Αναζητώντας τον ορισμό του προβλήματος
24/05/2008Αναρωτιέμαι αν πίσω από την πρόταση που επαναλαμβάνουν κάποιοι φίλοι, “το πρόβλημα δεν είναι αυτό”, «το πρόβλημα δεν είναι το άλλο», που ομολογώ μου αρέσει και την βλέπω με συμπάθεια γιατί κι εγώ συνηθίζω να δίνω τέτοιου είδους αντίστροφους ορισμούς ώστε να καταδείξω κάτι ως το αντίθετο κάποιου άλλου πράγματος, υπάρχει ένας αυτόνομος μη ετεροπροσδιορισμένος ορισμός του προβλήματος. Κουράστηκα με τους αρνητικούς ορισμούς, πείτε μας ποιο είναι συνολικά το πρόβλημα και τι πρέπει να γίνει για να λυθεί και όχι αποσπασματικά ποιο δεν είναι το πρόβλημα και τι “δεν” πρέπει να γίνει. Κοινώς, καλή η ρήξη και η ανατροπή και τις περισσότερες φορές συμμερίζομαι απόλυτα τους λόγους αλλά αν στόχος είναι η αλλαγή και όχι απλά η αποδόμηση τότε πείτε μας κι εμάς προς ποια κατεύθυνση και με ποιο τρόπο, συνολικά και όχι αποσπασματικά. Δυστυχώς, όσο δίκιο κι αν έχετε κάποιοι σε αυτά που λέτε, ότι λέτε είναι αποσπασματικό και ο τρόπος που τα λέτε προϋποθέτει να έχω αρκετή διάθεση και «πίστη» ώστε να πεισθώ. Όμως δεν την έχω, αν δεν υπάρχει συνολική ρεαλιστική αντιπρόταση τα πράγματα δεν γίνονται καλύτερα αλλά χειρότερα γιατί ο κόσμος αλλάζει και στην Ελλάδα τα πράγματα μένουν ίδια. Ο αγώνας και το κίνημα δεν είναι ο στόχος, είναι απλά το μέσο για να κατακτήσουμε τον στόχο. Κι εγώ μαζί σας στο κίνημα, εκεί ήμουν και από εκεί ήρθα, όμως κανείς δεν μου λέει ποιος είναι ο στόχος και τι έχετε να αντιπροτείνετε, εννοώ τι είδους αλλαγές, σε ποιο context κλπ. Όλα τα άλλα είναι αποσπασματικά και γι’ αυτό όταν επιχειρήσουμε να τα δούμε όλα μαζί είναι ασύνδετα και μοιάζουν ουτοπικά. Αν επιθυμείτε να αγωνιστείτε για ρήξη και ανατροπή θα πρέπει να ορίσετε τις ριζικές αλλαγές συνολικά και να σχεδιάσετε τον τρόπο που αυτές πρέπει να γίνουν, «πρώτα αυτό», «μετά εκείνο», «λεφτά θα βρούμε από εδώ», «θα τα δώσουμε εδώ», «σε 10 χρόνια θα είμαστε κάπως έτσι», όταν το κάνετε ίσως διαπιστώσετε ότι δεν μπορούν να γίνουν τόσο ριζικές αλλαγές αλλά ελπίζω να είμαι λάθος. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν ορίσετε τις αλλαγές και δεν σχεδιάσετε το μέλλον είναι προτιμότερο να αφήσετε προς το παρόν την ρήξη και την ανατροπή στην άκρη γιατί η αλλαγή δεν γίνεται με συνθήματα και ευχολόγια για την καθολική επικράτηση του «καλού». Ίσως είναι καλύτερα να σκεφτείτε πως θα διορθώσετε το σύστημα με μικρές εύλογες αλλαγές. Δεν με ικανοποιεί αλλά από το «όχι» σε όλα χωρίς να υπάρχει αντιπρόταση που αφήνει την κατάσταση να επιδεινώνεται διαρκώς είναι προτιμότερο…
Crazy Cows 
Νομίζω ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η απουσία σοβαρού διαλόγου, με στόχο που θα είναι ξεκάθαρος και θα τον αποδέχονται όλες οι πλευρές… Νομίζω ότι ξοδεύεται πολύ ενέργεια τσάμπα (και στην blogόσφαιρα) για ζητήματα επουσιώδη ή καλύτερα λιγότερο ουσιώδη. Τελικά το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει μια κοινή βάση για διάλογο, μια συμφωνία για το ποιο είναι το πρόβλημα ή έστω ένας σοβαρός εντοπισμός της πηγής της διαφωνίας. Ο λόγος είναι ότι στην Ελλάδα οι άνθρωποι σκέφτονται με «αλήθειες» και μιλάνε με ευχές ή με συνθήματα. Αλήθεια ας πούμε είναι για κάποιους ότι οι επιχειρήσεις είναι κακές, όπως αλήθεια είναι ότι η εκκλησία είναι καλή. Όμως η «αλήθεια» είναι κάτι abstract και ο καθένας έχει τη δική του. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν αυτοί οι οποίοι είπαν πρώτοι ότι εκτός από την αλήθεια του καθένα μας υπάρχει και μια αλήθεια εκεί έξω, η πραγματικότητα, και δόμησαν την δημοκρατία με τρόπο πραγματιστικό. Η πραγματικότητα λοιπόν είναι κάτι άλλο, πολύ πιο συγκεκριμένο και πολύ διαφορετικό από την αλήθεια σου, την αλήθεια μου την αλήθεια του. Ίσως είναι καιρός να μάθουμε να μιλάμε για το «αυτό» του πράγματος και όχι για οτιδήποτε μπορεί να το περιβάλει. Πρέπει κάποια στιγμή να δομήσουμε κάποια δεδομένα πράγματα στα οποία θα συμφωνούμε ότι είναι έτσι. Το να επιχειρούμε να αποδομήσουμε το αδόμητο δεν έχει νόημα… Πραγματικά κουράστηκα και βαρέθηκα, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αστεία μοιάζουν μερικά πράγματα στην Ελλάδα όταν τα βλέπει κανείς από απόσταση (χιλιομετρική ή χρονική). Δεν μου βγαίνει να γελάσω όμως, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ διογκώνετε τον μικρόκοσμο σας και πόσο πολύ θύματα είστε της ίδιας σας της διόγκωσης. Η Ελλάδα είναι αυτή που είναι και στους περισσότερους από εσάς σας αξίζει μέχρι την τελευταία της σταγόνα γιατί η Ελλάδα είχε την ευκαιρία να είναι αλλιώς αν εσείς ήσασταν αλλιώς και θέλατε να την αλλάξετε. Όμως αντί γι’ αυτό ο καθένας προτιμάει την αλήθεια του αντί για την πραγματικότητα. Λυπάμαι για κάποιους που δεν είναι σαν εσάς, έχουν κολλήσει εκεί και τρώνε στη μάπα την Ελληνιά και την μιζέρια σας…
και μετά αναρωτιέσαι γιατί συμφωνούμε και εκνευρίζεσαι κιόλας!
στο μόνο που θέλω να κάνω μικρή παρατήρηση είναι πως αυτό ΄που παρουσιάζεις δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Το έχω δει -ίδιο- και αλλού.
Krot, Με εκνεύρισες πάλι… Χάθηκες, νόμιζα με είχες ξεχάσει τόσες μέρες… Η αγελάδα γαλατιέρα έχει πλαντάξει στο κλάμα και με ρωτάει που είσαι κι εγώ να μην ξέρω τι να της πω… Γέμισε με δάκρυα την κουζίνα, της κόπηκε και το γάλα, αντί για γάλα κατέβάζει μύξες… Ο Σπυράκος έχει τρελαθεί να σφουγγαρίζει, ο Anthony έφυγε από το σπίτι… Φωτιά μας άναψες!… 😛
Πάντως έχει πλάκα που πήρες όλα τα ποστ με τη σειρά. Όντως αυτό που παρουσιάζω δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα και επιπλέον υπάρχει ο κίνδυνος ο υπερβολικός πραγματισμός να γίνει αιτία για ιδεολογικό ακρωτηριασμό κάτι που επίσης συμβαίνει και η Ολλανδία είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Όμως στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ακραία. Αντί να υπάρχει διάλογος υπάρχει μια σύγκρουση για το τι είναι διάλογος, πως πρέπει να γίνεται ο διάλογος, ποιόν εξυπηρετεί ο διάλογος, ποιος λέει τι και όχι τι λέει… Και τελικά όλα δρομολογούνται αενάως χωρίς να διεκπεραιώνονται ποτέ, «άστο μωρέ θα δούμε». Τελικά όποιες αποφάσεις λαμβάνονται είναι αποσπασματικές και λαμβάνονται εν μια νυκτί προφανώς γιατί ο διάλογος που έχει προηγηθεί πριν ληφθούν δεν ήταν ουσιαστικός.
Έτσι καταλήγει να θίγεται ο πλέον ανυποψίαστος, να θίγομαι για παράδειγμα εγώ όταν άλλαξαν έναν νόμο σε μια νύχτα (καλοκαιρινή) και χωρίς να φταίω σε τίποτα με έβγαλαν ανυπότακτο γιατί δεν διέκοψα την ζωή μου και τις σπουδές μου τις οποίες είχα ήδη προγραμματίσει με τον παλιό νόμο (είχα ήδη γίνει δεκτός στο Delft) για να πάω να υπηρετήσω τον στρατό τους και την καύλα που είχαν όταν άλλαζαν τον νόμο. Γι’ αυτόν τον ηλίθιο νόμο που πέρασε η ΝΔ στο έτσι και έχει βγάλει τον μισό πληθυσμό των φοιτητών του εξωτερικού ανυπότακτο, επειδή δεν άφησαν ένα χρονικό περιθώριο μέχρι την εφαρμογή του αλλά τον εφάρμοσαν αμέσως, δεν μίλησε κανείς τότε και προφανώς δεν μιλάει κανείς τώρα. Είναι όμως κάτι τέτοια «μικρά» που μας στερούν δημοκρατία και ποιότητα ζωής και είναι πάρα πολλά αυτά. Εντάξει, φταίει και το κεφάλαιο θα πουν οι σύντροφοι (πάντα) αλλά προφανώς δεν φταίει για όλα αυτό και επιπλέον σιγά το φοβερό κεφάλαιο στην Ελλάδα, πιο πολύ από όλα φταίει το στραβό Ελληνικό κεφάλι και πιο πολύ ακόμα φταίει το δικό μας που καθόμαστε και συζητάμε σοβαρά για ένα λαό που είναι τόσο πολιτικοποιημένος που ψηφίζει Ψωμιάδη, έχει τόση αισθητική που ακούει Πετρέλη και είναι τόσο καλλιεργημένος που φουσκώνει από περιφάνεια όταν δηλώνει Ελλην-ορθόδοξος (το μεγαλύτερο, το πιο υποτιμητικό και το πιο ασύμβατο μπαστάρδεμα από καταβολής κόσμου!)…
Πολλά Φιλιά, έχω κι εγώ τρέξιμο αυτές τις μέρες και δεν σε διαβάζω συχνά, 😦 μετά τις 28 όμως που έχω μια τελική παρουσίαση θα σου γεμίσω το blog με σχόλια! 🙂
Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος! ΜΠΕ!
Χάρη, το πρώτο σχόλιο που έκανες μετά το ποστ τα λέει όλα σχεδόν. Πρωτίστως το γενικό πρόβλημα της Ελλάδας ΕΙΝΑΙ ο διάλογος (που ουσιαστικά σπάνια υπάρχει, ιδίως σε πιο παραδοσιακούς χώρους επικοινωνίας).
Ακόμη και μία φαινομενικά αυθόρμητη και «φιλική» κουβέντα Ελλήνων σε… καφενείο, αν κάτσεις και την αναλύσεις ελάχιστα πιο σοβαρά, ΤΙ είναι; Διάλογος ΔΕΝ είναι, με την έννοια ότι κανένας εκ των συνομιλητών δεν έχει (συνήθως) τη διάθεση να δεχτεί απόψεις διαφορετικές από τις δικές του, να δει τον κόσμο με τα μάτια ενός άλλου, να συντονίσει τον τρόπο που σκέφτεται με κάτι άλλο, κάτι έστω και ελάχιστα ΡΙΖΙΚΑ διαφορετικό.
Βέβαια, εδώ στη μπλογκόσφαιρα, τα πάντα έχουν ΗΔΗ αλλάξει. Γιατί ο διάλογος, όσο κι αν δεν γίνεται σωστά ούτε εδώ πολλές φορές, αποτελεί παρόλ’ αυτά την μεμπτουσία αυτής εδώ της μορφής επικοινωνίας. Κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες μάλιστα (π.χ. το να μη βλέπει ο ένας τον άλλον «στα μάτια», το να μην ξέρει καν ΤΙ είναι ο άλλος στην πραγματικότητα, κ.ο.κ.)
Επομένως συμπεραίνω ότι τα μπλογκ είναι ίσως το ΜΟΝΟ πραγματικό «σχολείο διαλόγου» στη σημερινή Ελλάδα. Σε άλλες χώρες, δεν είναι το μόνο. Π.χ. στην Αγγλία όπου έζησα 12-13 χρόνια, η λειτουργία του «debate» μέσα στα πανεπιστήμια αλλά και σε παρέες και σε πολλούς άλλους χώρους, διέπεται από κόσμιους πολιτισμένους κανόνες που εμποδίζουν τις ακραίες παρεξηγήσεις και τις συγκρούσεις όπως τις βιώνουμε π.χ. στα τηλεοπτικά παράθυρα της Ελλάδας. Η τέχνη του διαλόγου, για τους Εγγλέζους, είναι πρώτα από όλα η τέχνη του να μπορεί κανείς να κατανοήσει την άποψη του άλλου, και να μπορέσει να τη συζητήσει με βάση τον ορθολογισμό. Αν παρουσιαστεί πρόβλημα, η κλασσική αγγλική απάντηση είναι «ίσως φταίει ο τρόπος που ορίζουμε τις έννοιες για τις οποίες συζητάμε».
Δεν θέλω βέβαια να εξωραϊσω και να εξιδανικεύσω την Αγγλία, γιατί κι εκεί ο διάλογος έχει προβληματάκια. Το ένα από αυτά είναι ότι ο υπερβολικός ορθολογισμός έχει πάει την κατάσταση στο άλλο άκρο. Π.χ. είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο, για τον μέσο Εγγλέζο, να δεχτεί «σουρεαλιστικές ατάκες» ή επιχειρήματα που πηγάζουν από ενοράσεις πέραν της λογικής. «You lost me there» – θα σου πει, τότε. Και το λέει αυτό πολύ συχνότερα από όσο ο Ελληνας.
Πάντως προϋπόθεση για το σουρεαλιστικό ή εξω-λογικό τρόπο συζήτησης ΕΙΝΑΙ ο σεβασμός προς τη συζήτηση, καθώς και η τήρηση κάποιας μορφής ορθολογισμού. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις τότε ακόμη και οι πιο όμορφες ατάκες χαραμίζονται σε απόπειρες για φτηνό εντυπωσιασμό (ιδίως του ακροατηρίου που ακούει τους συζητητές). Και αυτό το έχουμε δει επίσης στην Ελληνική μπλογκόσφαιρα.
Πάντως, επειδή πολλά θα μπορούσαμε να πούμε και το θέμα που άνοιξες είναι τεράστιο, προς το παρόν το πιο απλό που μπορούμε να πούμε είναι ότι το ποστ και το σχόλιό σου ΔΕΝ ΑΦΟΡΑ το ίδιο σου το μπλογκ. Σε αυτό το μπλογκ καταφέρασμε μια διαφορετική επικοινωνία από τα περισσότερα άλλα (που έχω δει) για κάποιους λόγους που είναι κοινωνιολογικά και φιλοσοφικά ενδιαφέροντες αλλά… δεν θα σε κουράσω να τους ΞΑΝΑ-απαριθμήσω.
Απλά… θα παραπέμψω το φιλοθεάμον κοινό στο Τεράστιο Εγκυκλοπαιδικό Πόνημα «Οι συνειρμοί της Τρελλής Αγελάδας», τόμος 23, παράγραφος 1, φράση 2… 🙂 🙂
@sushi pervert, φίλε μου καλώς ήλθες, ελπίζω να με επισκέπτεσαι συχνά! 🙂
@Omadeon, φίλε Γιώργο, ήμουν σε ένα πάρτυ και μόλις επέστρεψα, έχω πιεί λίγο παραπάνω αλλά ευτυχώς το firefox διορθώνει τα ορθογραφικά λάθη! 🙂 Ομολογώ ότι έχω ξενερώσει και μου έχει περάσει από το μυαλό να εγκαταλείψω (όταν έκλεισα χρόνο) ή να αρχίσω να γράφω για μπάλα ή ακόμα και ποίηση (νομίζω μπορώ να το κάνω καλά). Τον τελευταίο καιρό είναι προφανές ότι έκανα μια απόπειρα να είμαι περισσότερο ο εαυτός μου, να γράψω πιο σοβαρά και να γίνω πιο αναλυτικός μιλώντας για πράγματα αλλά αναρωτιέμαι πόσοι καταλαβαίνουν και τελικά ποιο είναι το νόημα. Φυσικά, χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν και με σχολιάζουν και αυτό είναι κέρδος, όμως πόση δύναμη έχουμε; Ισως τελικά καταναλώνουμε περισσότερη ενέργεια από όσο πρέπει.
Μετά (τώρα) σκέφτομαι την Αμαλία και λέω ότι έχουμε κάτι σαν χρέος όπως έχω γράψει για το «καθήκον του γράφειν» σε παλαιότερο ποστ… σκέφτομαι παλαιότερα κείμενα μου και συνειδητοποιώ ότι κατάφερα μέσα από το blogging να φέρω σε λογαριασμό τις σκέψεις μου και να τις επικοινωνήσω σε πέντε – δέκα ανθρώπους οι οποίοι με σχολίασαν και με έκαναν καλύτερο. Αυτό με κάνει και συνειδητοποιώ ότι δεν θέλω να το διαλύσω το μαγαζί.
Από την άλλη, αυτές τις μέρες είμαι σε μια κατάσταση που προσπαθώ να απαντήσω στο αν θέλω να επιστρέψω στην Ελλάδα ή όχι. Όσο σκέφτομαι τους λόγους που αποτρέπουν την επιστροφή μου εκνευρίζομαι χειρότερα. Ο πατέρας μου μου είπε στο τηλέφωνο «μείνε εκεί αγόρι μου». Είναι τόσα τα προβλήματα που ο πατέρας μου φτάνει στο σημείο να μου λέει να μείνω μακριά του για το καλό μου… Γι’ αυτόν τον λόγο αναρωτιέμαι αν το να μείνω εδώ είναι συνειδητή επιλογή η εξορία…
Μέσα σε αυτήν την κατάσταση με ενοχλεί πάρα πολύ να βλέπω ανθρώπους να μιλάνε και είτε να μη λένε τίποτα είτε να μην συμφωνούν με τίποτα, ειδικά όταν ο διάλογος είναι ακριβώς ο ίδιος από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα…
Χάρη, να… μη σε ενοχλεί τίποτα, φίλε! Λίγοι και καλοί να είμαστε. Αν ήταν να λαμβάνουμε υπ’ όψη τις διάφορες πλειοψηφίες, μεγάλο μέρος του πολιτισμού δεν θα υπήρχε καν. Εδώ… γίγαντες του πνεύματος θεωρήθηκαν νάνοι ή τρελλοί, τι λέμε τώρα. Π.χ. για τον Ελύτη λέγανε ότι «δεν είναι ποιητής», τον Εγγονόπουλο τον κράξανε άγρια, τον Αϊνστάϊν τον θεωρούσαν οι δάσκαλοί του διανοητικά καθυστερημένο. Αν όλοι αυτοί ήταν στο περιθώριο, αυτό δείχνει ότι πρέπει να… προσέχουμε (αυτό είναι όλο). Από την άλλη μεριά υπάρχουν οι λίγοι και επίσης εκείνοι από τους οποίους ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ, και αυτοί μας αποτρέπουν από έναν ΚΑΚΩΣ εννοούμενο «ελιτισμό». Επομένως… ΠΟΥ είναι το πρόβλημα;
Τώρα όμως, θα σου πω μια σοβαρή γνώμη για ένα πολύ σοβαρό σου θέμα που φέρνεις εδώ στο μπλογκ. Πράγματι ο πατέρας σου νομίζω έχει ΔΙΚΙΟ. ΜΕΙΝΕ ΕΚΕΙ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ. Διάβασα το πρόβλημα και μου θύμισε Οδύσσειες κάποιων φίλων στο παρελθόν, σε αντίστοιχη θέση. Κι αν πεθύμησες το Ελληνικό κλίμα, υπάρχουν κι άλλες πορτοκαλιές στη Μεσόγειο που κάνουν Μεσογειακά πορτοκάλια… 🙂
Αυτά προς το παρόν!
Το πρόβλημα είναι απλό αυτές τις μέρες. Αναρωτήθηκα αν πρέπει να μείνω για διδακτορικό στο TU Delft το οποίο είναι η γη της επαγγελίας και σαν υποψήφιος διδάκτωρ θα πληρώνομαι πάρα πολύ καλά ή πάω για διδακτορικό στην Ελλάδα που δεν ξέρω αν θα μου δώσουν αναβολή και επιπλέον ως διδακτορικός δεν θα πληρώνομαι και θα πρέπει να δουλεύω παράλληλα εκτός πανεπιστημίου; και η απάντηση ενός σώφρονα ανθρώπου είναι προφανώς η πρώτη. Όμως αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα είναι τόσο μεγάλη η διαφορά ανάμεσα στις προοπτικές που δίνουν οι δυο χώρες που πλέον το να μείνω εδώ δεν είναι επιλογή μου, είναι ανάγκη. Γι’ αυτό ο πατέρας μου είπε «μείνε εκεί» όσο κι αν δεν το θέλει. Επιπλέον βλέπω αυτές τις μέρες την κατάσταση με τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα και όπως καταλαβαίνεις εκνευρίζομαι πολλαπλάσια με όλους, με φοιτητές, καθηγητές, με την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση γιατί όλοι κάνουν κάτι λάθος… Ίσως γράψω ένα ποστ αυτές τις μέρες, μάλλον μετά τις 28 γιατί έχω τρελή δουλειά μέχρι τότε! 😉
Ξέρω τι θα κάνω, θα γυρίσω το banner του blog ανάποδα! 😀
Όχι ότι μου πέφτει λόγος, αλλά το ερώτημα είναι «τι παίζει μετά το διδακτορικό». Αν θέλεις νακολουθήσεις ακαδημαϊκή καριέρα, κοίταξε πώς είναι τα πράγματα στην Ολλανδία (δεν ξέρω) γιατί σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες στους ξένους δεν δίνουν εύκολα μόνιμη θέση.
Από κει και πέρα, το ότι θα μιλάς συνεχώς ολλανδικά, έξω από το πανεπιστήμιο, είναι μεγάλο μανίκι.
Οι Ολλανδοί μιλάνε σχεδόν όλοι ΚΑΙ Αγγλικά. Ακυρο το τελευταίο σχόλιο (έχω φίλο που έκατσε εκεί 5 χρόνια και δεν έμαθε ποτέ Ολλανδικά και ποτέ δεν είχε πρόβλημα).
Αντε ρε! Ολο οι καλυτεροι φευγετε! Στο τελος δε θα μεινει κανεις εδωπερα να με παιζει!….
@ harisheiz
Καλημέρα! και συγνώμη για την καθυστέρηση.
Οι αρνητικές δηλώσεις βοηθούν πολύ όταν διατυπώνονται σε θολές εποχές, όταν το παλιό πεθαίνει αλλά δεν έχει πεθάνει ακόμα. Και αντίστοιχα το καινούργιο δεν έχει ακόμα γεννηθεί.
Τα συνδυασμένα πυρά του κινήματος, των πολιτικών μετώπων και ενός νέου επαναστατικού κόμματος, που τόσο ανάγκη έχουμε οι εργαζόμενοι απέναντι στη σημερινή πολλαπλή βαρβαρότητα, θα γεννήσουν ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, που θα απαντά πειστικά σε πολλά ζητήματα.
Αμεσος κεντρικός στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της πολλαπλής αυτής βαρβαρότητας. Ενα τέτοιο μέτωπο χρειάζεται, όπου θα συνυπάρχουν αντιφατικές προοπτικές και απόψεις για τον τελικό σκοπό.
Κατά τη γνώμη μου προέχει μια σοβαρή αποτίμηση της θεωρίας και πράξης του κομμουνισμού. Θέλω να διαβάσω το νέο βιβλίο του Γ. Ρούση που νομίζω θέτει ακριβώς αυτό το ζήτημα.
Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας γιατί συντελούνται νομίζω σημαντικές διεργασίες σε όλη την Ευρώπη, μέσα και έξω από την Αριστερά.
Αλλά μπορούμε να κερδίσουμε μια άλλη κοινωνία. Πέρα από τις διορθώσεις της σημερινής. Αυτή είναι η κρίσιμη αφετηρία. Αν συμφωνήσουμε σε αυτό, ανοίγουμε ένα πολύ πιο φωτεινό, πολύ πιο μεγάλο παράθυρο στο μέλλον. Και όταν βάζεις εκεί τον πήχη, είσαι πολύ πιο απαιτητικός πρώτα απ’ όλα από τον ίδιο τον εαυτό σου.
Καλημέρες.
@Νίκος Σαραντάκος, φυσικά και σας πέφτει λόγος, αλίμονο. Αν έκλεινα τα αυτιά μου θα ήμουν ανόητος. Το καλό είναι ότι διδακτορικό εδώ είναι επάγγελμα και το πανεπιστήμιο σε θεωρεί εργαζόμενο, όχι φοιτητή. Οι διδακτορικοί εδώ διδάσκουν και πληρώνονται πολύ καλά, καλύτερα σχεδόν από οποιαδήποτε δουλειά για νέους στην Ελλάδα, ίσως καλύτερα και από τους Λέκτορες σε ελληνικά πανεπιστήμια. Από εκεί και πέρα έχετε απόλυτο δίκιο ότι πρέπει να σκεφτώ το μετά. Το καλό είναι ότι σύστημα είναι ανοιχτό σε ξένους (ένα 50% είναι ξένοι και σχεδόν όλοι οι διδακτορικοί), αν και νομίζω ότι δεν θέλω να μείνω τόσο πολύ εδώ ώστε να σκεφτώ τι θα κάνω εδώ μετά το διδακτορικό! Πάντως σε κάθε περίπτωση ένα διδακτορικό ως αρχιτέκτονας στο TU Delft νομίζω ανοίγει τις πόρτες για ακαδημαϊκή καριέρα διάπλατα.
Το μανίκι λοιπόν εδώ δεν είναι τα τραχιά Ολλανδικά, όλοι μιλούν Αγγλικά άλλωστε, ούτε η καριέρα και τα λεφτά, είναι ο καιρός και η ζωή (και οι Ολλανδές δεν είναι τόσο ωραίες). Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας, με χαροποιεί. Την καλημέρα μου από το βροχερό Ρότερνταμ!
@Omadeon, Γιώργο δεν ξέρω λέξη Ολλανδικά και είμαι εδώ δυο χρόνια, λες να σπάσω το ρεκόρ του φίλου σου! Το μοναδικό που ξέρω να λέω είναι «είμαι κουρασμένος»
@Sophia, θα έρχομαι στις ημερίδες που θα διοργανώνει η σχολή, να μου την λέει η Παπασωτηρίου! (classic) :Ρ
@Μάνος, Στην Ελλάδα η αριστερά, σε πολιτικό επίπεδο, έπαιζε και παίζει ρόλο «επαναστατικού μετώπου» και αυτό μόνο. Εγώ που θα την επιθυμούσα σε ρόλο ρυθμιστή και όχι αποδομηστή έχω να της χρεώσω αυτό για το οποίο άλλοι την ηρωοποιούν, ότι κάνει πολιτική από τον δρόμο με πλακάτ και με αφισοκολλήσεις. Το τιμώ και το έχω κάνει κι εγώ αλλά αυτό γίνεται από την μεταπολίτευση και το μόνο που κερδήθηκε είναι η παράταση της μεταπολίτευσης, είναι 2008 και έχουμε ακόμα μεταπολίτευση 34 χρόνια μετά! Η καλύτερη απόδειξη είναι αυτό που Λες, «Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας γιατί συντελούνται νομίζω σημαντικές διεργασίες σε όλη την Ευρώπη, μέσα και έξω από την Αριστερά.» Αυτό το λένε όλες οι αριστερές παρατάξεις εδώ και 30 χρόνια πριν καταρρεύσει το ανατολικό μπλοκ. Αν θεωρείς ότι η αριστερά αυτά τα 30 χρόνια εκτός από την προσμονή για αλλαγή και τις πορείες προσέφερε στην Ελλάδα κάτι ουσιαστικό, π.χ. κάτι που το έχει η Ελλάδα και δεν το έχει η Ολλανδία ή κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα (εργασιακά και ατομικά δικαιώματα, μεταναστευτική πολιτική, αξιοκρατία, παιδεία κλπ) τότε πάω πάσο. Όλα αυτά τα 30 χρόνια μια πιο ρεαλιστική αριστερά θα είχε προσφέρει πολύ περισσότερα και όσο κι αν δεν μας αρέσει αυτά που κερδήθηκαν τα τελευταία χρόνια και θα έπρεπε να τα είχε διεκδικήσει η αριστερά μας τα προσέφερε η Ευρωπαϊκή Ένωση!
Πάμε σε ένα παράδειγμα. Ιδιωτικά πανεπιστήμια θα γίνουν και αυτό δεν αλλάζει, το ξέρει και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αλέκα, τους εξωκοινοβουλευτικούς τους αφήνω στην άκρη γιατί είναι εκτός βουλής. Άλλωστε ιδιωτικά «πανεπιστήμια» υπάρχουν στην Ελλάδα ήδη και λειτουργούν ανεξέλεγκτα, είναι καλύτερο αυτό; Πρέπει λοιπόν να υπάρξει ένας ελεγκτικός φορέας, δεν μπορούν να κλείσουν, δεν μπορείς να απαγορεύσεις στον άλλον να σπουδάσει και στο κάτω κάτω δεν έχουν όλοι φράγκα να φύγουν στο εξωτερικό ούτε να μετακομίσουν σε άλλη πόλη επειδή δεν πέρασαν Αθήνα. Η Ελλάδα χάνει τεράστια ποσά επειδή τα παιδιά της σπουδάζουν έξω και αυτό το ξέρω πολύ καλά όπως επίσης ξέρω ότι δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας για νέους επιστήμονες και ερευνητές στην Ελλάδα κάτι στο οποίο θα βοηθήσει το ιδιωτικό πανεπιστήμιο αν λειτουργήσει σωστά. Εκτός φυσικά αν προτιμάτε οι νέοι να είναι μετανάστες. Αυτό λοιπόν το «όχι» και η καθολική απόρριψη είναι το πιο μάταιο πράγμα στον κόσμο και το πιο λάθος μαζί γιατί αφήνει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να σχεδιάσουν το ιδιωτικό πανεπιστήμιο μόνοι τους και στην ουσία δεν κερδίζει τίποτα, αλλά αντίθετα αφήνει το δημόσιο πανεπιστήμιο στο έλεος των αλλαγών. Το ζήτημα πλέον δεν είναι το «αν» θα γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά το «πως» θα γίνουν και η αριστερά πρέπει να έχει λόγο σε αυτό, να προσεγγίσει ρεαλιστικά το θέμα ώστε να προστατεύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο και τον χαρακτήρα του.
Τώρα, σε όποιον δεν αρέσουν αυτά που λέω μπορεί να περιμένει την αλλαγή, η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό προαπαιτεί κάτι σαν «πίστη» κι εγώ την έχω εξαντλήσει. Επιπλέον, έχω ξεκαθαρίσει με τον εαυτό μου την θεμελιώδη παρεξήγηση και θεωρώ ότι το να είμαι ρεαλιστής δεν με κάνει λιγότερο αριστερό από άλλους. Οι Ολλανδοί πάντως με έχουν για αναρχικό… 🙂
Την καλημέρα μου!
XARHHH! Orismos tou provlimatos einai aplws:
NO PROBLEM!(xalllllara)
No problemo… Θα έρθει και για μας μια Κυριακή που λέει και η Μπέλου το μικρό της οποίας ήταν Σωτήρια… Μέχρι να έρθει όμως η Κυριακή της Σωτηρίας εγώ θα ζήσω κανονικά τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας, αν δεν σας πειράζει!
Φυσικά και θέλεις και μπορείς να ζήσεις κανονικά τις υπόλοιπες μέρες της βδομάδας, γιατί ζεις στην Ολλανδιά και δεν κινδυνέυεις να σε ξυλοκοπήσουν «σωτήρες» φοιτητές όταν είσαι στην δουλειά σου. Μήπως είναι και αυτό κάτι που θα πρέπει να λάβεις υπόψην σου πριν αποφασίσεις να κάνεις ακαδημαϊκή καριέρα στην Ελλάδα;
Δεν είναι απίστευτα θλιβερό ακόμα και αυτή η σύγκρουση για «το τι είναι διάλογος, πως πρέπει να γίνεται ο διάλογος, ποιόν εξυπηρετεί ο διάλογος, ποιος λέει τι και όχι τι λέει…» τελικά καταλήγει να υποβαθμίζεται σε σκηνές βίαιων συγκρούσεων σε δελτία ειδήσεων;
Δεν θα σου πω κι εγώ «μείνε εδώ» γιατί κι εγώ βρίσκομαι στο ίδιο δίλημμα αυτόν τον καιρό. Καταλαβαίνω ακριβώς πώς είναι, και τι ακριβώς, και ευτυχώς, υπάρχει στην Ελλάδα που σε κάνει να το σκέφτεσαι ξανά και ξανά!
Περιμένω να δω το post που υπόσχεσαι παραπάνω για τα ιδιωτικά και μη πανεπιστήμια. Η 28 πέρασε και με επιτυχία!!!!