Η Συναισθηματική Δημοκρατία του «ΕΜΕΙΣ»

Φαίνεται ότι η Ελλάδα έχει ως μόνιμο και πάντα αποτυχημένο στόχο την επίτευξη της δημοκρατίας της απόλυτης συμφωνίας… Αντί της αποδοχής της πολιτισμένης διαφωνίας. Η προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση είναι αέναη και όπως προανέφερα μονίμως αποτυχημένη και έχει ως κύριο σλόγκαν το «Σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;». (Όμως ας το αφήσω αυτό για λίγο γιατί συνδέεται με ένα άλλο χαρακτηριστικό του Έλληνα, που είναι η αναγωγή των πάντων σε πρότυπα και είναι ένα τεράστιο θέμα που θα ήθελα να κουβεντιάσω αλλά θα το κάνω κάποια στιγμή με άλλο post)

Η Ελλάδα είναι η χώρα που έχει πολίτευμα τη Συναισθηματική Δημοκρατία, ή αλλιώς Δημοκρατία του «ΕΜΕΙΣ» με κύριους εκφραστές της τα ΜΜΕ, τον Ευαγγελάτο, τον Χατζηνικολάου, τον Λιάγκα, τον Τέρενς, τον Αυτιά και όλους αυτούς οι οποίοι ως αυτόκλητοι σωτήρες ήρθαν να μας σώσουν από την κακή μας μοίρα με μόνο στόχο το καλό του τόπου (Αυτοί είναι οι καλοί ποιμένες, οι Έλληνες τα πρόβατα, κι εγώ είμαι μόνος μου με τα γελάδια μου σε έναν ανεμόμυλο στην Ολλανδία).

Η πλάκα είναι ότι αυτό το «ΕΜΕΙΣ» μεταλλάσσεται ταυτοποιώντας μας/σας (τους συμμετέχοντες στο «ΕΜΕΙΣ» δηλαδή) ως κάτι διαφορετικό καθε φορά που παραδόξως (καθόλου παραδόξως) μένει το ίδιο, σημαίνει το ίδιο, συνοδεύεται από τα ίδια χαρακτηριστικά και ωφείλει να υπηρετήσει τον ίδιο στόχο και να οδηγήσει στα ίδια συμπεράσματα. π.χ. «ΕΜΕΙΣ» οι Έλληνες ή «ΕΜΕΙΣ» οι ορθόδοξοι, «ΕΜΕΙΣ» οι άντρες, «ΕΜΕΙΣ» οι γυναίκες κλπ. Το «ΕΜΕΙΣ» υπάρχει για να συντηρεί το «ΕΜΕΙΣ» και κατ’επέκταση το «ΕΓΩ» του κάθε μέλους του «ΕΜΕΙΣ». Γι’αυτό κι ο άλλος ξεσκίστηκε να φωνάζει «ΜΑΖΙ» και «ΜΑΖΙ»…

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Έλληνας είναι έτοιμος να αποδεχθεί κάθε είδους σύμβολα που τον ταυτοποιούν ως μέλος μιας μάζας, να πιστέψει στην ιερότητα τους ή να καταδικάσει κάποια άλλα σύμβολα μιας αντίπαλης μάζας. Επίσης είναι φορέας μιας θεμελιώδους παρεξήγησης (κάτι σαν το προπατορικό αμάρτημα), νομίζει ότι τα χαρακτηριστικα του που προέρχονται από την κοινωνική του κατασκευή είναι εγγενή στο DNA της φυλής του. Είναι αυτό το ανύπαρκτο DNA που συχνά κάνει κάποιους να νοιώθουν ότι είναι μέρος του «ΕΜΕΙΣ».

Το «ΕΜΕΙΣ» είναι λέξη μαγική στα αυτιά του Έλληνα, τον κάνει να αισθάνεται ότι δεν είναι μόνος, ότι ανήκει κάπου, ότι υπάρχουν άλλοι που συμπάσχουν μαζί του, ότι δεν είναι διαφορετικός γιατι διαφορετικός = μόνος => διαφορετικός = κακό. Ο Έλληνας φοβάται να είναι μόνος και γι’αυτό δεν θέλει να είναι μοναδικός. Έχει ανάγκη να ταυτοποιηθεί και γι’αυτό γουστάρει το «ΕΜΕΙΣ», να το λέει και να το ακούει να του το λένε. Ο Έλληνας κάνει ότι κάνουν οι πολλοί, δεν έχει ταυτότητα ο ίδιος αλλά περιμένει να δει τι κάνουν οι άλλοι για να ετεροπροσδιοριστεί και ανασφαλής όπως είναι πάει με τους πολλούς για να μην τοποθετηθεί στους «μη κανονικούς».

Στο μυαλό του Έλληνα υπάρχουν πράγματα κανονικα και μη κανονικά, οι πολλοί είναι οι κανονικοί. Οι λίγοι δεν είναι κάποιοι που πρέπει να ζήσουν αλλά είναι οι εχθροί των κανονικών που ζουν σε βάρος τους, απομοιζώντας τους, είναι οι λεγόμενοι «ΑΥΤΟΙ» ή «ΑΛΛΟΙ». Ως τέτοιους τους βλέπει ο Έλληνας. Υπάρχουν άλλωστε οι γνωστές εκφράσεις: «Είσαι κι εσύ από ΑΥΤΟΥΣ», «ΑΥΤΟΣ είναι με τους ΑΛΛΟΥΣ», «Τι με νοιάζει τι κάνουν οι ΑΛΛΟΙ;» κλπ. Στην θέση του μη κανονικού τοποθετείστε τώρα όποιον θέλετε, τους άθεους, τους ΑΕΚτσήδες, τους gay, τους μουσουλμάνους, τους Αλβανούς, τους έχοντες περίεργο κούρεμα, όσους δεν ακούνε σκυλάδικα, τους αποδομηστές, τις γκόμενες με μικρά βυζιά, εσένα και εμένα! Αυτά σκέφτεται ο Έλληνας και φοβάται μήπως οι μη κανονικοί (δηλαδή οι «ΑΛΛΟΙ») πολλαπλασιαστούν και χαθεί η έννοια της κανονικότητας και μαζί με αυτήν το «ΕΜΕΙΣ» που προσδίδει στους κανονικούς την ταυτότητα τους. Κοινώς αυτοί που νομίζουν ότι είναι οι «ΕΜΕΙΣ» και είναι κανονικοί είναι άτομα με άγχος ταυτότητας…

Σε όλους εσάς που νομίζετε ότι είστε «ΕΜΕΙΣ» έχω να πω… Εμείς δεν είμαστε οι «ΕΜΕΙΣ», είμαστε οι εγώ κι εσύ κι αυτός κι ο άλλος κι ο Χατζηπετρής (κι ο Χασάν κι ο Μουράτ κι ο Τσενάι άμα λάχει).

Ασταδιάλαπια…