και διαφορές με τους άλλους, σε κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι θα βρει λόγο και τρόπο να ετεροπροσδιοριστεί, ταυτιζόμενος ή διαφοροποιούμενος με τους πρωταγωνιστές που βλέπει στον δέκτη του.
Σε αυτό που περιγράφεται πιο πάνω, η επαφή με το άλλο, με τον άλλο, δεν είναι άμεση, δεν είναι διαλεκτική, δεν είναι καν διαδραστική. Είναι μια κατανάλωση που γίνεται αποκλειστικά από την οθόνη, παθητικά, γραμμικά και κυρίως μοναχικά! Όπως συνήθως καταναλώνεται και το πορνό…
Κάπου εδώ τραβάω την γραμμή και αφήνω να σκεφτεί ο καθένας μόνος του τι είναι πιο ηθικό, πιο έντιμο, πιο ανθρώπινο ή ίσως λιγότερο απάνθρωπο.

Τη δική μου άποψη θα την πω επιστρέφοντας στα της τσόντας. Το πρόβλημα της ελληνικής τηλεόρασης με την Τζούλια δεν είναι ηθικό, δεν αφορά μια συνείδηση για ένα κοινό καλό ή για μια δημόσια αιδώ που εθίγη. Το πρόβλημα τους δεν έχει να κάνει με κάποιο είδος ενδιαφέροντος για το καλό της ίδιας της κοπέλας. Το πρόβλημα τους είναι ότι δεν μπορούν να είναι οι ίδιοι οι παραγωγοί της τσόντας, οι ίδιοι παράγουν μόνο προκαταρκτικά, κλειδαρότρυπα χωρίς εκτόνωση, αυτό τους ενδιαφέρει, αυτό ανεβάζει θεαματικότητες και πουλάει τηλεοπτικό χρόνο για διαφημίσεις. Άλλωστε μέχρι τόσο τους επιτρέπει το ΕΣΡ. Η Τζούλια, ένα από τα υποπροϊόντα αυτής της TV και ένα από τα κύρια θέματα της κλειδαρότρυπας τους τα χάλασε, άνοιξε τη πόρτα, ξέφυγε από τα διαρκή προκαταρκτικά της ελληνικής TV, από τα κλεφτά πλάνα που αναζητούσαν να δείξουν στιγμιαία το στρινγκ της και έκανε βρώμικο σεξ μπροστά σε όλους υπό το φως των προβολέων και με την παρουσία κάμερας.

Αυτόματα, αυτό σήμανε και τυπικά ένα τέλος, το τέλος της αθωότητας της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης, ή καλύτερα της αθωότητας την οποία επιχειρούσε να πλασάρει η ελληνική TV χωρίς όμως να είναι καθόλου αθώα. Η Τζούλια άλλωστε είναι παιδί (ίσως το παιδί, με οριστικό άρθρο) της ιδιωτικής τηλεόρασης καθώς εκεί βρέθηκε από μικρή, εκεί μεγάλωσε, εκεί ενηλικιώθηκε κι έγινε γνωστή, εκεί δημοσιευόταν η ζωή της, εκεί αρχικά απολογήθηκε λέγοντας ψέματα για το DVD και εκεί αργότερα παραδέχθηκε ότι πληρώθηκε… εκεί ποιος ξέρει τι άλλο; Δεν θυμίζει όλο αυτό την ταινία Truman Show; Η ζωή της κοπέλας αυτής ήταν τσόντα και reality show μαζί, πριν η ίδια γυρίσει το DVD η τηλεόραση την χρησιμοποιούσε, την εξύψωνε, την καταδίωκε, την κατέκρινε, τελικά έκανε τα πάντα για να την παραδώσει στο τηλεοπτικό κοινό ως εικόνα που πουλάει (προς βρώση, κατακραυγή, ερωτική τέρψη κλπ), αλλά δεν έκανε τίποτα για να την προστατεύσει ως άνθρωπο…

Βέβαια, για να αποφύγω παρεξηγήσεις, παρόλο που ενοχοποιώ την τηλεόραση και το σύστημα της showbiz, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ ότι το DVD είναι το αυτόματο αποτέλεσμα αυτής της τηλεοπτικής χυδαίας υπερ-έκθεσης. Όμως συνέβαλε σε πολύ μεγάλο βαθμό, πλάθοντας γύρω από την κοπέλα ένα περιβάλλον που ευνοούσε μια αντίδραση Ηροστρατικού τύπου. «Αφού δεν με γουστάρετε όπως είμαι, γι’ αυτό που είμαι και δεν μπορείτε να με δεχθείτε και να με θυμάστε ως κάτι καλό θα σας κάνω να με θυμάστε με κάτι κακό»… Στόχος της ήταν αποκλειστικά η εντύπωση και τα μισάνοιχτα στόματα, ο λόγος που θα τα κρατούσε μισάνοιχτα ήταν αδιάφορος, αρκεί να μείνουν μισάνοιχτα… έτσι νόμιζε ότι έπρεπε γιατί έτσι την έμαθε η ίδια η TV…

Εγώ πάντως παραμένω αντιστάρ… Η δημοσιογράφος μπροστά από τον σταθμό του ηλεκτρικού, ευγενέστατη και με κλειστή την κάμερα με ρώτησε, «θα μας πείτε κάτι για την κρίση, για την ανεργία στους νέους;»… Κι εγώ της απάντησα «Δεν γίνεται… Δεν με αφήνει η μαμά μου!»… Μάλλον γιατί η απάντηση στο ερώτημα ήταν πιο hardcore από την τσόντα της Τζούλιας! (με πολλά μπιπ και X σε κόκκινο κύκλο)

Αθήνα – Βερολίνο μέσω Καλαβρύτων… Η Ελληνική εφευρετικότητα!

Δευτέρα πρωί, το υψωμένο μεσαίο δάχτυλο της Αφροδίτης της Μήλου στο εξώφυλλο του Γερμανικού περιοδικού Focus ήταν αρκετό για να γεμίσει το πρόγραμμα της πρωινής ζώνης… Άλλωστε κάτι τέτοια περιμένουν οι δημοσιογράφοι για να ταΐσουν ύπνο το αποχαυνωμένο κοπάδι των πρωινών νοικοκυραίων που επί χρόνια το αναθρέφουν μαθαίνοντας το να μηρυκάζει τις προκατ τηλεφερώμενες απόψεις, κατασκευάζοντας τεχνητά εχθρούς και ήρωες σε ένα παιχνίδι που η πραγματικότητα έρχεται δεύτερη, προηγείται η θεαματικότητα.

Ο Παπαδάκης στον ΑΝΤ1 φιλοξένησε τον καθηγητή (που διδάσκει αλήθεια;) ιστορίας και φιλολογίας κύριο Σαράντο Καργάκο τον οποίο δεν γνώριζα (πάει καιρός που δεν παρακολουθούσα εντατικά την ελληνική trash TV) αλλά με ελάχιστο κόπο τον βρήκα στο youtube να αγορεύει στην εκπομπή των αδελφών Γεωργιάδη «Ελλήνων έγερσις» και κατάλαβα. Στο απόγειο της τηλεοπτικής του καριέρας λοιπόν, ο κύριος Καργάκος εκλήθη από τον Παπαδάκη για να μιλήσει για τους Γερμανούς και την κατοχή, κρεμάμενος σαν σταφύλι από ένα παράθυρο σε μια οθόνη που με μεγάλα γράμματα έγραφε στο κάτω μέρος της (εκεί όπου η κάθε εκπομπή διαλαλά την πραμάτεια της όπως οι έμποροι στη λαϊκή), «Μνήμες από τη σφαγή στα Καλάβρυτα ξυπνούν οι προκλήσεις των Γερμανών»… Ο Καργάκος λοιπόν αγόρευε ομφαλοσκοπικά κι αυτάρεσκα εναντίον των «κακών» Γερμανών, μια κυρία περιέγραφε το δράμα που έζησε όταν οι γερμανοί εκτέλεσαν τον αδερφό της μαζί με άλλους 500 άνδρες και κάπου εκεί, στη διαδρομή Αθήνα – Βερολίνο μέσω Καλαβρύτων και Διστόμου, η δημοσιογραφική κακογουστιά των Γερμανών του Focus συνάντησε την κακόμοιρη, άστοχη, άκαιρη και ταυτόχρονα ψευτοτσαμπουκαλίδικη ελληνική ιστοριολαγνεία που πάντα βρίσκει τρόπους να δικαιώνει όλα τα στραβά των Ελλήνων ντύνοντας το ελληνικό έθνος με το πέπλο του ιστορικά αδικημένου και αποδίδοντας τις ευθύνες σε τρίτους…

Στο ALTER ο Αυτιάς, περνούσε στην αντεπίθεση προβάλλοντας (σε αποκλειστικότητα) το προσεχές εξώφυλλο του ελληνικού Focus το οποίο θα κυκλοφορήσει ως απάντηση στους Γερμανούς δημοσιεύοντας ένα άρθρο με τίτλο «Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ», το οποίο θα γραφτεί και στο εξώφυλλο με μεγάλα γράμματα και φωτογραφία του Χίτλερ που υψώνει φασιστικά το χέρι. Υποψιάζομαι ότι οι Γερμανοί θα απαντήσουν με εξώφυλλο που θα λέει «Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΙΑ» και φωτογραφία ένα σαλιγκάρι (είναι το πιο σαλιάρικο και γλοιώδες ον που μπορώ να σκεφτώ, μετά τον Αυτιά φυσικά). Παράλληλα με το εξώφυλλο που έπαιζε πάντα στο video wall της εκπομπής, στο πάνελ φιλοξενούσε και δυο δικηγορίνες οι οποίες θα κάνουν μήνυση στο Γερμανικό περιοδικό για συκοφαντική δυσφήμιση γιατί το άρθρο ήταν υβριστικό και έθιγε τον ελληνικό λαό (είπαν)…

Πίσω στον ANT1, o Παπαδάκης σε μια απόπειρα να χαϊδέψει τα αυτιά των νοικοκυραίων τηλεθεατών του, πριν κλείσει την εκπομπή του, πέταξε την cliché ατάκα των ημερών, «δεν ευθύνεται ο μέσος έλληνας για την κατάντια της χώρας»… Μήπως ευθύνεται ο μέσος Γερμανός;

Όμως επειδή το αυτονόητο στην Ελλάδα παραμένει μια πονεμένη ιστορία ας περάσουμε στην ανάλυση τώρα. Αρχικά, αυτό που με εντυπωσιάζει πάντα σε τέτοια θέματα, είναι η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται από τους παρουσιαστές η ανοησία, η ελαφρότητα, η αποσπασματικότητα και το cliché των απόψεων που φιλοξενούν στις εκπομπές τους. Με ενοχλεί αυτή η σπατάλη και η ανακύκλωση αυτού που κάθε φορά οι πολλοί (οι νοικοκυραίοι δηλαδή) θεωρούν προφανές και θέλουν να ακούσουν να λέγεται και από τηλεόρασης για να ικανοποιήσουν την αυταρέσκεια τους. Έτσι, το κοινωνικά και τηελοπτικά διαμορφωμένο cliché καταλήγει να λέγεται και ξαναλέγεται ακόμα κι αν είναι λάθος, σαν να υπάρχει τρόπος η επανάληψη να δικαιώσει το λάθος και να οδηγήσει στην κάθαρση, όπως η περιστροφή του Δερβίση οδηγεί στην Νιρβάνα.

Έτσι, η είδηση, αφού ανακοινωθεί, γίνεται σχόλιο το οποίο ακολουθείται από άλλο σχόλιο κλπ. πυροδοτώντας μια τεράστια ακολουθία σχολίων που καθιστά την ίδια την αρχική είδηση σχόλιο μεταξύ σχολίων με αποτέλεσμα η ενημέρωση να μην αφορά πια το γεγονός και την ουσία του αλλά όλα όσα περιβάλλουν το γεγονός, είτε σχετίζονται με αυτό έμμεσα είτε άμεσα. Το παράδειγμα του Focus είναι αυτό ακριβώς, δεν μας ενδιαφέρει η κρίση η οποία είναι η πραγματική είδηση, μας ενδιαφέρει ο σχολιασμός, αρχικά του Focus και μετά του Παπαδάκη και του Αυτιά, της Λαμπίρη το μεσημέρι η οποία θα σχολιάσει τι είπε ο Παπαδάκης το ίδιο πρωί, του Λαζόπουλου το βράδυ που θα τους σχολιάσει όλους μαζί… Και κάπου εκεί μείζον πρόβλημα του Έλληνα γίνεται το Focus και οι Γερμανοί. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το είδος δημόσιου διαλόγου έχει πλέον γίνει ο στόχος των δημοσιογράφων οι οποίοι αξιώνουν να λειτουργούν, όχι απλά ως εκπρόσωποι, αλλά και ως καθοδηγητές του λαού και το τρομακτικό είναι ότι έχουν κάνει και τον λαό να το πιστέψει… Οι ίδιες ανοησίες που ακούγονται στα τηλεοπτικά πάνελς γίνονται στη συνέχεια αντικείμενο κουβέντας στη δουλειά, στο σπίτι, στη λαϊκή με αποτέλεσμα να συνθέτουν μια «κοινή γνώμη» που παπαγαλίζει την βλακεία του Καργάκου, του Παπαδάκη, του Αυτιά, του τάδε ως έγκυρη άποψη και με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχει άλλος λαός που να σπαταλά τόσο πολύ λόγο, τόσο αντιπαραγωγικά, τόσο εσφαλμένα, ασύντακτα, αποσπασματικά, προκατασκευασμένα και άστοχα.

Και ας πούμε ότι θα μπορούσα να συμφωνήσω με τον Παπαδάκη, με το «δεν φταίει ο μέσος Έλληνας», αν δεν είχε προηγηθεί στην εκπομπή του όλη η υστερία εναντίον των Γερμανών και αν προσέθετε στην φράση του μια λέξη ακόμα, την λέξη «αποκλειστικά». Η αλήθεια είναι ότι δεν ευθύνεται ο μέσος Έλληνας αποκλειστικά, ευθύνονται όλοι οι Έλληνες, οι μέσοι, μικρομεσαίοι, μεγαλομεσαίοι και βεβαίως οι μεγαλομεγάλοι. Φταίει βεβαίως και η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία προχώρησε σε νομισματική ένωση χωρίς πιο πριν να έχει σχεδιάσει μια κοινή οικονομική πολιτική (και ναι γι’ αυτό φταίνε οι Γερμανοί!). Φταίνε οι κερδοσκόποι, το σύστημα, όλα φταίνε. Εκτός όμως από τους μεγαλομεγάλους, το αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα και την ΕΕ φταίνε και οι «μέσοι» Έλληνες, η ευθύνη κάποιων μεγαλύτερων κέντρων δεν αφαιρεί αυτόματα την ατομική ευθύνη, ίσως το κάνει υπό προϋποθέσεις αλλά όχι πάντα και όχι σε αυτή την περίπτωση.

Προσοχή! Δεν λέω ότι οι «μέσοι» Έλληνες είναι αυτοί που έφεραν την χώρα στην κρίση. Λέω κάτι άλλο, λέω ότι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα κατηγορείται ως μη αξιόπιστη δεν είναι ως γεγονός εντελώς αποκομμένο από το τι είναι ο «μέσος» Έλληνας και ποιες είναι οι αξίες του, τα όνειρα, οι διεκδικήσεις και οι προτεραιότητες του και πως διαμορφώθηκε η κουλτούρα του γενικότερα (όχι μόνο η καταναλωτική) μέσα από συγκεκριμένες σχετικά πρόσφατες ιστορικές συγκυρίες.

Άλλωστε, η οικονομική κρίση είναι απλά ένα μικρότερο πρόβλημα, ένα υποσύνολο μιας ευρύτερης κρίσης, όχι μόνο οικονομικής αλλά και αξιακής και όχι αποκλειστικά ελληνικής αλλά παγκόσμιας. Είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι ο καπιταλισμός έχει φτάσει στο σημείο της ύβρεως, όπως είπε η Ségolène Royal. Η κρίση δεν είναι μια παρενέργεια του συστήματος από λάθος χειρισμούς και από κερδοσκοπικά παιχνίδια κάποιων «κακών» όπως προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι, αλλά ένα πρόβλημα ενδοσυστημικό, εγγενές στον καπιταλισμό και στις δομές του (όπως θα έλεγε ο Zizek), όχι μόνο στον τρόπο που λειτουργεί ως οικονομικό σύστημα, αλλά κυρίως στον τρόπο που διαμορφώνει την κοινωνία, τους ανθρώπους, τις αξίες τους. Κι αυτό είναι το χειρότερο και το πιο τρομακτικό!

Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσα να ασκήσω πάρα πολύ έντονη και σκληρή κριτική στους Γερμανούς ή τους Ολλανδούς (τους οποίους γνωρίζω πολύ καλά) και τους βόρειους γενικότερα για την υπερβολική τους πίστη στο σύστημα, στα μοντέλα, στον σχεδιασμό, τον προγραμματισμό με τρόπο προκατασκευασμένο, παθητικά πειθαρχημένο, αποστειρωμένο και σκληρό. Μπορώ να γράψω σελίδες αναφερόμενος στο segmentation, το fragmentation, το classification και τα προβλήματα της συστημικής σκέψης τους, κατάλοιπο ενός δομικού λειτουργισμού, μονοσήμαντου, δυαδικού, γραμμικού, ντετερμινιστικού, συχνά οριακά φασιστικού! Όμως όσο με ενοχλεί ο Γερμανός και η κουλτούρα του άλλο τόσο με ενοχλεί ο Έλληνας, ίσως και περισσότερο γιατί είμαι υποχρεωμένος να τον υποστώ και να ζήσω μέσα στην ελληνική κουλτούρα.

Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, παρόλο που υπάρχουν πολλά ελαφρυντικά για την κατάντια της Ελλάδας, παρόλο που φταίει περισσότερο ένα παγκόσμιο σύστημα και λιγότερο ο «μέσος» οποιοσδήποτε και παρόλο που δεν αγαπώ τους Γερμανούς περισσότερο από τους Έλληνες, υπάρχουν τραγικά λάθη που επιβάρυναν και επιβαρύνουν την κατάσταση και αυτά είναι λάθη των Ελλήνων, όχι κάποιων άλλων.

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν εντελώς άδικο οι Γερμανοί όταν λένε ότι οι Έλληνες είναι ανεύθυνοι, παρόλο που το λένε για τους λάθος λόγους και στοχεύοντας σε λάθος σημεία. Δεν είναι μόνο τα ψευδή οικονομικά στοιχεία που έδωσε ο Καραμανλής στην Ένωση καθιστώντας αφερέγγυο το ήδη στοχοποιημένο ελληνικό κράτος (εμείς το ξέραμε, μετά το έμαθαν και οι Ευρωπαίοι), είναι αυτό που κάνουν ακόμα και τώρα σχεδόν όλοι, αυτό που έκανε κι ο Παπαδάκης. Ο Έλληνας αναμασώντας το cliché «δεν φταίει ο μέσος Έλληνας» πετάει την ευθύνη από πάνω του και για να απενοχοποιήσει πλήρως τον εαυτό του, εφευρίσκει ανύπαρκτους λόγους (ή διογκώνει ήδη υπάρχοντες αλλά ασήμαντους) έτσι ώστε για όλα να του φταίει κάποιος άλλος, η πεθερά του, ο γείτονας, ο Αλβανός, ο Τούρκος, τώρα ο Γερμανός, πιο συχνά από όλα όμως η κακή του μοίρα (το κισμέτ!)… Η ευκολία με την οποία ο Έλληνας σβήνει την ατομική ευθύνη και συχνά μερικώς και τη συλλογική είναι αυτή που έκανε και εξακολουθεί να κάνει την κακή κατάσταση χειρότερη.

Εδώ και χρόνια ο «μέσος» Έλληνας δεν είναι αυτός που νομίζουμε, δεν είναι ο φιλότιμος σκληρά εργαζόμενος, φιλόξενος, καθαρός και ντόμπρος λαϊκός άνθρωπος! Αυτή είναι μια ρομαντική εικόνα που έφτιαξαν οι Ελληνικές ταινίες, και ίσως να ίσχυε σε κάποιο βαθμό κάποτε σε μια εποχή που η χώρα ήταν πιο φτωχή, αλλά δεν ισχύει πια. Ο Έλληνας από τότε που η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απέκτησε μια νέα ταυτότητα τυχοδιωκτική με απόλυτο στόχο το εύκολο και γρήγορο κέρδος, με κάθε μέσο, κοντόφθαλμα και κουτοπόνηρα. Κάποιοι λίγοι πλούτησαν, οι πολλοί όμως που δεν πλούτησαν ανέπτυξαν το ένστικτο του βολέματος και του παροδικού, «να φάμε ότι μπορούμε τώρα, όσο πιο πολύ τόσο το καλύτερο, για αύριο βλέπουμε». Ο νεοπλουτισμός κατέφθασε, η ποιότητα υποχώρησε σε βάρος της ποσότητας, της αγωνιώδους κατανάλωσης και της άκρατης επίδειξης της για την κατάκτηση ενός κοινωνικού status. Δεν είσαι πια σημαντικός επειδή παράγεις αλλά επειδή καταναλώνεις και το επιδεικνύεις. Ο Έλληνας αυτό σήμερα το πιστεύει και το υπηρετεί, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται!

Για τον λόγο αυτό δεν έχει εντελώς δίκιο ο Έλληνας όταν φορτώνει την ευθύνη αποκλειστικά στα κόμματα, τους πολιτικούς και την πολιτική. Είναι γεγονός ότι αυτοί φταίνε περισσότερο αλλά είναι επίσης γεγονός ότι δεν είναι ξένοι αυτοί που συγκροτούν την πολιτική σκηνή της χώρας. Είναι Έλληνες αυτοί που κυβερνούν εκλεγμένοι από άλλους Έλληνες… Έλληνες είναι και όσοι τους περιβάλλουν, τα άπειρα κομματόσκυλα (από όποιο χώρο κι αν προέρχονται), οι εργατοπατέρες, οι αγροτοπατέρες, δεν είναι από άλλο πλανήτη, Έλληνες είναι. Έλληνες είναι και αυτοί που βρίζουν το δημόσιο στο οποίο όμως οι ίδιοι θέλουν να βάλουν το παιδί τους από την πίσω πόρτα με την βοήθεια του κόμματος που πιο πριν έβριζαν… Έλληνες είναι και αυτοί που έτρωγαν για χρόνια τα χρήματα των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων (αγροτικών , εκπαιδευτικών, επιχειρηματικών), και όσα έφτασαν στους δικαιούχους φαγώνονταν κι αυτά χωρίς ουσιαστική ανάπτυξη, χωρίς ουσιαστικό έργο. Τα άρπαζαν κι αυτοί ευκαιριακά (πολλοί και όχι λίγοι) και τα ξόδευαν αλόγιστα χωρίς να επενδύουν για να βελτιώσουν το μαγαζί τους, την παραγωγή τους, την έρευνα τους ώστε να μείνει κάτι στη χώρα για το μέλλον. Αντίθετα, πολλοί τα έτρωγαν σε αυτοκίνητα, φρουτάκια και πουτάνες. Θέλω να πω ότι τελικά είναι η ίδια λογική που επικρατεί από τα ψηλά μέχρι τα χαμηλά, η ίδια ευκαιριακή νοοτροπία, ο ίδιος οπορτουνισμός.

Φταίνε γι’ αυτά οι Γερμανοί; Η αλήθεια είναι πως όχι μόνο δεν φταίνε αλλά αυτά τα πλήρωναν Γερμανοί! Όμως είπαμε, στη συνείδηση του Έλληνα όλα ορίζονται από τρίτους και από τα αόρατα νήματα μιας ήδη γραμμένης μοίρας , ο ίδιος δεν φέρει ευθύνη, κι έτσι καταλήγει να ασχολείται με το εξώφυλλο, την επιφάνεια, το επουσιώδες, το σήμερα, το τώρα και για αύριο «έχει ο Θεός»… Να όμως που δεν έχει άλλο! Το καράβι βουλιάζει και παίρνει στον πάτο και αθώους… Τα αίτια της κρίσης θα τα βρείτε εδώ, τα λέει πολύ καλύτερα από όσο θα μπορούσα εγώ. Δεν είμαι ειδικός στα οικονομικά και αυτό που με απασχολεί άλλωστε δεν είναι τόσο η ύφεση όσο οι Έλληνες, η νοοτροπία τους, το πώς αλλοιώθηκαν, το τι μπορούσε να γίνει και δεν έγινε, το τι ευκαιρίες χάθηκαν, το τι μπορεί να γίνει στο μέλλον…

Αν υπάρχει λύση για το μέλλον τότε αυτή δεν θα έρθει από την Ελλάδα ως κράτος, ως διοικητική δομή αλλά από τον Έλληνα ως πολίτη, ως άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το αν αυτή η λύση θα έρθει μέσα ή έξω από το παρόν κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, είναι ευκαιρία για σκληρή αυτοκριτική, όχι για να επωμιστεί ο «μέσος» Έλληνας την ευθύνη της κρίσης, ούτε για να δικαιωθεί ως μη υπεύθυνος γι’ αυτή. Είναι απαραίτητη η αυτοκριτική για να καταλάβει τα λάθη του, να αποκτήσει νέα ταυτότητα και αυτογνωσία, να αποκτήσει αξίες που έχει χάσει. Μόνο έτσι θα βγει πραγματικά και ουσιαστικά από την κρίση η οποία επαναλαμβάνω ότι για εμένα δεν είναι αποκλειστικά οικονομική αλλά πολιτισμική και αξιακή… Το οικονομικό είναι το αποτέλεσμα, όμως ο πραγματικός πλούτος ενός κράτους δεν είναι οικονομικός. Πλούτος είναι ο πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα, οι άνθρωποι, οι γνώσεις τους, οι ικανότητες τους, οι αξίες τους, η υπευθυνότητα τους… Αυτά οφείλαμε να τα έχουμε διαφυλάξει και δεν το πράξαμε. Γιατί αν υπάρχει κάτι που πρέπει να μας θίγει δεν είναι οι Γερμανοί του Focus ή του Bild, αλλά ότι καταντήσαμε στο σημείο να υπάρχουν σε αυτόν τον τόπο άτομα (μπάτσοι) τόσο ανιστόρητα, ώστε να ρίχνουν δακρυγόνα σε αυτούς που πολέμησαν τους Ναζί, που κατέβασαν τη σημαία τους. Κατάντια είναι τα χημικά στο Μανώλη Γλέζο, όχι το έλλειμμα, ούτε το Focus!…

Καλό κουράγιο…

Κούγιας mix, μια απάντηση στα «περί ποιοτικών χαρακτηριστικών»!

Ο Αλέξης Κούγιας στην δίκη για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ζήτησε να προβάλει βίντεο από επεισόδια που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια αγώνα πόλο ή βόλεϋ (ελάχιστη σημασία έχει) υπονοώντας ότι το θύμα συμμετείχε στα συγκεκριμένα επεισόδια ή σε τέτοιου είδους επεισόδια. Ο κύριος Κούγιας μάλιστα είπε απευθυνόμενος στον πρόεδρο του δικαστηρίου: «τα 16χρονα αυτά δεν είναι σαν τα δικά σας και τα δικά μας, πρέπει να δούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά» (περισσότερα εδώ).

Μάλιστα… Η αλήθεια είναι ότι πράγματι, σε γενικές γραμμές τα ποιοτικά χαρακτηριστικά είναι ουσιαστικά, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι, αλλά:

α) Σε καμία περίπτωση η παρουσία ενός ανθρώπου στο γήπεδο, στα Εξάρχεια ή σε οποιοδήποτε χώρο δεν είναι δεικτική των ποιοτικών χαρακτηριστικών του, εκτός εάν το βίντεο δείχνει τον ίδιο τον Γρηγορόπουλο να συμμετέχει στα επεισόδια, πράγμα αμφίβολο.
β) Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου δεν είναι δυνατόν να ποινικοποιούνται αν δεν υπάρχουν αποδείξεις αξιόποινων πράξεων.
γ) Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση την οποιαδήποτε αξιόποινη πράξη γίνεται σε βάρος του (πόσο μάλλον τη δολοφονία του).
δ) Ακόμα κι αν τα «ποιοτικά χαρακτηριστικά» υπάρχουν και λειτουργούν διαφοροποιητικά, αυτό σε καμία περίπτωση δεν χωρίζει τα παιδιά σε δικά μας και δικά σας, τουλάχιστον όχι σε μια δίκαιη κοινωνία (δεν θέλω να πω «δημοκρατική» γιατί είναι μια εκφυλισμένη λέξη, όχι έννοια).
ε) Όταν ο μπάτσος πυροβόλησε δεν το έκανε εξαιτίας των ποιοτικών χαρακτηριστικών του 16χρονου αλλά εξαιτίας των δικών του μη ποιοτικών χαρακτηριστικών!

Άλλωστε, αν μπαίναμε στην διαδικασία κάθε φορά που δεν συμφωνούμε με κάποιον, ή με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, να τον καθαρίζουμε είναι περίπου βέβαιο ότι ο Αλέξης Κούγιας θα είχε πυροβοληθεί από πολλούς ανθρώπους… ειδικά αν αυτοί οι άνθρωποι επέλεγαν να αξιολογήσουν τα «ποιοτικά χαρακτηριστικά» του κυρίου Κούγια με τον ίδιο τρόπο που ο ίδιος επιχειρεί να αξιολογήσει και να παρουσιάσει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του 16χρονου δολοφονημένου παιδιού…

Επειδή λοιπόν όλα τα επιχειρήματα είναι αντιστρέψιμα και επειδή με μια απλή αναζήτηση στο internet κανείς βρίσκει διαμάντια, ιδού τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του κυρίου Κούγια μέσα στους χώρους στους οποίους συχνά κινείται…

Με Αστέρα Τρίπολης:

Στις Σέρρες:

Με Κέρκυρα:

Με Οργανωμένους:

Εδώ επισημαίνω για τους μη σχετικούς με το διαδίκτυο ότι τα παραπάνω βίντεο δεν είναι δικά μου, ούτε τα ανέβασα εγώ. Πρόκειται για βίντεο τα οποία βρήκα με μια απλή αναζήτηση στο YouTube και εγώ απλά δίνω link σε αυτό. Αν θέλει ο κύριος Κούγιας ας κάνει μήνυση στο εν λόγω site. Εκτός από τα παραπάνω, βίντεο δεικτικά των «ποιοτικών χαρακτηριστικών» του κυρίου Κούγια υπάρχουν κι άλλα, αν τα αναζητήσετε θα τα βρείτε και μπορείτε να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα για το τι παιδί είναι αυτός που ηθικολογώντας χωρίζει τα παιδιά σε «δικά μας» και «άλλα». Άλλωστε ο ίδιος δεν έχει κάνει τίποτα για να προστατευθεί από τον αυτο-εξευτελισμό του. Μάλιστα, επειδή είμαι και ευαίσθητος σε θέματα που αφορούν οικογένειες, αντίθετα με πολλά τηλεοπτικά κανάλια που παρουσίασαν εκτενώς το θέμα του ξυλοδαρμού του από την πρώην σύζυγο του, είναι επιλογή μου να μην κάνω το ίδιο αν και το youtube είναι γεμάτο από βίντεο και συνεντεύξεις εκείνων των ημερών. Όμως, είναι προφανές ότι εδώ δεν με αφορά να κρίνω την προσωπική του ζωή, παρά μόνο και καθαρά την συμπεριφορά του σε δημόσιους χώρους. Το ίδιο δηλαδή το οποίο επιχειρεί ο ίδιος να κρίνει για να «κατατάξει» κοινωνικά ένα νεκρό 16χρονο παιδί και να μας πείσει ότι δεν ήταν «σαν τα δικά μας παιδιά»… Αλήθεια κύριε Κούγια, βλέποντας τα παραπάνω εσείς σε ποια «παιδιά» θα κατατάσσατε τον εαυτό σας;…

Το πιο τραγικό όμως από όλα είναι ότι όλα αυτά τα λέει και τα κάνει για να υπερασπιστεί αυτόν που έκανε αυτό:

Αντίθετα με εσάς κύριε Κούγια, εμείς που είμαστε άνθρωποι, δεν θα θέλαμε ο αστυνομικός – πελάτης σας (δεν λέω δολοφόνος γιατί δεν έχει καταδικαστεί ακόμα) να δικαστεί για τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του, ούτε για τον χαρακτήρα του, ούτε για τις απόψεις του… Μόνο για τις πράξεις του!

Απόδραση Παλαιοκώστα

Μεμονωμένο περιστατικό…

Το χειρότερο είναι ότι προσπαθώ να μη γελάσω και δεν μπορώ. Οι αδελφοί Παλαιοκώστα κάνουν τέχνη, είναι αυτό που λέμε escape artists, άψογος σχεδιαμός και εκτέλεση, oscar σκηνοθεσίας! Οι τύποι πρέπει να εγκαταλείψουν άμεσα τις παράνομες δραστηριότητες και να μετακομίσουν στο Χόλιγουντ, τους περιμένει λαμπρή καριέρα!!!

Λίγο πριν τον στρατό

Ο Δ έβγαλε φλας, έστριψε αριστερά και επιτάχυνε περνώντας μπροστά από την στάση του λεωφορείου. Εδώ και πολλά χρόνια δεν περιμένω πια εκεί όμως το βλέμμα μου καρφώνεται σε αυτήν την στάση κάθε φορά που περνώ από μπροστά. Πέρασα εκεί πολλά πρωινά να περιμένω το λεωφορείο που δεν είχε αξιόπιστο ωράριο ή συχνότητα για να πάω σχολείο. Εκεί παρέα με το φίλο μου τον Μ ανταλλάζαμε σκέψεις καθισμένοι στο μεταλλικό κάθισμα της στάσης, ή καλύτερα μισοκαθισμένοι καθώς η σχολική τσάντα που κουβαλούσαμε δεν μας επέτρεπε να ακουμπήσουμε αναπαυτικά στην πλάτη του καθίσματος. Το πιο άβολο όμως ήταν ότι όντας καθισμένοι το διαφημιστικό σταντ της στάσης κάλυπτε την θέα από και προς τον δρόμο κι έτσι έπρεπε να σηκωνόμαστε και να βγαίνουμε έξω από αυτή για να δούμε αν έρχεται το λεωφορείο. Έτσι, δεν ήταν λίγες οι φορές που το λεωφορείο πέρασε χωρίς να σταματήσει γιατί ούτε το είδαμε να έρχεται ούτε κι ο οδηγός μας είδε που περιμέναμε. Επίσης δεν ήταν λίγες οι φορές που το λεωφορείο πέρασε αλλά δεν σταμάτησε γιατί ήταν γεμάτο ή γιατί πήγαινε με χίλια και μας είδε την τελευταία στιγμή. Κάποιες άλλες φορές απλά δεν πέρασε καθόλου… Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η λύση ήταν το τρέξιμο, δύο χιλιόμετρα με την γλώσσα έξω για να προλάβουμε την πρώτη ώρα και να μην φάμε απουσία…

Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι η ιστορία με το λεωφορείο δεν ήταν μια κατάσταση κακής οργάνωσης αλλά μια μικρογραφία της Ελλάδας. Ένα αναξιόπιστο σύστημα που σε αφήνει στην μοίρα σου, αδιαφορεί παρόλο που είσαι εκεί, συχνά περνάει από μπροστά σου αλλά δεν σου επιτρέπει την πρόσβαση, σε εγκαταλείπει χωρίς να φταις εσύ και μετά σου ζητάει και τα ρέστα και τελικά εσύ πρέπει να τρέξεις μόνος σου για να μη σε τιμωρήσει κι από πάνω για όλα αυτά που συμβαίνουν και για τα οποία δεν φταις. Βιώνοντας αυτόν τον υποτυπώδη αποκλεισμό αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει είναι το πώς αυτός ο αποκλεισμός λειτουργεί τελικά ως εγκλεισμός. Είναι οξύμωρο αλλά είμαστε τελικά εγκλωβισμένοι μέσα σε αυτή την κατάσταση του αποκλεισμού, εγκλωβισμένοι έξω από το λεωφορείο, έξω από τη ζωή, έξω από την αξιοπρέπεια, έξω από την αλήθεια και συχνά έξω την πραγματικότητα.

Έχοντας μια αίσθηση του παραπάνω, πριν ακόμα το βίωμα το συγκροτήσω ως γνώση αλλά έχοντας το στο μυαλό μου ως αιτία, πριν από δύο και κάτι χρόνια τα μάζεψα κι έφυγα για σπουδές στην Ολλανδία χωρίς να ξέρω αν θα επιστρέψω. Άφησα πίσω ανθρώπους που αγαπούσα κι ακόμα αγαπώ, πληγώνοντας κάποιους από αυτούς και για να είμαι ειλικρινής το κουβαλάω μέσα μου ως βαρύ φορτίο γιατί κι εγώ πληγώθηκα φεύγοντας. Όμως συνήθως κατά την φυγή έχεις την ψευδαίσθηση ότι το τραύμα επουλώνεται και ότι η αλλαγή, το καινούριο, μπορεί να είναι το φάρμακο που θα φέρει την θεραπεία, όμως συχνά είναι μόνο το αναλγητικό που απλά καλύπτει τον πόνο του τραύματος χωρίς να το επουλώνει. Στην Ολλανδία οι σπουδές μου ήταν επιτυχείς, επιτυχέστατες, όμως για μια σειρά από λόγους συνδυασμένους με ατυχείς συγκυρίες, υποχρεώσεις και την οικονομική κρίση αποφάσισα να επιστρέψω ή αν προτιμάτε σε κάποιο βαθμό αναγκάστηκα και μαζί εξανάγκασα κι ο ίδιος τον εαυτό μου, μάλλον γιατί κατά βάθος δεν ήθελα να μείνω άλλο, δεν άντεχα να ζω ως «ξένος». Βασικό επιχείρημα της επιστροφής ήταν ότι η επιτυχία μπορεί ως έννοια να τέμνεται με την ευτυχία αλλά δεν συμπίπτει με αυτή. Έτσι, καθώς η ανάγκη μου για ευτυχία υπερέχει από αυτήν για επιτυχία διάλεξα το πρώτο. Κάπως έτσι πριν τρεις μήνες επέστρεψα στην Ελλάδα για να έρθω αντιμέτωπος με κάποια ζητήματα.

Το πρώτο είναι η διαπίστωση ότι για κάποια πράγματα άργησα, σαν να έχασα το λεωφορείο πάλι και να πρέπει να τρέξω για να προλάβω και να μην φάω κι άλλη απουσία, εκτός της διετούς. Πρέπει να ξαναγνωριστώ με κάποιους ανθρώπους και να ξανασυστηθώ σε κάποιους άλλους, πρέπει κυρίως να αποδεχθώ ότι τα πράγματα δεν παρέμειναν όπως τα άφησα και επιπλέον να αφομοιώσω, να κατανοήσω και να προσαρμοστώ σε όλα όσα άλλαξαν όσο έλειψα. Κι αν αυτό σε επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων όσο κι αν είναι στενόχωρο παραμένει λογικό και λύνεται με τον καιρό, η πραγματικότητα που το επενδύει το πολλαπλασιάζει και το διογκώνει καθώς δεν επιτρέπει την ομαλή μετάβαση κι αυτό είναι το δεύτερο ζήτημα που καλούμαι να αντιμετωπίσω.

Έτσι λοιπόν η πατρίδα την επιστροφή μου αποφάσισε να την τιμήσει με ένα φύλλο κατάταξης στον στρατό που, αν και γραμμένο με μπλε στυλό, πάνω δεξιά γράφει με κόκκινο «ανυπότακτος». Ο λόγος της ανυποταξίας μου ήταν η ξαφνική αλλαγή των ορίων στράτευσης το καλοκαίρι του 2006 όταν μετά από προγραμματισμό περίπου ενός έτους έφυγα για Ολλανδία. Εγώ είχα προγραμματίσει, είχα γίνει δεκτός, είχα πληρώσει και εκείνοι απλά άλλαξαν τον νόμο την στιγμή που έφευγα. Με βάση τον παλιό νόμο είχα δικαίωμα αναβολής για δυο χρόνια με τον νέο μόνο έναν (που τελικά δεν μου δόθηκε ούτε αυτός γιατί το master μου ήταν διετές). Κοινώς, ενώ με τον παλιό νόμο είχα δικαίωμα να φύγω και να επιστρέψω χωρίς πρόβλημα με τον νέο με έβγαλαν ανυπότακτο μαζί με πολλούς άλλους, με τον ίδιο τρόπο που τα λεωφορεία περνούν όποτε θέλουν και σταματούν για να σε πάρουν όταν θέλουν αυτά, αν δεν μπεις τρως την απουσία, με κόκκινο στυλό πάντα… Ίσως σε ένα τέτοιο κράτος το «ανυπότακτος» να είναι τίτλος τιμής, έτσι επιβραβεύει η Ελλάδα τους νέους επιστήμονες, με στρατοδικείο. Και για να αποφύγω πιθανά σχόλια διευκρινίζω ότι παρουσιάστηκα οικειοθελώς στην στρατολογία. Παρόλα αυτά ποτέ δεν κατάλαβα τον λόγο για τον οποίο κάποιος, αυθαίρετα και χωρίς να ρωτήσει, αλλάζει έναν νόμο και επί της ουσίας διαλέγει για λογαριασμό μου το πότε θα κάνω κάτι και το πως θα προγραμματίσω τη ζωή μου.

Το πιο τραγελαφικό είναι ότι ακριβώς όπως σε όλες τις συναλλαγές με το δημόσιο, έτσι και στον στρατό, κατά την κατάταξη σου ζητούν ακτινογραφία θώρακος. Πιθανότατα είναι ένας τρόπος για να σε φέρουν αντιμέτωπο με τα νεύρα σου, την γραφειοκρατεία, το ΕΣΥ και όλο το χάος για το οποίο έχουν κάνει απίστευτο κόπο για να το στήσουν, γιατί πράγματι θέλει πολύ κόπο για να κάνεις κάτι να λειτουργεί τόσο άθλια…

Έφτασα πριν τις 8 γεγονός αξιοθαύμαστο σε σχέση με τις ώρες που είχα κοιμηθεί (ίσως τρεις), πληροφορίες πουθενά. Εκείνη την ώρα μια υπάλληλος του νοσοκομείου έβριζε μια κοπέλα η οποία είχε παρκάρει σε θέση που ήταν υποτίθεται για το προσωπικό του νοσοκομείου παρόλο που δεν το έγραφε πουθενά. «30 χρόνια δουλεύουμε εδώ κι έρχεστε εσείς και δεν έχουμε που να παρκάρουμε, θα έπρεπε να ντρέπεσαι». Αφού η κυρία μας δίδαξε ότι το δικαίωμα στο παρκάρισμα είναι ευθέως ανάλογο των χρόνων υπηρεσίας και ότι η παραβίαση αυτού του άγραφου νόμου συνιστά αιτία για να ντρέπεται κανείς, αποσύρθηκε πιθανότατα για να ασχοληθεί με αρρώστους δείχνοντας την μεγαλοψυχία της. Αφού περίμενα μισή ώρα για ένα χαρτί με το όνομα μου που το έγραψα ο ίδιος και μια σφραγίδα, με έστειλαν στην γραμματεία του ακτινολογικού όπου δεν υπήρχε κανείς. Περίμενα παρέα με τον πατέρα μου και κάτι γερόντια και καθώς ο κόσμος πολλαπλασιαζόταν δραματικά, περίπου μισή ώρα μετά άρχισα να βρίζω ευγενικά μαζί με τον πατέρα μου. Η περίπλοκη και εξειδικευμένη δουλειά της γραμματέως, δηλαδή το να κρατάει ραντεβού, να ενημερώνει βιβλία κίνησης και να βαράει σφραγίδες, προφανώς δεν επέτρεπε την άμεση εύρεση αντικαταστάτη οπότε το πράγμα καθυστερούσε κι άλλο και εμείς μαζί με κάποιους άλλους συνεχίζαμε να βρίζουμε. «Ησυχάστε κύριε, έχετε δίκιο» μου είπε ένας υπάλληλος. «Δεν θέλω κύριε να έχω δίκιο, θέλω να έχω την ακτινογραφία μου και να πάω σπίτι μου» είπα. Μετά από λίγη ώρα ακόμα και αρκετό βρίσιμο με διάφορους τύπους που δούλευαν στο νοσοκομείο (και αφού κάποιοι Ελληνάρες όσο εμείς βρίζαμε για να τους φέρουμε γραμματέα κοίταξαν πως να μας φάνε την σειρά γιατί αυτό είναι το DNA του Έλληνα) εμφανίστηκε μια κυρία η οποία ήταν η αντικαταστάτρια. Όταν την ρωτήσαμε το όνομα του προϊσταμένου και της υπαλλήλου που απουσίαζε μας είπε ότι είναι «μόνο η αντικαταστάτρια» και ότι δεν θα τα ακούσει αυτή αλλιώς δεν θα μας εξυπηρετήσει. Μετά από σχετικό βρίσιμο και αφού άρχισε να δουλεύει το πράγμα ήρθε η σειρά μου και της είπα ότι θέλω μια ακτινογραφία θώρακος. «Θα σου κλείσω ραντεβού για αύριο» μου λέει. Εκείνη την ώρα κι έχοντας φάει όλη τη μαλακία του πράγματος στη μάπα έσκυψα προς το μέρος της κι άκουσα τον εαυτό μου να της λέει «είμαι εδώ και περιμένω από το πρωί, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να φάω τη μέρα μου και να τελικά να έρθω αύριο για να φάω την ίδια ταλαιπωρία με σήμερα, μια ακτινογραφία θώρακος θέλω, όχι εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς». Με κοίταξε και μου ανακοίνωσε, «δεν μπορώ να κάνω κάτι…». Εκείνη τη στιγμή τσαλάκωσα το χαρτί που κρατούσα και πήγα να φύγω βρίζοντας αλλά ο πατέρας μου που ήταν λίγο πιο πέρα με πρόλαβε και άρχισε να της τα χώνει φωνάζοντας, «θα με εξυπηρετήσεις τώρα αλλιώς θα σας κάνω μεγάλη πλάκα». Τότε η τύπισσα τρομαγμένη και με μια άγαρμπη ευγένεια μου είπε να μπω μόνος μου στους γιατρούς και να τους πω τι θέλω κι ότι θα με δεχθούν… Το έκανα και μια άλλη γκόμενα εκεί μου είπε ότι πρέπει πρώτα να μου ανοίξουν φάκελο στη γραμματεία, «Έλεος». Μετά από διαδοχικά πήγαινε έλα, δικά μου και του πατέρα μου μεταξύ γραμματείας, γιατρών και προϊσταμένης τελικά κατάφερα και μπήκα κι έβγαλα την ακτινογραφία σε μια διαδικασία που διήρκεσε 30 δευτερόλεπτα και για την οποία περίμενα βρίζοντας επί δύο και κάτι ώρες. Όταν βγήκα κάθισα δίπλα στον πατέρα μου που είχε ηρεμήσει λίγο, εγώ ακόμα μέσα στα νεύρα και την νύστα δεν είχα όρεξη να μιλήσω, μόνο σκεφτόμουν σκέψεις περίπλοκες με το δηλητηριασμένο μυαλό μου. Εκείνη την στιγμή πέρασε από μπροστά μας ένα παλικάρι, με σοβαρό πρόβλημα στο πόδι, με μια πατερίτσα και την υποβοήθηση μιας κυρίας που μάλλον ήταν η μητέρα του. «Αυτά είναι προβλήματα, όχι το σημερινό σκηνικό, να χαίρεσαι που δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο», είπε ο πατέρας μου διαβάζοντας την σκέψη μου, μόνο που την διάβασε μισή γιατί εγώ σκέφτηκα τι είχε τραβήξει αυτός ο άνθρωπος που προφανώς χρειαζόταν κάτι πιο σύνθετο από μια ακτινογραφία θώρακος, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να είμαι στη θέση του εγώ ή άνθρωποι δικοί μου και να βιώνουμε την ταλαιπωρία του. Σκέφτηκα ότι έτσι είναι όλα στην Ελλάδα, σκέφτηκα πόση βλακεία είχα δει κι ακούσει σήμερα και πόσο πολύ αναξιοπρέπεια υπάρχει, μετά κατάλαβα ότι κι εγώ έγινα αναξιοπρεπής, με έκαναν να γίνω γιατί δεν αντιλαμβάνονται τα προφανή, γιατί δεν κάνουν τη δουλειά τους, γιατί σε γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Άνθρωποι που έχουν μηδενική παιδεία και που δεν έχουν τις στοιχειώδεις ευαισθησίες ορίζουν τη ζωή σου. Άνθρωποι που έχουν καταλάβει μια θεσούλα και λειτουργούν το σύστημα έχοντας ως εξέχοντα προσόντα το εξής ένα, ήταν παιδιά κομματικών στρατών. Πόσοι έχουν χάσει τη ζωή τους από αυτό το χάος που λέγεται ΕΣΥ; Πόσοι άλλοι έχουν χαραμίσει τη ζωή τους εξαιτίας αυτού του κράτους που δεν μπορεί να χωρίσει δυο γαϊδουριών άχυρα; Η αστυνομία είναι σαν το ΕΣΥ, το ΕΣΥ είναι σαν τον ΟΣΕ, ο ΟΣΕ είναι σαν την παιδεία, η παιδεία είναι σαν τον στρατό, όλα είναι σαν το λεωφορείο και τελικά πάντα εσύ τρως την απουσία, καμία φορά αν είσαι πιο άτυχος πεθαίνεις κιόλας… Ξανακοίταξα το παιδί που κούτσαινε, έβαλα το πρόσωπο μου μέσα στις παλάμες μου και από τα νεύρα, την νύστα και την απελπισία δάκρυσα…

Όταν επέστρεψα σπίτι άνοιξα το κανάλι της βουλής. Εν μέσω οικονομικής κρίσης κι ενώ οι αγρότες είναι στον δρόμο η συνεδρίαση ήταν αφιερωμένη στον στρατηγό Πλαστήρα. Στο βήμα ήταν ο Σιούφας ο οποίος διάβαζε το «σκέφτομαι και γράφω» του στο οποίο εκθείαζε τον μεγάλο άνδρα μιλώντας για την σημασία της συλλογικής αποδοχής της ιστορίας και την αξία της ιστορικής μνήμης… Προφανώς η στροφή στον παρελθόν δεν είναι παρά ο επιτηδευμένος και άτεχνος στρουθοκαμηλισμός ενός κράτους και μιας χώρας χωρίς παρόν και μέλλον.

(Ο Χάρης και οι αγελάδες του θα παρουσιαστούν την Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου για να υπηρετήσουν με χιούμορ και αξιοπρέπεια αυτήν την πατρίδα που περιγράφεται παραπάνω προετοιμάζοντας ταυτόχρονα την δημιουργική επάνοδο τους. Αν τους πετύχετε σε κάποιο στρατόπεδο, σε σκοπιά ή στο ΚΨΜ, μη διστάσετε να τους ζητήσετε τσιγάρο. Παρόλο που δεν καπνίζουν θα χαρούν να κουβεντιάσουν μαζί σας…)

Ανασχηματισμός – ανακάτεμα για το ανακάτεμα

Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, την ανακάτεψες καλά την τράπουλα;
Καραμανλής: Την ανακάτεψα… Είμαι κατηγορηματικός!
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε είμασταν πολύ άτυχοι μέχρι τώρα, λες να την κερδίσουμε αυτή την παρτίδα;
Καραμανλής: Θα είμαι ειλικρινής, όπως πάντα άλλωστε… Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο για να χάσουμε!
Αλογοσκούφης: Από ποιούς πρόεδρε; Αφού πασιέντζα παίζουμε… μόνοι μας!
Καραμανλής: Ανόητε, από εμάς τους ίδιους… Αφού η τράπουλα μας έχει μείνει με λιγότερα από τα μισά χαρτιά…
Αλογοσκούφης: Ναι αλλά είναι σημαδεμένη πρόεδρε… Έτσι μου είπε ο Βουλγαράκης.
Καραμανλής: Ακριβώς γι’ αυτό βρεθήκαμε με τα μισά χαρτιά ρε μπουμπούνα, ξεμείναμε από άσσους, βαλέδες και ρηγάδες γιατί ήταν όλοι σημαδεμένοι, με μια ντάμα μείναμε κι αυτή είναι η Ντόρα! Πως να βγει η πασιέντζα του ανασχηματισμού;
Αλογοσκούφης: Μα τότε πρόεδρε γιατί συνεχίσουμε να παίζουμε αφού σίγουρα θα χάσουμε;
Καραμανλής: Για να κερδίσουμε χρόνο μέχρι να μαζέψουμε τους νέους φόρους, να κάνουμε μάρκες και να ξαναποντάρουμε, γι’ αυτό το γυρίσαμε από την ρουλέτα και το blackjack στην πασιέντζα. Η πασιέντζα καθυστερεί και κερδίζουμε χρόνο… Πήγαινε να κάνεις μάρκες τώρα!
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, βρίσκομαι σε δυσάρεστη θέση αλλά πρέπει να σας  ενημερώσω ότι δεν έχουμε άλλα λεφτά για να κάνουμε μάρκες…
Καραμανλής: Τι έγιναν τόσα λεφτά από τους φόρους; Τα πόνταρες όλα στον προϋπολογισμό και τα έχασες;
Αλογοσκούφης: Περίπου… Έδωσα στις τράπεζες για να μας δανείσουν σε ώρα ανάγκης και στα γαλάζια παιδιά που προσλάβαμε γιατί χρειαζόμαστε κάποιους ανόητους να μας ψηφίζουν και έδωσα μερικά ακόμα στον Ρουσσόπουλο που μου είπε ότι είχε καλό σκοπό, μετά τα χάρισε στους παπάδες για να προσευχηθούν να μας φωτίζει ο Κύριος…
Καραμανλής: Καλά, για το τελευταίο δεν είχα πλήρη εικόνα, μάλλον δεν έπιασε η φώτιση, αναλαμβάνω την ευθύνη εγώ… Εσύ βρες και ξεπούλησε κάτι για να κάνεις μάρκες…
Αλογοσκούφης: Δυστυχώς δεν έχει μείνει τίποτα άλλο πρόεδρε, τα ξεπουλήσαμε όλα, την παιδεία, την υγεία, την αξιοπρέπεια, την ηθική μέχρι και την αστυνομία…
Καραμανλής: Τότε υποθήκευσε το μέλλον των παιδιών μας, πρέπει πάσει θυσία να συνεχίσουμε αλλιώς θα κάνει μάνα ο Γιωργάκης και θα γίνει πρωθυπουργός, καταλαβαίνεις;
Αλογοσκούφης: Σας καταλαβαίνω πρόεδρε αλλά και αυτό ήδη το κάναμε, το μέλλον των παιδιών είναι υποθηκευμένο από τότε που γίναμε κυβέρνηση, το μόνο που μένει να ξεπουλήσουμε είναι κάτι ψιλά που έχουν απομείνει για να θυμίζει το πολίτευμα μας δημοκρατία…
Καραμανλής: Ακούγεται καλή ιδέα, να παίξω την δημοκρατία κορώνα γράμματα… Καραμανλής ή τανκς;
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, για να παίξετε κορώνα γράμματα χρειαζόμαστε κέρμα και όπως σας είπα δεν υπάρχει σάλιο, πόσο μάλλον κέρμα… έχουμε όμως όπλα, τι λέτε για ρώσικη ρουλέτα;
Καραμανλής: Όχι όχι, είμαστε τόσο άχρηστοι που φοβάμαι ότι μάλλον θα αστοχήσουμε εξ’ επαφής…
Αλογοσκούφης: Μα μπορούμε να βάλουμε κάποιους άλλους να παίξουν αντί για εμάς… να μετράει και ο εξοστρακισμός…
Καραμανλής: Όχι, το κάναμε ήδη δυο φορές και βαρέθηκα να ψάχνω δικαιολογίες, την δεύτερη φορά μάλιστα έπρεπε να βγω από το σπίτι και να τρέχω και στο νοσοκομείο… Καλύτερα να συνεχίσω να ανακατεύω την τράπουλα και αφού μοιράσω τα υπουργεία θα σκεφτώ κάτι…
Αλογοσκούφης: Πρόεδρε, αφού ανακατέψεις να κόψω;
Καραμανλής: Άσε θα κόψω εγώ… Εσένα…

…Και κάπως έτσι ο Αλογοσκούφης βρέθηκε χωρίς υπουργείο και η νυν, αλλά ήδη πρωην, κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή έβαλε τα ρούχα της αλλιώς και ντύθηκε σαν νέα νυν, αλλά πάντα πρώην, καθώς ετοιμάζεται για τις απόκριες… Αν αντέξει μέχρι τότε…

Ασύμμετρη κυβέρνηση, πολιτική χρεωκοπεία…

Μια μικρή διαπίστωση από τα λίγα που μπορώ να καταλάβω από την επικοινωνιακή πρακτική / λογική της κυβέρνησης. Τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, τον Αλέξη, τα στελέχη της κυβέρνησης τον αποκαλούσαν επί δέκα μέρες “ο άτυχος 16χρονος”, λες και το παιδάκι δεν είχε όνομα. Ήταν πιθανότατα μια επικοινωνιακή τακτική / πρακτική που είχε ως στόχο να αποπροσωποποιηθεί ο νεκρός, να γίνει ο θάνατος πιο εύπεπτος από την κοινή γνώμη και με την προσθήκη του «άτυχος» να ενισχυθεί η εκδοχή του «ατυχήματος». Είναι εμμέσως κάτι σαν αυτό που μας είπε ο Κούγιας πιο άμεσα, ότι ο θάνατος είναι προϊόν μιας μοίρας… Έτυχε! Είναι άλλωστε αυτή η ελληνική μοιρολατρία και η πίστη στο κισμέτ που λειτουργεί απενοχοποιητικά για όλους, το «γραμμένο» δεν ζητά ευθύνες…

Αντίθετα με τον Αλέξη, ο τραυματίας αστυνομικός έχει για τον κύριο Προκόπη Παυλόπουλο και όνομα και επίθετο από την πρώτη στιγμή, Αδαμάντιος Μαντζούνης… Την μέρα που τραυματίστηκε δεν πήγε κανείς από την κυβέρνηση στα μπουζούκια ή στο γήπεδο και μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός τον επισκέφθηκε στο νοσοκομείο (και έτσι έπρεπε, απλά δεν πήγε κι αλλού που έπρεπε). Αυτό το παιδί κατά την κυβέρνηση δεν ήταν κάποιος «άτυχος», ούτε το θύμα μιας κακιάς μοίρας που τον έφερε στο λάθος σημείο την λάθος ώρα (όπως τον Αλέξη), ήταν το θύμα ενός οργανωμένου σχεδίου κατά της δημοκρατίας, το θύμα της στοχοποίησης της αστυνομίας…

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν συγκρίνω τα δύο περιστατικά, θλίβομαι και για τα δύο και μακάρι το παλικάρι να γίνει σύντομα καλά. Το αίμα δεν ξεπλένεται με αίμα και τα θύματα δεν ανήκουν σε κανέναν αποκλειστικά, ανήκουν σε όλους και πρέπει να το καταλάβουμε. Αυτό που συγκρίνω είναι η στάση που κράτησε η κυβέρνηση στα δυο περιστατικά και αυτό που λέω είναι ότι είναι επιεικώς ανισοβαρής, άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά ούτε το πρώτο φαινόμενο που η κυβέρνηση επιδεικνύει επιλεκτική ευαισθησία. Βέβαια από την άλλη όταν έχεις μια κυβέρνηση που αποδίδει επιλεκτικά δικαιοσύνη η συμμετρία στην ευαισθησία είναι μάλλον κάτι δευτερεύον, είναι ένα αίτημα που μοιάζει με είδος πολυτελείας… Αν κάνω λάθος διορθώστε με!

Η ουσία του επιχειρήματος μου είναι ότι κανένα από τα δυο παιδιά δεν είναι θύμα ενός τυχαίου περιστατικού. Δεν έτυχαν αυτές οι καταστάσεις, υπάρχουν και εκκολάπτονται εδώ και χρόνια. Αυτό που δεν μας είπε κανένας είναι ποιος είναι ο λόγος που στοχοποιείται η δημοκρατία, και τελικά για ποια δημοκρατία μιλάμε σε μια χώρα που η κυβέρνηση της και το κράτος λειτουργεί σαν νταβατζής; Μήπως τελικά το γεγονός ότι σήμερα κάποιοι, είτε αστυνομικοί είτε τρομοκράτες, σηκώνουν πολύ εύκολα το όπλο και πυροβολούν είναι προϊόν μιας κατάστασης την ευθύνη για την οποία πρέπει να αναζητήσουμε στην πολιτική σκηνή της χώρας; Μήπως κανένα από τα δυο περιστατικά δεν ήταν τυχαίο; Ας σκεφτούν κάποιοι ότι ίσως φταίνε οι άχρηστες κυβερνήσεις και οι εκφυλισμένη δημοκρατία που δεν σέβονται τους πολίτες τους και τις ατομικές τους ελευθερίες, που ομαδοποιούν και εξισώνουν προς τα κάτω, που ποδοπατούν τα κεκτημένα και ισοπεδώνουν ατομικότητες, που εκφυλίζουν τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς, που εντείνουν τις ανισότητες και το μίσος ανάμεσα στις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες χαϊδεύοντας τα αυτιά κάποιων και τοποθετώντας προκλητικά στο περιθώριο κάποιους άλλους…

Μια κυβέρνηση τέτοια που λειτουργεί ανισοβαρώς (ακόμα και σε τέτοια περιστατικά η στάση της είναι ενδεικτική της λογικής της) είναι μια κυβέρνηση που διαχωρίζει τους πολίτες της, που τους βλέπει με διαφορετικά γυαλιά, επιλεκτικά, και γι’ αυτό εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες, τις κοινωνικές αντιθέσεις, την πόλωση και τον διχασμό. Αυτά δίνουν λαβή σε τρομοκράτες ή μάλλον για να το πω καλύτερα, αυτά είναι που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον κοινωνικό αναβρασμό και στην έξαρση της τρομοκρατίας και ας μην μας ξενίζει καθόλου, ας μην ψάχνουμε για πράκτορες, προβοκάτσιες κι άλλες παλαιοκομμουνιστικές ανοησίες κι ας μην αναζητούμε τις ευθύνες αλλού γιατί αυτό απλά βολεύει τους πραγματικά υπεύθυνους που παρελαύνουν στην τηλεόραση και κάνουν δηλώσεις δήθεν περίλυποι. Κύριοι της κυβέρνησης, είστε εκεί ακριβώς για να προλαμβάνετε και να αποτρέπετε αυτά που συμβαίνουν σήμερα, είναι η δουλειά σας και αποτύχατε παταγωδώς με τρόπο που σας καθιστά όχι απλά άχρηστους αλλά επικίνδυνους!… Φύγετε για το καλό της χώρας… Αυτό είναι θέση, όχι άποψη!

Αυτό που πρέπει να αναζητηθεί τώρα (χθες) είναι το τέλος της κρίσης, η λύση, και αυτό είναι δουλειά των πολιτικών δυνάμεων όμως αναρωτιέμαι τι μπορεί να περιμένει κανείς από την νυν, αλλά ήδη πρώην, κυβέρνηση η οποία αυτές τις μέρες (εδώ και τρεις μήνες δηλαδή) κάνει μια ανεπανάληπτη επίδειξη ανικανότητας ενώ παράλληλα τα υπόλοιπα κόμματα επιδίδονται κι αυτά σε έναν βλακώδη αγώνα για την πολιτική καπηλεία ενός φαινομένου που έχουν αποτύχει να ερμηνεύσουν, είτε λόγω πολιτικής σκοπιμότητας είτε λόγω πολιτικής ανικανότητας… Μιλάμε για πολιτική χρεωκοπεία!

2009, διεκδικώντας το σύννεφο.

Ας μου συγχωρεθεί η απουσία από τα ευχολόγια των ημερών, όμως δεν πιστεύω στις ευχές και ειδικά αυτές τις μέρες αισθάνομαι ακόμα πιο έντονα το πόσο μάταιες αυτές είναι. Πέρα από την καλή διάθεση και την θετική προαίρεση αυτών που τις λένε και η οποία σαφώς και πρέπει να εκτιμάται η ευχή μοιάζει πάντα να αναφέρεται σε ένα μεσοδιάστημα, σε έναν ενδιάμεσο χώρο, αυτόν ανάμεσα στο πραγματικό και στο δυνητικό, με έναν τρόπο που μάλλον αποδέχεται τη σύνδεση των δύο ως το προϊόν μιας μοίρας που «είναι γραφτό να συμβεί».

Η ευχή αν και συχνά διοχετεύει την ειλικρινή ελπίδα του ευχόμενου, ακόμα κι αν δεν το θέλει, κουβαλάει το μεταφυσικό με τρόπο που συνήθως παραμερίζει κατευναστικά τόσο το πραγματικό όσο και το δυνητικό, ως παυσίπονο ή παυσίλυπο. Όσο κι αν ελπίζω και εύχομαι για ειρήνη, παιδεία, υγεία, ευτυχία κλπ αυτές τις μέρες συνειδητοποιώ όλο και πιο έντονα ότι τόσο το πραγματικό όσο και το δυνητικό με βγάζουν λάθος (πραγματικά και δυνητικά).

Έχοντας γνώση του τι συμβαίνει εκεί έξω και τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον έχω μάλλον απολέσει κάθε πίστη, ελπίδα, προσδοκία για καλυτέρευση, ίσως γιατί πιο πριν έχω χάσει και κάθε πίστη στους απρόσωπους θεσμούς, τους φορείς και τα κάθε είδους κέντρα (εξουσίας και όχι μόνο) που οργανώνουν, εκπαιδεύουν, διοικούν, ενημερώνουν, σχεδιάζουν, εκτελούν και ελέγχουν λειτουργώντας πάντα κατακόρυφα, από πάνω προς τα κάτω.

Αντίθετα με τα παραπάνω, προσωπικά, έχω μάθει να πιστεύω στην θέληση και την ικανότητα των απλών, ανεξάρτητων, ελεύθερων και ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων να παράγουν δυνατότητες και να τις ενεργοποιούν ώστε να φτιάξουν νέες πραγματικότητες ή να παραμορφώσουν / αναμορφώσουν τις ήδη υπάρχουσες βάζοντας στην άκρη όχι μόνο τους πραγματικούς αλλά κυρίως τους πνευματικούς μπάτσους κάθε μορφής.

Κρατώντας αυτό σαν ελπίδα η μοναδική ευχή που θα μπορούσα να κάνω είναι ταυτόχρονα και παραίνεση. Ας σταματήσουμε επιτέλους να ευχόμαστε, ας σταματήσουμε να ζούμε ο καθένας στον βάλτο του, φτύστε το placebo και ας γίνουμε για λίγο ποτάμι, διεκδικώντας το σύννεφο…

Στον παρατημένο τόπο, τα παιδιά μεγαλώνουν νωρίς

(Δημοσιεύω ένα κείμενο που μου έστειλε η ζωγράφος Τέτα Μακρή της οποίας τα γραφόμενα εκτιμώ και συναισθάνομαι)

ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΤΟΠΟ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΝΩΡΙΣ.

Είμαι υπέρ της συντήρησης των πραγμάτων, υπέρ της διαφύλαξης των σχέσεων.
Θλίβομαι βαθύτατα για τις φθορές στα πανεπιστήμια και τις βιβλιοθήκες.
Προσπαθώ να θυμώσω μ’ αυτά τα παιδιά που διεκδικούν (συχνά με λάθος τρόπο) ένα καλύτερο αύριο. Όμως, δεν τα καταφέρνω. Ο θυμός μου δαπανήθηκε στη διαδρομή, σε αιτίες, περισσότερο σημαντικές.

Την δολοφονία του Αλέξη και όλων των προηγούμενων από «εκπαιδευμένους» αστυνομικούς.
Τους ξυλοδαρμούς (η ιστορία με την ζαρντινιέρα έχει σχέση μήπως με οικολογικές ανησυχίες;)
Τα τροχαία. Ένα χωριό εξαφανίζεται κάθε χρόνο.
Τις αυτοκτονίες στο στρατό.
Την συστηματική συγκάλυψη των οικονομικών σκανδάλων.
Την ανεργία.
Την προβληματική περίθαλψη.
Την προβληματική παιδεία.
Το προβληματικό σωφρονιστικό σύστημα.
Την απουσία κοινωνικής νοημοσύνης και τον υφέρποντα ρατσισμό.
Την αδιαφορία για το περιβάλλον.
Την καμένη ύπαιθρο, σπαρμένη με αυθαίρετα που κάθε λίγο εντάσσονται στο σχέδιο.
Την αισθητική και λειτουργική υποβάθμιση των πόλεων.
Την πολυτέλεια, την πρόκληση, τη χυδαιότητα, ενός μέρους της κοινωνίας.

Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι γι’ αυτά.
Δεν ανήκω σε καμιά θρησκεία. Στην κοσμοθεωρία μου δεν έχει θέση η τιμωρία και η ανταμοιβή.
Δεν κάνουν τον ύπνο μου καλύτερο, ούτε πιο μαγική τη σχέση μου με το φαινόμενο της ζωής,.
Απαιτώ όμως να μην υπάρξει και αυτή τη φορά συγκάλυψη.
Δεν έχω, δυστυχώς, εμπιστοσύνη στο κράτος. Αισθάνομαι μόνο απογοήτευση.
Δεν καταφέρνω να οργιστώ μ’αυτά τα παιδιά. Αισθάνομαι όμως εμπιστοσύνη.
Το αύριο, το ζήσαν σήμερα. Μεγάλωσαν νωρίς!

Τέτα Μακρή, ζωγράφος.

(Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που δεν πρόλαβε να ζήσει)