30 και κάτι… Summermix
26/08/2010Καλοκαιράκι, ακουμπάς το μπράτσο σου στο σίδερο κι ο αέρας ανεμίζει τα λιγοστά μαλλιά σου. Δεν είσαι στην κουπαστή του κρουαζιερόπλοιου λίγο έξω από την Σαντορίνη ούτε σε κάποιο κάμπριο στην παραλιακή… Όχι δικέ μου, είσαι στο μετρό, με ανοιχτό παράθυρο λίγο πριν τα άνω Πατήσια… Και επειδή όπως έχουμε ξαναπεί οι γαμάτοι είναι αυτόφωτοι, η γαματοσύνη σου λειτουργεί πολύ καλά και στο μετρό!
Άλλωστε, από τη στιγμή που μπήκες στο βαγόνι το γκομενάκι απέναντι σε κοιτάζει, ίσως να σε γουστάρει, ή ίσως σκέφτεται τι δουλειά έχει ένας τύπος με κοστούμι και χαρτοφύλακα κατακαλόκαιρο μέσα στο μετρό. Που να ξέρει;… Επάγγελμα «χρηματοοικονομικά» δεσποινίς, έτσι γενικά κι αόριστα γιατί ακούγεται πιο classy. Που να εξηγείς τώρα στον καθένα ότι δουλεύεις σε μια μεγάλη χρηματιστηριακή στο Κολωνάκι. Τι κι αν είσαι απλά βοηθός στο λογιστήριο, δουλεύεις Κολωνάκι δικέ μου, περνάνε λεφτά από τα χέρια σου, πολλά λεφτά… Και σου αξίζει, παρόλο που περνάνε μόνο από τα χέρια σου κι όχι από τις τσέπες σου!
Από μικρός διάβαζες με πρόγραμμα, δεν ήξερες τι θες να γίνεις και δεν σε ένοιαζε και πολύ… διάβαζες όμως γιατί αυτό ήταν το σωστό, αυτό έπρεπε κι ας μην ήξερες το γιατί, κι ας μην είχες όνειρα. Ποιος ο λόγος άλλωστε να έχεις όνειρα για τη ζωή όταν υπάρχει η ζωή, η πραγματικότητα σε κάνει πραγματιστή. Γι’ αυτό κι όταν έφτασε η στιγμή των πανελληνίων εσύ έκανες τη σωστή επιλογή, στεγνά και πραγματιστικά. Μισούσες να μαθηματικά κι έτσι πήγες τέταρτη δέσμη για να αποφύγεις τα πολλά μαθηματικά της πρώτης, λογικό… Διάβασες πολύ, για ένα χρόνο δεν σκεφτόσουν γκόμενες, καφέδες και χαβαλέ… Κάπου ανάμεσα στα διαβάσματα μόνο τραβούσες καμιά γρήγορη για να ξελαμπικάρεις κι αυτό με ενοχές καθώς σκεφτόσουν ότι όταν εσύ την έπαιζες οι ανταγωνιστές σου διάβαζαν. Εσύ όμως ήσουν καλύτερος!
Και οι γονείς σου, σου συμπαραστάθηκαν με θυσίες! Η μάνα σου πλήρωνε τους καλύτερους καθηγητές να σε προγυμνάσουν. Ο πατέρας σου, σου έταξε δίπλωμα κι αμάξι αν περάσεις… Μεγάλο το δέλεαρ… Έτσι, έδωσες και πέρασες! Τους έβγαλες όλους ασπροπρόσωπους και τσίμπησες κι αυτοκινητάκι. Ωραίος!
Τι κι αν κατέληξες σε μια σχολή που σου πέταξε στη μάπα τα μαθηματικά που προσπαθούσες να αποφύγεις; Έτσι κι αλλιώς μια φορά το μήνα πάταγες στη σχολή, ήταν και μακριά, που να τρέχεις τώρα στον Πειραιά, μόνο στις εξεταστικές κι όποτε ξέμενες από γκόμενα. Άλλωστε, μετά το τρίτο έτος που σοβαρεύτηκες κι άρχισες να διαβάζεις έλεγες ότι αγάπησες και τα μαθηματικά και την σχολή, αν και μια αρχιτεκτόνισσα γκόμενα που γούσταρες είχε ομολογουμένως πιο ενδιαφέροντα μαθήματα στη σχολή της… Βέβαια αν είχες γίνει αρχιτέκτονας θα σε έλεγαν καλλιτέχνη κι αυτό είναι υποτιμητικό… Άσε που για να κάνεις καριέρα σε τέτοιους τομείς πρέπει να είσαι ή αδελφή ή χίπης… Αυτό σκέφτηκες και αφού ευχαρίστησες τον θεό που είσαι σε μια σχολή που σε βοήθησε να διατηρήσεις τόσο τον ανδρισμό σου, όσο και τον ενδυματολογικό σου κώδικα αναλλοίωτο, στις τρεις τελευταίες εξεταστικές σκίστηκες στο διάβασμα, (πήρες και κάποια θέματα από ένα φίλο σου ΔΑΠίτη, να είναι καλά το παιδί) και πήρες το πτυχίο στην ώρα σου… Μια χαρά…
Ορκωμοσία, σακάκι, λουλουδικό, αναμνηστικές φωτογραφίες και τα συναφή, κέρασμα σε συγγενείς και φίλους και περιφορά του πτυχίου από σπίτι σε σπίτι σαν ήταν ο επιτάφιος ώστε όλοι να πάρουν την ευλογία και να ασημώσουν. Στο καπάκι master στο London school of Economics. Η Αννούλα έκλαιγε όταν έφυγες από Ελλάδα αλλά εσύ ήσουν πιο σκληρός, ήθελες την ανεξαρτησία σου και τη χώρισες. Η μάνα σου έκανε το σκατό της παξιμάδι για να πληρώνει τα δίδακτρά σου κι εσύ δεν την πάλευες με την ομίχλη και το κρύο της Αγγλίας. Το φαγητό χάλια, fish and chips πιο αηδία κι από τα burgers στα McDonald’s, έτσι έριξες τα μούτρα σου κι έτρωγες από τα Τούρκικα μαγαζιά, τα εχθρικά, παριστάνοντας τον Ισπανό, αλλά δεν γαμιέται… Στην τελική, μπορεί να έσπασες τ’ αρχίδια σου αλλά γύρισες με master στην διοίκηση επιχειρήσεων δικέ μου… Εφόδιο, όχι μαλακίες!
Στρατός, βύσμα (ας είναι καλά ο κολλητός του μπαμπά σου που υπηρετεί στο ΓΕΣ), ζάχαρη… Σκατά δηλαδή, αλλά σε σχέση με τους άλλους φαντάρους, ζάχαρη…. Άντε, ας πούμε μαύρη ζάχαρη…
Και μετά… επιτέλους ζωή… Δύσκολα βέβαια, και η αγορά δεν μπορεί να σε απορροφήσει εύκολα, είσαι overqualified… Αλλά αυτό είναι πρόβλημα της αγοράς, όχι δικό σου, εσύ έχεις master! Άλλωστε, βρήκες τη χρηματιστηριακή στο Κολωνάκι… Δεν είναι αυτό που σπούδασες, δεν πληρώνει και πολύ καλά αλλά δεν γαμείς… είναι δύσκολη περίοδος… Για την εποχή μια χαρά είναι! Το μόνο πρόβλημα είναι ότι πρέπει να σέρνεις καθημερινά τα σπουδαγμένα, γυαλιστερά αρχίδια σου στο Κολωνάκι, πράγμα δύσκολο…
Το Φιατάκι που σου πήρε ο μπαμπάς το ’99, πλέον ανά 20 χιλιόμετρα θέλει συνεργείο, άσε που καίει τα κέρατα σου/του… Μετρό λοιπόν… Φοράς το κοστουμάκι σου (καθότι στη δουλειά παίζει dressing code), παίρνεις τον χαρτοφύλακα σου στον οποίο έχεις φορτώσει τον τόμο 31 (δεν είναι τυχαίος ο αριθμός, όποιος θέλει ας το ψάξει) της Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας, για να φαίνεται βαρύς και κατηφορίζεις προς Περισσό, αλλαγή στο Μοναστηράκι, Ευαγγελισμός κι έφτασες. Μόνο 55 λεπτά να πας κι άλλα 55 να επιστρέψεις… Τίποτα! Το μόνο πρόβλημα είναι όταν οι μαλάκες οι συνάδελφοί σου στο γραφείο σε βλέπουν να φτάνεις με τα πόδια και ρωτάνε που πάρκαρες… Καλά κάνεις και τους λες, «Έχω τη BMW στο συνεργείο και ήρθα με ταξί». Άλλωστε και οι ίδιοι αντίστοιχες παπάτζες σου πουλάνε, για γκόμενες, για αυτοκίνητα, μηχανές και σκάφη, ταξίδια και διακοπές…
Διακοπές… μια βδομάδα άδεια φέτος και νωρίς νωρίς… Οι παλιοί στο γραφείο καπάρωσαν τις άδειες του δεκαπενταύγουστου χωρίς να σε ρωτήσουν. Μια βδομάδα αρχές με μέσα Ιουλίου και πολύ σου ήταν… Μια χαρά η Σέριφος βέβαια… Άλλο που εσύ λες ότι πήγες Μύκονο και χτύπησες μια 22άρα Σουηδέζα με βυζί χατζαράτο… Η αλήθεια είναι ότι η 35άρα η Ελληνίδα στη Σέριφο δεν σε χάλασε… Πεσμένο βυζί και λίγο ζαρωμένη αλλά πολύ ωραίος κώλος, αξιοπρεπέστατος, και πολύ καλή κοπέλα… Χωρισμένη με δύο παιδία μεν, αλλά δεν έκανες καθόλου καλά που δεν σήκωσες το τηλέφωνο την τελευταία φορά που σε κάλεσε!
Μάλλον σκέφτεσαι ακόμα την Αννούλα ε; Έμαθα ότι παντρεύεται φίλε μου… Αλλά μη μασάς ρε, ας είναι καλά η Άντζυ που σε θυμήθηκε ένα χρόνο αφού χωρίσατε. Ήταν αυτό που χρειαζόσουν αμέσως μετά τις διακοπές, bonus sex… Σε βοήθησε και ξεμπούκωσες λίγο, μετά έφυγε εκείνη για διακοπές… Βέβαια, πάνε 15 μέρες από τότε που ξαναπάτησε το πόδι της στον Πειραιά και δεν σε έχει πάρει τηλέφωνο ακόμα… Αλλά καλύτερα… Ο μόνος λόγος που σου την έπεσε πάλι ήταν γιατί ήθελε κάποιον μαλάκα να ξεκαλοκαιριάσει. Να την πάει διακοπές, να την ταΐζει, να την ποτίζει, να της πληρώσει το ξενοδοχείο… Δικέ μου, καλά που δεν είχες άδεια τελικά, φτηνά τη γλύτωσες!… Να δεις που θα σε ξαναπάρει λίγο πριν τα Χριστούγεννα που θα ψάχνει πάλι για κομπάρσο…
Διαφθορά στην πολιτική σου λέει μετά… Μόνο στην πολιτική; Ακόμα και οι γκόμενες διεφθαρμένες είναι… Βέβαια για να λέμε την αλήθεια περίπου όλοι είναι, και μεταξύ μας τώρα… Κι εσύ δικέ μου είσαι… σχεδόν τη σπούδασες τη διαφθορά… και σε σπούδασε!
Μη σε νοιάζει όμως, εσύ δουλεύεις στο Κολωνάκι κι η μάνα σου έκανε το σκατό της παξιμάδι για να έχεις master από το London school of economics… Τι κι αν είσαι 30 και πηγαίνεις στη δουλειά με το μετρό; Τι κι αν ο χαρτοφύλακας σου είναι άδειος; Τι κι αν φοράς σακάκι καλοκαιριάτικα; Τι κι αν ο ξάδερφος σου που δουλεύει σε συνεργείο αυτοκινήτων βγάζει περισσότερα από εσένα;… Τι κι αν το γκομενάκι απέναντι είναι κομμώτρια και δεν υπάρχει περίπτωση να τη βγάλεις γκόμενα όσο δεν έχεις BMW;… Εσύ έχεις master δικέ μου…
Crazy Cows 
Με ένα master…ξεχνιέσαι.
Πολύ καλό.
Εγω θα σε αγαπούσα με το μάστερ κι ας μην είχες BMW!Αρκεί να μην μου το έπαιζες πολύ έξυπνος επειδή έχεις μάστερ, γιατί στην τελική ρε φίλε, έχω και γω ένα. Δεν βγάζεις άκρη! τελικά αυτό που λέμε, ισχύει: Καλό παιδί να είναι και τα άλλα δεν έχουν σημασία!
Κουράγιο, ακριβώς μα ακριβώς τα ίδια έχω να πω και εγώ (εκτός από τις γκόμενες).
Σου κάνω την τιμή να σχολιάσω εγώ, εγώ που είμαι υποψήφιος διδάκτωρ! Όχι μάστερ και μαλακίες.
Μπορεί να κάνω 4-5 χρόνια να πάρω το διδακτορικό, χωρίς να με πληρώνει κανένα πανεπιστήμιο, κανένας φορέας, κανένα κράτος, κάνοντας διατριβή πάνω στο «Efficient Transforming of Shit to Toast», αλλά όταν πάρω το διδακτορικό… καλά δε το συζητάω, όλες οι πόρτες ανοιχτές μπροστά μου: της κουζίνας του εστιατορίου για λάτζα, της τουαλέτας του μπαρ για καθάρισμα, του ΙΚΕΑ για σεκιουριτάς, της πολυκατοικίας για μοίρασμα φυλλαδίων. Όλες!
Έμεινες πίσω φίλε μου, διδακτορικό, εκεί είναι πλέον τα λεφτά,η εξουσία και η κοινωνική καταξίωση.
θα μπορούσα να ταυτιστώ με το ποστ…λόγω ηλικίας. Λόγω τοποθεσιών σπουδών, λόγω μάστερ…αλλά δεν μπορώ. Λόγω πτυχίου, λόγο ότι πάω με ποδήλατο στην δουλειά (και ναι κάνω 55 λεπτά) γυρνάω με το ποδήλατο…το παρκάρο στο μπαλκόνι, λόγω βερμούδας και σαγιονάρας, και κυρίως γιατί συχαίνομαι την δουλειά..ακόμα και αυτή που έχω τώρα που μου αρέσει απίστευτα.
Παιδιά ευχαριστώ για τα σχόλια, δεν γράφω συχνά πλέον και χαίρομαι να βλέπω ότι παρόλα αυτά με διαβάζετε! Να διευκρινίσω ότι δεν είναι αυτοβιογραφικό το ποστ αλλά ούτε και προσωποποιημένο (όπως ακριβώς δεν ήταν και το προηγούμενο ποστ). Είναι ένα pastiche από σκέψεις, διαπιστώσεις, προσωπικές εμπειρίες αλλά και ιστορίες φίλων, παράπονα και προβληματισμούς της γενιάς μας, δοσμένα με υπερβολή και αρκετή δόση φαντασίας.
Που όμως αποδίδει πιστά την ειρωνική πραγματικότητα…
Καθόλου φαντασία! Πάρα πολύ πραγματικό. Το ξέραμε όμως πριν αρχίσουμε τις σπουδές και τα μάστερ; Δεν το ξέραμε;
Η Φαντασία αφορά τη σύνθεση του χαρακτήρα, από εκεί και πέρα κι εγώ θεωρώ ότι είναι μια πολύ πραγματική κατάσταση και φυσικά έχεις δίκιο, δεν ήμασταν ανυποψίαστοι όταν σπουδάζαμε…
νεος 25 και κάτι, με πτυχιο πληροφορικης (και βάση εισαγωγής στη σχόλη γύρω στα 18000 μόρια) και master,με proficiency και γνωση ισπανικων, γλειφει κατουρημένες ποδιες, για ημιαπασχόληση στα ΙΚΕΑ σε θεση σερβιτόρου
Χμ… Ακόμα δεν σκέφτηκε να φύγει για μέρη μακρινά;
Γεια και χαρά…
πολύ ωραίο κείμενο. Στην κατηγορία του νομίζω αψεγάδιαστο, ειλικρινά ζηλεύω. Δεν είμαι θιασώτης τέτοιων κειμένων διότι τα βρίσκω κάπως ασφαλή, σα να κάνουν την μισή δουλειά, κι έτσι μοιάζουν με καταγγελίες, εκτόνωση, σα να λέμε ξεκαυλώματα. Αλλά εδώ υπάρχει, θωρακισμένη βέβαια αλλά υπάρχει, συγκίνηση, προσωπική έκθεση. Κι αυτό δεν έχει σχέση με το αυτοβιογραφικό ή όχι του πράγματος. Συγχαρητήρια!
ωραίος, φρέσκια γραφή. γιατί σταμάτησες..; (μόνο λόγω έρωτος συγχωρείσαι)
Λίγο η δουλειά που δεν μου αφήνει χρόνο, λίγο η πίεση της εποχής που δεν με βοηθά να έχω τη διάθεση να γράψω, τελικά καταλήγω να μην έχω ιδιαίτερο κίνητρο.
Κίνητρο είναι όταν που και που κάποιος αφήνει ένα καλό σχόλιο όπως εσύ! Ευχαριστώ, θέλω να ξαναρχίσω κάποια στιγμή…
let us know.. 😉
ps με τιμάς.
ανήκοντας στην ίδια ηλικιακή ομάδα και έχοντας ακολουθήσει σε γενικές γραμμές παρόμοια πορεία επιστρέφω που και που και το ξαναδιαβάζω.. αυτό το άρθρο ανήκει στην κατηγορία “μου γ***ει την ψυχολογία αλλά θέλω κι άλλο”..
Χαρη ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ κείμενο (κι είχαμε και καιρό να τα πούμε). Εκείνο που με κάνει ιδιαίτερα ευτυχή και… κωμικά περήφανο είναι οτι σε σχεδόν όλες τις επιλογές αυτού του τύπου στο ποστ, έκανα… ακριβώς τα αντίθετα (ΚΑΙ το φχαριστήθηκα πολυ, με σοβαρό τίμημα βέβαι… το να ΜΗ γίνω πλούσιος, πετυχημένος, κλπ.)
Βέβαια… -στην τελική- (όπως άλλωστε και το ποστ σου έμμεσα αλλά σαφέστατα αποδεικνύει) και ο κονφορμιστής που έκανε όλα αυτά που λες, ΤΙ κέρδισε? ΟΥΤΕ εκείνος βρηκε το χάπυ εντ, τα πλούτη, την ευτυχία. Οπότε… δε γαμείς που δε γαμείς (τον πλούτο και τη Νιρβάνα) πηγαινε αγόρι μου να ψαρέψεις καμμιά ιδέα, καμμιά στάση ζωής πιο πολύ της προκοπής (=ηθικόν δίδαγμα).